26 เมษายน 2547 16:15 น.
ถนนสายเก่า รองเท้าคู่เดิม
กลอนบทนี้......ค่อนข้างยาวสักนิดนะคะ.....ที่จริงเคยลงให้อ่านกันไปแล้วครั้งหนึ่ง แต่เป็นแบบแยกๆกัน คราวนี้ถือว่าเอามารวบรวมให้อ่านแบบเต็มรูปแบบ ครบทุกภาคอ่ะค่ะ
ถ้าใครที่ชอบงานกลอนของถนนสายเก่า สไตล์ที่เป็นเรื่องเล่า..เศร้า+ซึ้ง ล่ะก็ เชิญ ติดตามอ่านต่อไปได้เลยค่ะ........รับรองจะไม่ผิดหวัง เพราะงานนี้ ได้ ...เพื่อนเก่าแก่ของวามาร่วมแจมด้วย...ไม่ใช่ใครหรอกค่ะ ....คุณ หนึ่ง first_january นั่นเอง
บทแรก :
ผู้หญิงสีชมพูช่างเหงา...
ผู้ชายสีเทาช่างฝัน (โดย:ถนนสายเก่า รองเท้าคู่เดิม)
ผู้หญิงสีชมพูช่างเหงา
หลงรักผู้ชายสีเทาช่างฝัน
ต่างฝังความอ่อนไหวในชีวิตเท่าๆกัน
รักและต่างอยากเติมคืนวันอย่างเข้าใจ
แต่สีชมพูยังคงแสนหวาน
ทนอยู่กับสีเทาช่างร้าวรานไม่ไหว
โลกอันแสนหวานของเขาและเธอจึงไม่เหลืออะไร
เมื่อต่างฝ่ายต่างอ่อนไหว--
แต่ไม่มีฝ่ายไหนยอมปรับตัว
********************
บท 2 : ดอกไม้สีชมพูช่างฝัน (โดย : first_january ) ซึ่งเขียนบทนี้ โดยได้แรงบันดาลใจจากบทแรก
ดอกไม้สีชมพูช่างฝัน
ฝันถึงดวงตะวัน ฝันถึงฟ้าสีฟ้า
แต่ทำได้แค่อยู่ในแจกันรอเวลา
ค่อยๆแผ่วลมหายใจช้าๆ..ค่อยๆ โรยราจากไป
แจกันสีเทาหลงรักดอกไม้ช่างฝัน
แต่ดอกไม้เฝ้าแค่มองดวงตะวัน ใฝ่ฝันถึงแต่ฟ้ากว้างใหญ่
แจกันขี้อายจึงไม่กล้าเอ่ยทัก..บอกความในใจ
จนดอกไม้ค่อยๆ แห้งเหี่ยวจากไป..ด้วยน้ำตา
แม้จะมีดอกไม้งามดอกใหม่
แต่แจกันยังฝังใจ เจ้ากลีบชมพูบางใสที่เคยห่วงหา
หากวันนั้นแค่เพียงได้เอ่ยรักก่อนอำลา
คงไม่ต้องเป็นแค่แจกันที่เดียวดายร้าวล้า..อยู่ในโลกสีเทา
****************
บท3 : ผู้มาใหม่...ที่เอื้อมไม่ถึง (โดย : ถนนสายเก่า รองเท้าคู่เดิม )
ดอกไม้งามดอกใหญ่
เฝ้ามองดูความเป็นไปของแจกันใบเหงา
แต่ละวัน...ไม่กล้าพูดจา...ได้เพียงส่งความห่วงหาอย่างเงียบเบา
หวังให้แจกันลืมดอกไม้ดอกเก่าที่จากไป
รู้ตัวว่าต้องแห้งเหี่ยวโรยรา
แต่ยอมทิ้งผืนดินผืนหญ้า..เพื่อได้มาประดับแจกันใบใหญ่
แต่แจกันใบเศร้า..ยังมีเพียงดอกไม้ดอกเก่าในใจ
ไม่เคยมีที่ว่างให้ดอกไม้ดอกไม้..ได้เบ่งบานในหัวใจสักนิดเดียว
******************
บท 4 : แจกันสีเทาผู้เศร้าสร้อย (โดย ถนนสายเก่า รองเท้าคู่เดิม)
แจกันสีเทา...
