26 สิงหาคม 2551 07:05 น.

สุนทรีย์แห่งชีวิต

ฐปนวุธ

โคลงสี่สุภาพ
เย็นฝนหยดฉ่ำฟ้า      	ฟากไหน
เย็นทั่วเนื้อหัวใจ          	ชื่นหน้า
เย็นธรรมผ่องอำไพ      	สงบสุข
เย็นแผ่นผืนสยามกล้า   	เลือดเนื้อพลีสนอง 
 
อินทรวิเชียรฉันท์
เพลงพ่อนิพนธ์ขับ          	สุตรับลุทำนอง
"สายฝน" ณ ดินทอง       	ดลสุขเกษมศานติ์
ชนเอื้อและเกื้อกูล        	บริบูรณ์ประดับนาน
ธรรมทองผะผ่องกาล     	ทะนุชาติประโลมชน

 กาพย์ยานี๑๑
ความดีคู่ชีวิต               	 สนองสิทธิหน้าที่ตน
สร้างสรรค์ประโยชน์ผล   	 ร่วมศรัทธาสามัคคี
ดอกไม้จะเบ่งบาน          	 บนกิ่งก้านแข็งแรงดี
รากหยัดเลี้ยงชีวี            	 ร่วมหน้าที่แห่งชีวิต
สยามจะงามล้น              	 ถ้าชาวชนเอื้อเต็มสิทธิ์
ต้นไม้แห่งความคิด          	จะผลิตดอกไม้งาม
 
กลอนสุภาพ
ไทยเป็นไทยวันนี้กี่หยาดเหงื่อ    
 กี่เลือดเนื้อพลีใช้ให้สยาม
กว่าจะมาเป็นเมืองรุ่งเรืองราม    
 เคยรับความหมองเศร้าอยู่เท่าใด
เราจึงมีชาติมั่นในวันนี้	      
สุนทรีย์กับประวัติรัฐไสว
ใต้ร่มฉัตรปกคามนามเกรียงไกร  
ร่วมภูมิใจร่วมรักสามัคคี
เพลงพระราชนิพนธ์ดังพ้นรั้ว	     
ก็ตื่นตัวสำนึกรักในศักดิ์ศรี
ภูมิสยามงามล้ำนะค่ำนี้	      
เป็นวันที่เฉลิมชนม์ล้นเกล้าไทย
จึงรู้ค่าสุนทรีย์แห่งชีวิต	       
เหมือนไม่คิดมาก่อนใยอ่อนไหว
แท้ที่เลือดสยามร้อนกร่อนหัวใจ  
 จึงหลั่งไหลร่วมรู้สึกสำนึกเดียว...				
20 สิงหาคม 2551 13:00 น.

เป็นไฟ....

ฐปนวุธ

โลกอบอุ่นเพราะไฟให้ความร้อน
ตะวันจรมีไฟส่องจึงมองเห็น
กลางคำคืนฟ้าพร่างน้ำค้างเย็น
เพียงไฟเป็นความอุ่นเกื้อหนุนกัน

ไฟรักร้อนซอนทรวงในบ่วงรัก
อิงอ้อมตักแต่อุ่นห้วงดวงใจฝัน
กลางลานดินที่ดาวพร้อยร้อยผูกพัน
มีเพียงฉันและเธอ...เสมอมา

กลางห้องใจออกสู่ประตูเนตร
เธอเป็นเหตุและเป็นผล ที่ค้นหา
ฉันวันนี้มีแต่ใจ...ไร้ดวงตา
ก็เพราะว่า ฉันเห็นเช่นเธอมอง

เธอเป็นไฟฉันจะเป็นเช่นสายน้ำ
ระเหยฉ่ำเป็นฝนดับหม่นหมอง
เธอที่รักหากทุกข์ช้ำน้ำตานอง
ฉันจะป้องภัยสุมคุ้มครองเธอ

แม้วารลับดับลาโลกฟ้านี้
มิอาจที่จะหมดใจให้เสมอ
ไฟรักฉันโชติใสส่องใจเกลอ
หวังแต่เธอเป็นตะเกียง... อยู่เคียงไฟ				
7 สิงหาคม 2551 10:28 น.

ทำไมฉันจึงเขียน

ฐปนวุธ

เขียนอะไรไม่มากจะฝากถึง
เพราะฉันเป็นคนหนึ่งซึ่งชอบเขียน
เคยทุ่มเทฝึกฝนทนพากเพียร
เคยวนเวียนอยู่กับ"รับรางวัล"

หากสิ่งนี้คือฝันที่ฉันใฝ่
แล้วทำไมใจเพียงครึ่งซึ้งสุขสันต์
อีกครึ่งที่ขาดหายสายสัมพันธ์
เมื่อไหร่ฉันจะประสบหาพอเจอ

เธออย่าเป็นเช่นฉันในวันก่อน
ที่รุ่นร้อนวิชาบ้าเสนอ
รางวัลแห่งผู้สรรค์อันเลิศเลอ
ฉันและเธอจะยิ้มรู้อยู่ที่ใจ

ตะวันทองล่องฟ้ามาระเรื่อ
ขอบฟ้าเจือสีอ่อนวอนเมฆไหว
ลมรำเพยเลาะน้ำฟ้ารำไร
อัศจรรย์ฤทัยใครตรงนี้				
Calendar
Lovers  0 คน เลิฟฐปนวุธ
Lovings  ฐปนวุธ เลิฟ 0 คน
Calendar
Lovers  0 คน เลิฟฐปนวุธ
Lovings  ฐปนวุธ เลิฟ 0 คน
Calendar
Lovers  0 คน เลิฟฐปนวุธ
Lovings  ฐปนวุธ เลิฟ 0 คน
ไม่มีข้อความส่งถึงฐปนวุธ