ภูเขาและเงานหม่น

ฐปนวุธ

กลางที่ว่างกว้างไกลในมุมมืด
พระจันทร์จืดแสงขาวและเงาหม่น
ณ เนินดินเนินใหม่ทอดไกลพ้น
ล้วนปะปน ด้วยหัวใจ และไอดิน

ที่ตรงนี้หลอมเราเข้าเป็นหนึ่ง
กลางโลกซิ่งเกิดใหม่ไม่สุดสิ้น
โอ้ประชาธิปไตย...ยามได้ยิน
ปลุกชิวิน เลือดเนื้อ พลีเพื่อไทย

ผ่านควั่นขวากบากหน้า มาช่วงหนึ่ง
มิพรั่นพรึง เพียงรักหนักแน่นให้
พลีสิ่งซึ่ง ส่วนตัวและหัวใจ
ปลูกต้นไม้...กลางสวน แห่งมวลชน

เมื่อวานวันผันพ้นจนฟ้าแห้ง
น้ำจึงแล้ง...สวนจึงไร้ ผู้ใดสน
ไม้ที่ปลูก ด้วยชีวิต ย่อมปลิดชนม์
เหลือแต่ต้น ผุผัง ซังกะตาย...

แรกกำเนิด สู่สุดท้าย คล้ายกำหนด
เริ่มด้วยกฏ เกณฑ์กั้น สะบั้นหาย
เมื่อผู้กล้า กลับลำ เป็นทำลาย
ผลสุดท้าย จึงอนาถ ทั้งชาติพันธ์

ณ เนินดินเนินใหม่ที่เพิ่งกลบ
เต็มด้วยศพคนกล้าที่ล้าฝัน
อีกกี่เนินอีกกี่หลุม...ยากคุ้มกัน
ชีพเจ้าสั้น จริงหนา ...ประชาธิปไตย