ในหัวใจมีแต่เรื่องเล่าของความรักครั้งก่อน
ปิดสายตากั้นหัวใจไว้ในความอาลัยอาวรณ์
จึงไม่แปลกที่ไม่เคยเห็นสายตาอาทรของใครๆ
ไม่อยากให้เธอรักฉันแบบดอกไม้ หรือ แบบเดียวกับฉัน
ที่เฝ้าหลงรักแต่ความฝัน โดยไม่คิดทำให้มันเป็นจริงขึ้นได้
ฉันคือแจกันสีเทาที่ไม่เคยบอกเล่าเรื่องรักในใจ
เธอคือดอกไม้ดอกใหม่ที่กำลังจากไป--โดยไม่เคยกล่าวคำใดให้ฉันฟัง
แล้วเราจะเดินมาพบกันได้ตรงจุดไหน
เมื่อต่างคนยังคว้าไขว่โดยไม่เคยสัมผัสหัวใจกันสักครั้ง
หันมองตัวเองวันนี้- - ฉันไม่แน่ใจว่าลืมรักที่เคยมีได้หรือยัง
แต่ก็ไม่อยากให้เธอเป็นความหลัง กลายเป็นโอกาสอีกครั้งที่ฉันพลาดไป
ก่อนพรุ่งนี้ที่เธอจะต้องโรยรา
บอกฉันที่ว่าเธอต้องการเดินเข้ามา--มากกว่าระยะทางที่ฉันให้ไว้
ไม่อยากเป็นแจกันใบเหงา--กอดเก็บแต่เรื่องเล่าของความเสียใจ
เปลี่ยนฉันทีได้ไหม..ให้เป็นแจกันสีใหม่..ที่ไม่ใช่สีเทา
**************
บท 5 : ดอกไม้แห่งกาลเวลา โดย first_january
เพราะเป็นเพียงดอกไม้แห่งกาลเวลา
ซึมซับความเหว่ว้า..มาจากแจกันน้ำตาใบเก่า
แจกันใบใหญ่ที่กอดดอกไม้อย่างฉันไว้ด้วยโลกสีเทา
โลกที่เต็มไปด้วยเรื่องเศร้า..ที่แสนแผ่วเบาจนฉันไม่อาจเข้าไป
ดอกไม้ชมพูดอกนี้อยากเติมสีให้เธอบ้าง
แทนร่องรอยความอ้างว้าง..แสนหม่นไหม้
อาจไม่ได้งดงามเหมือนดอกไม้ในฝันเธอก็ไม่เป็นไร
เพราะฉันเป็นเพียงดอกไม้ที่จะเก็บหัวใจไว้ ในแจกัน
เพราะเป็นดอกไม้ที่ต้องโรยราไปตามเวลา
รุ่งเช้าที่จะกลับมาสู่ผืนฟ้า..พรุ่งนี้นั้น
จะฝากความทรงจำไว้ที่เธอได้ไหม..เจ้าแจกัน
ฝากรักจากฉัน..แต้มสีให้แจกันอย่างเธอนั้นตลอดไป
**************
บท 6 : ตัวตนของฉัน...ผู้ชายสีเทา
หากไถ่ถามถึงตัวตนของฉัน
เธออาจต้องตามไปดูดวงตะวัน บนฟ้ากว้างใหญ่
เธออาจต้องตามไปค้นที่พระจันทร์บนฟ้าไกล
เธออาจต้องติดตามไป ถึงดวงดาว
หากไถ่ถามถึงความเป็นฉัน
คงไม่มีคำตอบจากตะวัน เอ่ยกล่าว
คงไม่มีคำตอบจากพระจันทร์ในคืนคํานานยาว
คงไม่มีคำตอบจากดวงดาว หรือแม้ใคร
หากไถ่ถามถึงหัวใจฉัน
อาจตกหล่นอยู่ในดินแดนแห่งฝัน คว้างไขว
อาจเหว่ว้า อ้างว้าง หลงทางอยู่ในดินแดนแสนไกล
อาจรินคำโศกเพื่อบอกเล่าใครต่อใคร..เป็นนิทาน
โปรดอย่าไถ่ถามถึงความเป็นฉัน
เพาะเธออาจไม่เจอกับมัน ในความฝันแสนหวาน
เพราะเธอจะไม่เจอกับฉันในนิยามหรือตำนาน
เพราะเธอจะรู้จักฉันเมื่อเราได้ยืนและพบพาน..ในโลกแห่งความจริง
***************
ต้นฉบับจริงๆ มีเพียงแค่ 6 ภาค ค่ะ ตอนนั้น แต่งตอบกันไป-มา........แล้ว มาจบตรงที่ บทที่6 ซึ่งหนึ่งเป็นคนแต่ง แต่วารู้สึกว่า น่าจะมีอะไรพิเศษ ในการเอามาโพสท์ลงไทยโพเอม ในครั้งใหม่ครั้งนี้ จึงได้แต่งเพิ่ม ขึ้นมาอีก1บท จะเรียกว่า แฮปปี้เอนดิ้ง ก็ไม่เชิงนะคะ
เพราะยังหากันไม่เจอซะทีเดียว ยังคงตามหากัน ทั้งในโลกฝันบ้างโลกจริงบ้างอยู่นั่นเอง
เฮ้อ....ลำบากใจแทนค่ะ มัวแต่หากัน เลยไม่เจอกันอยู่อย่างนี้.คู่นี้เค้าแหละ...!!!!!
