29 กุมภาพันธ์ 2547 02:36 น.
ถนนสายเก่า รองเท้าคู่เดิม
ไม่รู้ว่าเป็นเรื่องราวของพรหมลิขิตหรืออะไร
ที่ดลให้คนสองคนที่อยู่ห่างไกล....มาใกล้แค่ห่วงหา
เธอช่างเหงา...ฉันช่างฝัน....คล้ายฟ้าจะกำหนดมา
หรือเป็นเพียงฉันที่เข้าข้างตัวเองมากกว่า...เธอคิดว่าไง
ฉันทำความรู้สึกมากมายหล่นหายตามรายทาง
ตลอดชีวิตที่เคยอ้างว้างและไม่มีคนเคียงใกล้
มีหลายครั้งที่ผู้คนผ่านมา เพื่อจะผ่านไป
และฉันเองก็ไม่เคยเลือกจะเปิดรับใคร...อย่างจริงจัง
แต่วันนี้ ความรักมาเคาะประตูใจ
มาถามไถ่ถึงสิ่งที่ฉันได้ลืมหมดใจ ไปกับความหลัง
เพิ่งเรียนรู้ว่าคำบางคำช่างไร้ค่า....ถ้าไม่อาจสรรหาคนที่เหมาะจะฟัง
แต่วันนี้ฉันพร้อมแล้วจะบอกคำนั้นดังๆ....เธอพร้อมไหมที่จะฟัง...ฉันรักเธอ
27 กุมภาพันธ์ 2547 15:10 น.
ถนนสายเก่า รองเท้าคู่เดิม
ไม่ต้องรักฉันให้มากนักหรอกคนดี
ฉันมักกลัวอะไรที่เกินความพอดี อย่างนี้เสมอ
อะไรที่มากไป ฉันกลัวปรับตัวไม่ไหว กับการหลงละเมอ
วาดภาพไม่ออก หากไม่มีเธอ จะอยู่ต่ออย่างไร
เธอเป็นความจำเป็นอยู่แล้ว โดยไม่ต้องดิ้นรน
อย่าถามเหตุผล เพราะบางทีใจคนมันอธิบายไม่ได้
ฉันเอง ไม่ชอบใช้ความรู้สึกทำร้ายใคร
เลยไม่ชอบหากเธอจะรักโดยไม่อิงอะไรเอากับความจริง
ตัวฉันก็คงเป็นได้อย่างที่เป็น
เห็นเหมือนว่ารักๆ เล่น ๆ ไม่ชัดเจนสักสิ่ง
แต่ฉันไม่เคยบอกว่ารักใคร ถ้ารู้สึกไม่ได้ อย่างนั้นจริงๆ
เอาเป็นว่า...รักน้อย แต่ ไม่ทอดทิ้ง...แค่นั้นพอ..
this is the way.....
how to love me..............
เขียนบอกไว้สำหรับใครที่ อยากรักวาให้ถูกทางค่ะ
25 กุมภาพันธ์ 2547 16:36 น.
ถนนสายเก่า รองเท้าคู่เดิม
อย่าหวังให้ฉันเป็นเหมือนคนในนิยาย
เพราะความฝันมันเป็นเรื่องที่แตะต้องไม่ได้อยู่เสมอ
ถ้าเห็นฉันเป็นเหมือนความฝัน...แล้วในความจริงนั้น..เมื่อไหร่จะพบเจอ
อยู่กับความรักที่ได้แต่ละเมอ...เพ้อกันต่อไป
ฉันเป็นได้เพียงผู้หญิงธรรมดาหนึ่งคน
ไม่มีอะไรให้เธอคว้าค้น ไม่ว่าจะมองจากมุมไหน
ฉันมีเพียงมือเปล่า ไม่อาจเสกเดือนดาวเหมือนใคร
อย่ายึดติดกับฝันมากไป...เธอจะไม่รู้ว่าฉันเป็นอย่างไร ในความจริง
ฉันมีเลือดเนื้อ...มีหัวใจ เป็นผู้หญิงธรรมดา
อยากให้เธอตื่นลืมตา และยอมรับทุกสิ่ง
ฉันไม่ใช่นิยายเราไม่ใช่เจ้าหญิงเจ้าชายในชีวิตจริง
อย่าเอาเวลาเธอมาโยนทิ้ง...เพราะเมื่อตื่นมารับรู้ความจริง เราจะเจ็บทั้งสองคน
ขอโทษ.........ที่ฉันไม่อาจเป็นคนในฝันเธอ
ฉันไม่มีค่าขนาดนั้น
และไม่มีวันจะมีค่าได้ขนาดนั้น...................
