21 มกราคม 2546 23:20 น.
ชาวหาดวาดกวี
แสงดาวคือพราวเงินงวยฝัน
รวีวันพลอยพรั่นหวั่นแรงดล
พร้อยพริบระยิบใจชวนให้ชน
มานะทนท่องทั่วฟ้าหาดารา
รอยทางที่หว่านไว้เป็นผืนฝัน
ละอองนั้นโปรยปรายระบายฟ้า
ร่องกล้าเติบดารานั้นต้องนัยนา
เอื้อมมือคว้าต้นเรียวเกี่ยวเก็บรวง
ดวงดาวคือเม็ดฝันอันประเสริฐ
งามบรรเจิดเมื่อเกิดผลดลใจดวง
รอนแรมหวังเก็บดาวพราวในสรวง
เพียงหล่นร่วงแรใจให้พริบพราว.
14 ธันวาคม 2545 04:36 น.
ชาวหาดวาดกวี
ฟ้ามุ่ย
จับปุยเป็นพันก้อน
แลสลอน
ลอนเกลื่อนเหมือนลูกคลื่น
ขาวขนัด
มัดด้วยลมกลมกลมกลืน
นรีตื่น
ชื่นตาเมื่อฟ้างาม
8 ธันวาคม 2545 08:17 น.
ชาวหาดวาดกวี
เธอมาหาตอนนั้นฉันยังหลับ
เธอเดินกลับตอนที่ฉันเปิดประตู
ร้องเรียกส่งเสียงแห้งยู้ฮู
ไม่หันดูว่าเรารู้ว่าเธอมา
โมโหที่ไม่เรียกอีกครั้ง
เห็นแต่หลังสีน้ำเงินเดินก้มหน้า
คงอยากมาอยากคุยด้วยสเน่หา
แต่กานดาหลับไหลในตอนเย็น
ก้มดูข้างเท้าพบซองกระดาษ
ขาวสะอาดผนึกไว้ให้อยากเห็น
มือสั่นใจหวิวเมือ่เห็นลายมือเด่น
ใจโลดเต้นเมื่ออ่านถึงคำว่าเลิฟ.
1 ธันวาคม 2545 02:25 น.
ชาวหาดวาดกวี
ฉันมีกระโปรงหลากสีมากลาย
สวมร่างกายย้ายร่างวางท่าหญิง
มั่นมาดปราดเปรียวสงบนิ่ง
บางครั้งวิ่งบางครั้งเดินแต่ไม่ล้ม
ฉันเลือกกระโปรงที่เขามองว่าเข้าที
เยี่ยงสตรีที่น่ารักและเหมาะสม
จะเดินจะนั่งจะฟังจะอ่านก็น่าชม
แต่เขียนสิขมต้องก้มต้องหมอบเพราะชายมอง
ฉันสวมกระโปรงให้ปากกาไม่อับจน
เพียรฝึกฝนทนแบกกรอบครอบสมอง
ลีลาทุกขนบงามครบตามครรลอง
กวีก้องกลอนเกลื่อนกระโปรงบาน
ฉันถอดกระโปรงมาซัก...ซักแห้ง
ปากกาแกร่งยังแรงดีมีคำหวาน
ถอดแล้วสบายใจเขียนไวเขียนนาน
กระโปรงบานกระโปรงสั้นฉันลืมพลัน.
29 พฤศจิกายน 2545 12:34 น.
ชาวหาดวาดกวี
ฉันเป็นดินเหนียวสีเดียวกับฝุ่น
โอนอ่อนละมุนเมื่อคุณหมุนปั้น
ไม่เคยครุ่นเครียดรังเกียจความฝัน
เมื่อเธอมีฉันเธอปั้นฉันที
ฉันเป็นดินร่วนในสวนคนยาก
ชีวิตลำบากฝากไว้ในปฐพี
เมื่อฉันอิ่มฝนแจกคนทำดี
เลี้ยงพืชทั้งปีให้เขามีกิน
ฉันเป็นดินทรายมากมายบนหาด
ลมโชยคลื่นวาดอยู่เป็นอาจิณ
ปรากฎรูปรอยไม่รู้จักสิ้น
เกิดมาเป็นดินบอกเล่าเรื่องราว.
หน้าส่วนตัว
1645