บทที่7 : สักวัน ...ฉันจะตามไป (ภาคของผู้หญิงสีชมพู)
แล้วสักวันฉันจะตามไปในโลกแห่งความจริง
ไปเพื่อเรียนรู้ทุกสิ่งที่เธอ...ไถ่ถามฉัน
ไปแรมรอนอ้างว้างตามทาง...สายตะวัน
ไปฟังนิทานเศร้าโศกรำพัน ของดวงดาว
ไปตามหาคำตอบที่เราไม่อาจเข้าใจ
ว่าเพราะอะไร รักเราจึงต้องรานร้าว
จะหนีออกจากโลกฝัน...ยอมตื่นจากคืนค่ำฟ้าสกาว
เผื่อจะเข้าใจในเรื่องที่เธอบอกกล่าวได้มากกว่าทุกที
แม้ในความเป็นจริงเราจะอยู่แสนห่างกัน
แม้โลกของเธอกับฉัน ต่างหมุนไปตามวิถี
เธอรักในหนทางชีวิตเสรี
ฉันยึดติดจะอยู่กับฝันกับที่...ซึ่งไกลออกไปทุกที...จากเธอ
แต่สักวันเราจะได้พบกัน..ใช่ไหม
แม้หนทางความเข้าใจ..จะไกล..จนได้แต่เก้อ
เธอคงไม่ปล่อยฉันเป็นเหมือนคนเดินดิน...ที่มองฟ้า แล้วได้แต่ละเมอ
บอกหน่อยว่าในโลกความจริงเธอรอฉันอยู่ที่ไหนนะเออ...ผู้ชายสีเทา
25 เมษายน 2547 23:23 น.
ถนนสายเก่า รองเท้าคู่เดิม
เ ด็ ก ห ญิ งข า ย ไ ม้ ขี ด ไ ฟ
ถือตะกร้าหนึ่งใบ รอนแรมไปในคืนหนาว
แหงนหน้ามองฟ้า มองดาว
ได้แต่ฝันถึงไออุ่นโอบคลุมความหนาว ให้หัวใจ
ณ มุมมืด ที่แสนว่างเปล่า
เธอจุดไม้ขีดไฟ...ผิงไอดาว แล้วฝันใฝ่
ทีละก้าน...ทีละก้าน...แค่หวังให้มีสักคนหันมองไม่ผ่านไป
แต่สุดท้ายได้แค่มองไม้ขีด..กับหัวใจ
........มอดไหม้ไป..พร้อมๆกัน
*************
ฉันเองไม่ต่างจากเด็กหญิงขายไม้ขีดไฟ
ถือตะกร้าชื่อว่าหัวใจ....วิ่งไล่ความฝัน
มองคนรักเดินเคียงคู่....เหงาอยู่...ทุกคืน ทุกวัน
เมื่อไหร่นะ รักจะไม่เป็นแค่ฝัน....
มีตัวตนให้ฉันสัมผัสสักวัน ว่าอุ่นเพียงใด
****แต่งไว้นานแล้ว...เอามาโพสท์ให้อ่านกัน
สำหรับคนที่คิดถึงถนนสายเก่า อารมณ์เดิมๆ ******
23 เมษายน 2547 15:48 น.
ถนนสายเก่า รองเท้าคู่เดิม
เกิดเป็นคนหากยอมพ่ายอายสุนัข
ต้องรู้จัก...ต่อสู้....รู้แก้ไข
วันนี้พลาด..จากสิ่งหวัง...ที่ตั้งใจ
จะเป็นไรเมื่อวันใหม่นั้นยังมี
ชีวิตใครหรือดับดิ้นเพราะสิ้นหวัง
หากก้าวพลั้งยังมีหวังวันพรุ่งนี้
คุมสติกำกับใจเราให้ดี
สิทธิ์มนุษย์ที่พึงมีคือฝันไกล
ฝันให้ไกลแล้วจงไปให้ถึงฝัน
ให้รู้ไปว่าตั้งมั่นแล้วไม่ได้
ไม่มีใครพ่ายแพ้ตลอดไป
เชื่อเถอะนะว่าเส้นชัยยังรอเรา
เกิดเป็นคนท้อได้แต่ห้ามถอย
อย่าตกตำซ้ำรอยด้วยโง่เขลา
มุมานะตั้งตาจิกปากถีบเอา
ความสำเร็จคงรอเราอยู่ไม่ไกล
******ตั้งใจว่าจะแต่งกลอนในลักษณะอื่นๆๆ ที่ไม่ใช่เรื่องเกี่ยวกับความรักบ้างอ่ะคะ.......
พอดีวันนั้น ฟังเพลงเพื่อชีวิตเพลงหนึง เนื้อหามันประมาณให้กำลังใจ ก็เลยคิดได้ว่าจะลองแต่งกลอนประมาณให้กำลังใจเพื่อนๆดูบ้าง....
