13 มีนาคม 2546 12:20 น.
ถนนสายเก่า รองเท้าคู่เดิม
เป็นแค่โต๊ะกับเก้าอี้ก็พอแล้ว
ไม่ต้องเป็นแสงดาววามแววแต่อยู่ไกลถึงบนฟ้า
อยากให้รักเราง่ายและสัมผัสได้เพียงปรายสายตา
อย่างโต๊ะกับเก้าอี้ที่เสมอมาเป็นของคู่กัน
ไม่ต้องเป็นโต๊ะกับเก้าอี้ชุดหรู
แค่วางไว้แล้วบ้านจะมีกลิ่นความอบอุ่นอวลอยู่พอน่าฝัน
วันใดที่อยู่ห่างก็ยังทำหน้าที่ไปตามวิถีของมัน
แต่ถ้าใกล้--ก็จะหมายถึงความครบครันที่ยิ่งขึ้นไป
หวังแค่ให้เรารักกันอย่างโต๊ะกับเก้าอี้
มีอิสระในชีวิตหน้าที่แต่แสนจะดูดีเมื่ออยู่ใกล้
ให้เราผูกพันแต่ยังเหลือที่ว่างระหว่างกันไว้หายใจ
เนื้อที่พอให้รักได้เติบใหญ่ --ระหว่างกลาง
12 มีนาคม 2546 21:26 น.
ถนนสายเก่า รองเท้าคู่เดิม
ฉันอ่านหนังสือจบเล่มแล้วเล่มเล่า
เพื่อจะไม่มีเวลาว่างไว้คิดถึงความเหงาที่ไม่เคยหลุดพ้น
ตลอดทางสายรัก ความร่าเริงไม่เคยมีตัวตน
เหมือนจากนี้ไปจนสุดสายถนน--คือ ความเดียวดาย
ไม่เข้าใจในเหตุผลของอะไรหลายอย่าง
ว่าความรักใยจึงทิ้งความอ้างว้างเอาไว้
ว่าทำไมดอกไม้ยังบาน ทั้งที่โลกสับสนวุ่นวาย
ทำไมบางคนเห็นกระต่าย แต่บางคนกลับเห็นตายายบนพระจันทร์
อยากค้นหาคำตอบให้หัวใจ
มีบ้างไหมใครจะตอบข้อสงสัยเหล่านั้น
เพราะหนังสือเล่มใดก็ไม่เคยบอกได้ว่าทำไมฉันจึงผูกพัน
กับชีวิตที่ได้แค่ฝัน--ทั้งที่เขาคนนั้นจากไปตั้งนาน
12 มีนาคม 2546 21:17 น.
ถนนสายเก่า รองเท้าคู่เดิม
ฉันรู้สึกเพียงพอกับวันนี้
ไม่ต้องการอะไรให้ยิ่งดี--แม้อาจจะมีและเป็นไปได้
ไม่ต้องการมากไปกว่าความสุขทางใจ
เพราแค่นั้นก็เกินพอแล้วที่จะทำให้โลกทั้งใบดูดี
มากมาย--เป็นคำที่ฉันไม่เคยใส่ใจ
เพราะมันไม่ดีสักสิ่งใด ระหว่างคว้าไว่และวิ่งหนี
นั่นคือเหตุผลที่ฉันรักในสิ่งที่ฉันมี
แค่มีเธอคนคนนี้--มันพอแล้วที่จะทำให้ชีวิตอุ่นอย่างพอดี พอดี
โดยเฉพาะที่หัวใจ
12 มีนาคม 2546 21:04 น.
ถนนสายเก่า รองเท้าคู่เดิม
ใครนะที่บอกว่าเราไกลห่าง
เขาคงไม่เห็นว่าเราไม่มีที่ว่างไว้เพื่อเหงา
ถึงตัวไม่ได้อยู่ใกล้ชิดติดเป็นเงา
แต่แค่หลับตาลงเบาๆ ---เราก็คุยกันผ่านความฝันจนรุ่งเช้าทุกคืน
12 มีนาคม 2546 15:25 น.
ถนนสายเก่า รองเท้าคู่เดิม
สุภาพบุรุษเมฆขาว
ใฝ่ฝันถึงสุภาพสตรีดวงดาวที่สวยสุกใส
แม้บุรุษเมฆขาวมีตะวันเป็นเพื่อนรู้ใจ
ยังเฝ้าแอบเหงาเมื่อเห็นดาวกับจันทร์ฉายอยู่เคียงข้างกัน
อยู่ห่างด้วยระยะต่างของสีฟ้า
แอบเหว่ว้าเมื่อรู้ว่ารักไม่มีวันสมหวัง
เมฆขาวกับดวงดาวกลางคืนกับกลางวัน
ห่างเหมือนคนละฝั่งฝันทั้งที่ความจริงนั้นเหมือนอยู่ไม่ไกล
จึงยอมเปลี่ยนตัวเองเป็นเมฆดำแสนเศร้า
ทุกคืนจะแฝงตัวอย่างเหงาๆ--มองดาวหยอกล้อจันทร์ฉาย
ไม่รู้เลยเมื่อไหร่สุภาพสตรีดวงดาวจะเห็นใจ
หลายคราวที่ท้อจนแอบร้องไห้--
แต่ใครๆต่างเห็นค่าน้ำตาเป็นฝนโปรยปรายเท่านั้นเอง
Calendar
Lovers
1 คน เลิฟถนนสายเก่า รองเท้าคู่เดิม
หน้าส่วนตัว
932
