25 ตุลาคม 2547 16:26 น.
ทัดหทัย
ใบหูกวางสุดท้ายปลายหน้าฝน
ทิ้งตัวหล่นลงดินอย่างสิ้นหวัง
หัวอกคนเคยอาศัยร่มใบบัง
ก็กำลังห่อเหี่ยวสิ้นเรี่ยวแรง
ก่อนหูกวางต้นเก่าร้างเงาฝัน
สายสัมพันธ์เพียงพอรักทอแสง
แค่คืนวันเปลี่ยนไปใครเปลี่ยนแปลง
ทำเหมือนแกล้งเหยียบย่ำจนช้ำใจ
รุ้งเจ้าเอ๋ยเคยโยงข้ามโค้งฟ้า
แล้วน้ำตาตื้นตันมันเอ่อไหล
พอเรียวรุ้งเลือนลบจบเยื่อใย
รักเหมือนไฟขาดเชื้อเมื่อลาเธอ
เหลือบมองกิ่งหูกวางกลางลมหนาว
ฟื้นเรื่องราวความหลังชั่วพลั้งเผลอ
เป็นบ่อยครั้งที่ยังคงหลงละเมอ
แอบฝันเก้ออีกหนถึงคนลืม
3 ตุลาคม 2547 10:55 น.
ทัดหทัย
เคยเคว้งคว้างกลางฝันอันว่างเปล่า
ชีวิตเหงาเงียบงันวันคืนหมอง
ประตูใจเจ็บช้ำมีน้ำนอง
เอ่อจากห้องหัวใจไร้คนแล
ผ่านวันที่ทุกข์ท้นคนถากถาง
แล้วระหว่างอ่อนเพลียหลบเลียแผล
ลูกผู้ชายคนนี้เหมือนขี้แย
ต้องการแค่น้ำใจใครสักคน
เธอปลอบทุกข์ปลุกศรัทธาให้กล้าสู้
เพื่อเรียนรู้รักใหม่ได้อีกหน
เทพธิดาผู้ปรานีมีตัวตน
ช่วยฉุดพ้นห้วงท้อทรมาน
จากคืนวันเวิ้งว้างเธอสร้างหวัง
เจอทุกครั้งถ้อยคำช่างฉ่ำหวาน
จึงเสียงของความฝันส่งสัญญาณ
ว่าต้องการบังอาจเป็นทาสเธอ
หน้าส่วนตัว
990