บทนี้เลยอาจจะแปลกไปจากงานที่ผ่านๆมาของถนนสายเก่า อ่านแล้วคิดว่าไง ช่วยคอมเม้นท์ด้วยนะคะ......ติเพื่อก่อค่ะ******
14 เมษายน 2547 00:56 น.
ถนนสายเก่า รองเท้าคู่เดิม
หลบมานั่งริมทะเล
ดวงอาทิตย์เกเร...คลื่นเห่...ลมพัดไหว
หัวใจลอยล่อง ตามฟองคลื่น ที่ซ่า...ซัดไป
ไม่คิดถึงใคร..ร้อนจนเหงื่อไหล..เท่านั้นเอง
คุ้ยเขี่ยทราย...สร้างปราสาท
ริมชายหาด.....ที่ร้างเร่....
ไร้ผู้คน....ริม ทะเล
เหมือนใจซวนเซ.....ที่ไร้ใคร
ไม่ใช่หลบมาเพราะอกหัก
เพราะนานแล้วที่ความรัก ไม่ถามไถ่
หลบมา เพราะความอ่อนไหวภายใน
ขับเคลื่อน..ให้หัวใจ..เดินทาง
ฉันเป็นเพียงคนพเนจร
มีฟ้าไว้หนุนหนอน...แรมร้าง
เหนื่อยบางครา ท้อ บางหน...ตามหนทาง
ที่ไร้กลีบกุหลาบโรยเหมือนอย่าง ที่ฝันไป
จะว่ายไปดูเส้นขอบฟ้า
ต้องใช้แรงพลัง ศรัทธาจากที่ไหน
ถามหาความเข้มแข็งมาคืนใจ
คืนพบเพียง การร้องไห้.... ของตัวเอง
*******เพราะเป็นเพียงผู้หญิง ธาตุเศร้า
มีความเหงา เป็นของตัวเอง*************
ไกลแค่ไหน ก็ว้าเหว่ได้ ....โลกเงียบหรือวุ่นวาย ....ฉัน ก็เหงา................
13 เมษายน 2547 02:36 น.
ถนนสายเก่า รองเท้าคู่เดิม
ความเหงากับความรักเป็นเรื่องแยกกันไม่ออก
ฉันรู้จักมันดีโดยไม่ต้องมีใครพร่ำบอกเหมือนเรื่องไหน-ไหน
ตั้งแต่รักเธอ..ตั้งแต่สูญเสียหัวใจไป
ฉันได้แต่ความรักที่มีความเหงาข้างในกลับมา
อยู่คนเดียวได้ทั้งที่หัวใจไม่เข้มแข็ง
แต่ต้องพยายามทำใจให้แกร่ง..เหมือนกับว่า
ไม่เคยรู้สึกอะไร..เหมือนเข้มแข็งเสียเต็มประดา
รักเธอ..และกอดแต่ความว่างเปล่าเสมอมา..จนล้าใจ
เหมือนเป็นคนสนิทกับความเหงาที่สุดในโลก
ดวงตาอาบเงาความเศร้าโศก..และนิทานร้องไห้
เธอคงไม่รู้เลยว่า...ทำให้ผู้หญิงคนหนึ่งเสียใจ
เป็นผู้หญิงคนเดียวที่มีอ้อมกอดไว้ซับน้ำตาให้...
.-*-.-*-.-*-.และไม่เคยรักใครได้.....เท่าเธอ.-*-.-*-.-*.-*
NOTE .... ต่อเนื่องจากบทที่แล้ว..... กลับเป็นตัวเอง........
มาถึงบทนี้...ก็เศร้าอีกต่อเนื่อง อันนี้เนื่องมาจาก มีบ้านหลังใหม่แล้ว
ในนามของถนนสายเก่า &ตะวันรอน
ฉะนั้น งานหวานๆ จะขออนุญาต ย้ายไปโพสท์บ้านโน้นนะคะ.....
หน้าส่วนตัว
1089
Calendar
Lovers
1 คน เลิฟถนนสายเก่า รองเท้าคู่เดิม