วันเวลาที่ผ่านมาแม้มันจะสั้น แต่ฉันจะจดจำมันไว้ในหัวใจตลอดไป
อย่าขอร้องให้ฉันลืมเธอเลยนะ.........เมื่อฉันยังอยากจะจดจำมันไปแบบนี้
ขอโทษ............ที่ไม่อาจเป็นคนดี อย่างที่เธออยากให้เป็น
22 กุมภาพันธ์ 2547 00:32 น.
ถนนสายเก่า รองเท้าคู่เดิม
เมือคนช่างฝันมาพบกันกับคนอ่อนไหว
เรื่องราวมันเลยเป็นไป...ให้เราเพ้อฝัน
เธอหามานานไหม คนที่จะมาเติมเต็มหัวใจและคืนวัน
ส่วนฉันค้นหาสิ่งนั้น ตลอดที่หายใจ
ความรักไม่เคยไถ่ถามถึงฉันมานานแล้ว
เหมือนว่าเสียงหัวใจก็จะเต้นแผ่ว...ลงทุกขณะที่ฝันใฝ่
อยากรู้จัง....ว่าเธอผ่านเรื่องราวโดยลำพังมาอย่างไร
โลกเงียบงันไร้เสียงเพลงรักเหมือนกันไหม...เมื่อครั้งอยู่ลำพัง
การมีเธอทำให้คนช่างฝันพูนเพิ่มความไหวอ่อน
รู้ค่าความอาทร...รักใครได้มากกว่าก่อนๆทุกครั้ง
ตอบฉันได้ไหมสำหรับเธอ...ฉันใช่ แล้วหรือยัง
ส่วนฉันตอบว่าเธอคือผู้พลิกฟื้นหัวใจฉันจากความหลัง...
*.*.*.*.รักใครเป็นอีกครั้ง...ก็เพราะเธอ*.*.*.*.*
****แต่งให้ภูตะวัน ตะวันรอน.......จากการที่เรามาพบกัน.........เธอบอกฉันว่า เป็นเรื่องแล้วที่เราสองคนมาพบกัน......นั่นสิ เรื่องใหญ่ทีเดียวล่ะ ว่าไหม*******
20 กุมภาพันธ์ 2547 17:20 น.
ถนนสายเก่า รองเท้าคู่เดิม
ถ้าฉันเป็นเพียงดอกไม้พรายแย้ม
กลีบฉันคงไม่มีสีใดแต่งแต้มโลมไล้
เป็นดอกที่ไร้สีไม่มีค่าอันใด
ไม่เหมาะจะตบแต่งโลกทั้งใบให้ดูดี
ขอฉันเป็นดอกหญ้า
ที่ไม่ได้มีไว้ประดับประดาแต่ก็มีศักดิ์ศรี
พอมีคุณค่าบ้างและทำให้ดินไม่อ้างว้างก็ยังดี
คงดีกว่าเกิดมาเป็นดอกไม้หลากสี
แล้วคิดแต่จะมีคนเด็ดทำลาย
Calendar
Lovers
1 คน เลิฟถนนสายเก่า รองเท้าคู่เดิม
หน้าส่วนตัว
724
