14 สิงหาคม 2553 14:39 น.
ฐปนวุธ
โลกยังมีความสดใสให้ชวนชื่น
มีกลางคืนและกลางวันคอยผันเปลี่ยน
มีเรื่องราวมากมายในห้องเรียน
ให้เราเพียรติดตามความเป็นไป
มีผีเสื้อล้อดอกไม้ชายทุ่งกว้าง
รุ้งสีจางทอดโค้งโยงฟ้าใส
มีปูปลาเวียนว่ายขึ้นหายใจ
มีลมไล้แดดบางอย่างแผ่วเบา
แมกไม้แผ่ใบพ้นบังต้นหญ้า
กรองแดดจ้าเป็นแสงอ่อนมิร้อนเผา
สรรพสิ่งพึ่งพากันทุกข์บรรเทา
สืบพงศ์เผ่าต่อไปไม่สูญพันธ์
มองสังคมมนุษย์หยุดพินิจ
ดูแผกผิดธรรมชาติยิ่งหวาดหวั่น
สัตว์โลกอยู่ร่วมฟ้าพึ่งพากัน
มนุษย์พลันปิดฟ้าฆ่าทำลาย
เราเริ่มห่างไปทุกทีวิถีโลก
ชีพวิโยควันนี้ใช่ที่หมาย
หยุดยื่นมือเค้นขย้ำก่อความตาย
ก่อนจะสายเกินแก้แพ้ภัยตัว
11 สิงหาคม 2553 19:58 น.
ฐปนวุธ
การเดินทางของชีวินไม่สิ้นสุด
จะเร่งรุดหรือเชื่องช้า...ค่าไม่ต่าง
ถูกกำหนดจุดหมายร่วมปลายทาง
เริ่มต้นย่างต่างกันฟันฝ่าไป
มีดอกไม้มีขวากหนามและความมืด
ทางยาวยืดก็แสดงแสงสีใส
มีรอยยิ้มมีความหมองเข้าครองใจ
มีแสงไฟส่องทางเป็นบางที
มีความรักความชังบังตาบ้าง
มีความต่างคุณค่าต่างหน้าที่
มีจนหมดใจให้เหมือนไม่มี
คือโลกที่ว้าวุ่นหมุนวนเวียน
ร้อยเรื่องราวร้อยอย่างแตกต่างสิ้น
ทางชีวินต่างกระแสหมุนแปรเปลี่ยน
คล้ายเราแต่งเรื่องยาวเล่าบทเรียน
ลงนั่งเทียนอุปโลก...โลกมายา
ทางข้างหน้าอยู่ตรงนั้นไม่ผันทิศ
เพียงชีวิตจะยังผัน ทุ่มฝันหา
จะต่อสู้เพื่ออะไรในชีวา...
เมื่อข้างหน้าขาดลง...ตรงขาดใจ
หน้าส่วนตัว
1777
