16 พฤศจิกายน 2546 12:53 น.
ตะแหง่ว
เหตุการณ์นี้เกิดขึ้นที่ห้องสมุด
ในวันหยุดสุดสัปดาห์พาสดใส
มีชายหนุ่มนักศึกษามหาลัย
เข้าไปหาข้อมูลใช้ทำรายงาน
เดินเข้าลิฟท์ตัวนั้นกดชั้นสี่
เป็นแหล่งรวมหนังสือดีมีข่าวสาร
เหมาะสำหรับการค้นคว้าตัวรายงาน
ได้เล่มที่ต้องการนั้นนำมา
นั่งทำงานไปเรื่อยๆเมื่อยก็พัก
จวบเวลาเลยหลักจักค่ำหนา
โอ้! นี่มันหกโมงกว่ามัวลืมเวลา
เหลียวทางซ้ายแลทางขวาไม่เห็นใคร
บรรยากาศเงียบเชียบเกือบค่ำแล้ว
เห็นต้องแจวไปล่ะท่าไม่ไหว
เก็บหนังสือเข้าชั้น...ทันใดนั้นไง!
เหลือบตาไปมองเห็นใครบางคน
เอ๊ะ! หรือเราตาฝาดไปหรือไม่หว่า
ไม่หรอกน่ะ..เราอาจจะสับสน
แต่ภาพนั้นมันลางเลือนเคลื่อนวกวน
ชุดสีขาวลอยพ้นพื้น..มึนล่ะซี!
ไม่ไหวแน่แต่ทำไงได้ล่ะวะ
กล้าก็กล้ากลัวก็กลัวมัวรอรี่
เดี๋ยวเป็นได้หัวใจวายตายแน่ซี
นั่นมัน ผะ ผะ ผี!...เร็วรี่หนีออกไป
ถึงชั้นหนึ่งถามเขาเจ้าหน้าที่
ห้องสมุดนี้มีผีใช่หรือไม่
พี่เขาตอบน้องกินข้าวมาหรือไง
เมล็ดข้าวถึงได้ติดหางตา..........
14 พฤศจิกายน 2546 13:24 น.
ตะแหง่ว
อยากให้เธอคิดถึงกันบ้าง
ในบางเวลาที่อ้างว้างได้ไหม
จะมีฉันคอยเป็นกำลังใจ
คอยให้ไอแห่งความอบอุ่นแก่เธอ
เหมือนกับที่ฉันคิดถึงเธอตอนนี้
คิดว่ามีเธอใกล้ๆเสมอ
แม้ว่าขณะนี้เราไม่ได้พบเจอ
แต่ความรู้สึกของฉันและเธอจะไม่เปลี่ยนไป..
13 พฤศจิกายน 2546 11:33 น.
ตะแหง่ว
จะโกรธกันจริงๆเหรอ
ไหนเธอบอกว่าจริงใจอย่างไรเล่า
หรือว่าที่ผ่านมาฉันเองหูเบา
ฟังผิดไปหรือปล่าวว่าเราผูกพัน
จะโกรธกันจริงๆเหรอ
ไหนเธอบอกว่าห่วงใยฉัน
บอกขอให้มีความสุขทุกวัน
หรือเป็นอีกครั้งที่ฉันฟังผิดไป
จะโกรธกันจริงๆเหรอ
ไหนเธอบอกว่าอย่าหวั่นไหว
จะมีเธอคอยเป็นกำลังใจ
ให้ฟันฝ่าอุปสรรคไปในครั้งนึง
จะโกรธกันจริงๆเหรอ
ฉันที่เคยมีเธออยู่ในความคิดถึง
คงทำใจยากถ้หากว่าวันนึง
ความรู้สึกลึกซึ้งในใจเธอจะเปลี่ยนไป....
12 พฤศจิกายน 2546 15:26 น.
ตะแหง่ว
เขาจะโกรธฉันรึปล่าว
กับเรื่องราวที่ผ่านมาคราวนั้น
ไม่ได้คิดว่าเธอมองมันสำคัญ
หรือว่าที่ผ่านมานั้นฉันทำให้เธอไม่พอใจ
ไม่สบายใจเลยนะ
ขอร้องล่ะ..อย่าโกรธเลยได้ไหม
ฉันก็ไม่รู้เธอจะคิดมากไป
แต่สัญญาได้ว่าไม่ได้ตั้งใจจริงๆ
กลับมาเป็นเหมือนเดิมเถอะ
อยากขอโทษเธอในทุกสิ่ง
อยากบอกว่าเธอเป็นคนที่น่ารักจริงๆ
เป็นเพื่อนที่ดียิ่ง....คนเดียวจริงๆเท่าที่ฉันมี
11 พฤศจิกายน 2546 14:13 น.
ตะแหง่ว
ความวุ่นวายรายรอบกรอบชีวิต
ชวนให้คิดจิตวุ่นว้าพาหวั่นไหว
เหนื่อยเหลือเกินการเดินทางช่างแสนไกล
ยิ่งไขว่คว้าเท่าไหร่ยิ่งไม่เจอ
กับเรื่องราวคราวครั้งนี้ที่ได้พบ
ที่ประสบจบอย่างฝันอย่างนั้นเหรอ
ไม่หรอกนะถ้าความจริงสิ่งที่เจอ
จะเป็นเพียงความฝันเพ้อเผลอชั่วคราว
ตั้งใจทำหน้าที่อย่างดีแล้ว
แต่ไม่แคล้วถูกมองผิดจิตใครเขา
ไม่สามารถหยั่งถึงได้ด้วยใจเรา
ถูกผิดเล่าเอาอะไรไปวัดกัน
เบื่อความเห็นแก่ตัวมัวมนุษย์
ไม่สิ้นสุดหยุดกิเลสเศษตัณหา
ในวานนี้สิ่งที่ได้ทำมา
จะถือว่าเป็นความเขลาของเราเอง.......
หน้าส่วนตัว
833
