25 ตุลาคม 2554 00:53 น.
ตะวัน
ปลุกฉันตื่นขึ้นสักวันเมื่อฉันพร้อม
ทุกอารมณ์จะสมยอมความหอมหวาน
ฉันสัญญาเมื่อฟ้าผลัดรัตติกาล
หนึ่งนิทราจะลาผ่านไม่นานนี้
............................
เหมือนภาพฝันมันเลือนพร่าจากหน้าต่าง
และปิดตายปลายฟ้ากว้างหมดทางหนี
ยินเพียงเข็มนาฬิกาวินาที
ที่เดินดั้นกระชั้นถี่ไร้ชีวิต
เป็นฝันร้ายที่กลายพันธุ์เป็นฝันลึก
ก่อตัวตามความรู้สึกสำนึกผิด
ดาวกระพริบ ได้ริบหรี่ที่ละนิด
ราวปกปิดเรื่องโกหกตลกร้าย
คล้ายค่ำคืนได้กลืนกินจิตวิญญาณ
และสายลมอุดมการณ์ได้ผ่านหาย
เสพย์ซับซากกากคืนเปลี่ยวอย่างเดียวดาย
ขุดหลุมฝังหลังความตายใต้ดวงดาว
ผ่านมาไกลไม่รู้ตัวกลัวหรือกล้า
ไล่ตามห้วงภาพลวงตามากี่หนาว
รู้ทั้งรู้อยู่ในฝันอันยืดยาว
แต่ไม่พร้อมจะกลับก้าวสู่ความจริง
ฉันเป็นเพียงคนหลงทางกลางความฝัน
ทิ้งโลกแห่งแสงตะวัน ทิ้งทุกสิ่ง
หาโลกครอบกรอบกะลามาพักพิง
นานจนว่า ไม่กล้าทิ้งกะลานี้
เธอคือใครในความรักที่ฉันรู้
คือแสงสีที่คงอยู่อย่างคงที่
เธอคงคอยอย่างเต็มล้ามาเต็มที
รอคนที่ตาบอดสีจะเปิดตา
ดาวระโยงโรงละคอนฟ้าอ่อนไหว
ฉันอยากเชื่อเรื่องแสงไฟในโลกหน้า
หากเธอรอ ฉันร้องขอแค่เวลา
วันที่กล้า สบตาฟ้า-จักรวาล
ปลุกฉันตื่นขึ้นสักวันเมื่อฉันพร้อม
ฉันอยากตื่นขึ้นในห้อม ห้วงความหวาน
คืนดาวพรายสายลมพัดรัตติกาล
หวังว่าหนึ่งราตรีนานไม่เกินนี้...
10 ตุลาคม 2554 04:17 น.
ตะวัน
เหมือนมันร้องดังก้องกึกอย่างคึกคัก
แม้ว่าผ่านการผ่อนพักรักวัยหวาน
เสียงดนตรีบทกวีที่เนิ่นนาน
ก้องกังวานมาตอนไหนไม่รู้ตัว
ท่วงทำนองของความฝันในวันก่อน
ยังสะท้อนภาพอ่อนไหวอยู่ในหัว
วันสบตา มือกุมใกล้ ใจสั่นรัว
วันที่กล้า วันที่กลัว วันที่ไกล
ความทรงจำทำฉันยิ้มเมื่อมันย้อน
ยังหอมกรุ่นฝุ่นตะกอนที่อ่อนไหว
ความจำสั้นที่ฉันคิดว่าปิดไป
เปิดขึ้นใหม่ในเพลงเก่าภาพเหล่านั้น
ดารารายร่ายระบำตอนย่ำรุ่ง
ยิ้มต้อนรับฟ้าวันพรุ่งรุ้งความฝัน
ข่มตาขืนฝืนสบตาฟ้าพระจันทร์
ฉันอยากฟังเพลงเหล่านั้นไม่อยากนอน
ลมทอสายจากปลายทางที่ห่างหาย
เหมือนความฝันอันมากมายได้พัดย้อน
เด็กคนนั้น ความคิดนั้น ฝันบางตอน
ความเป็นฉันในวันก่อนที่ซ่อนตัว
ปรากฎตัวขึ้นช้าๆอย่างซ้ำๆ
ในทำนองของความจำสีสลัว
ฝันสวยงามความรักแรกที่แตกตัว
ยิ้มปลอบขวัญวันน่ากลัวที่แปลกทาง
เมื่ออักษรที่ซ่อนอยู่พรั่งพรูขึ้น
บทกวีสีทะมึนก็เปิดกว้าง
บนแดนไกล คนใจเสาะ คืนเปราะบาง
กลับยิ้มกล้ามาได้บ้างอย่างจงใจ
เธอคือรักในครั้งแรกที่ฉันรู้
คือฝันดีสีชมพูที่อยู่ใกล้
คือบทกลอนอักษรหวานที่ผ่านไป
แล้วผ่านมาพบกันใหม่เมื่อไม่พร้อม
แต่อย่างน้อยเราก็รู้ว่าเรารัก
มีหลายสิ่งให้พิงพักให้ห่มห้อม
มีฝันโชยให้โบยบินอย่างยินยอม
มีความรักมาโอบล้อมให้อุ่นใจ
ขอบคุณเธอที่ผ่านตามาทายทัก
ยินดีที่ได้รู้จักรักครั้งใหม่
เป็นความรักที่งดงามกว่าความใด
รักที่ไร้ใครเข้าใจนอกจากเรา...
Calendar
Lovers
0 คน เลิฟตะวัน
หน้าส่วนตัว
2157
