25 มกราคม 2548 12:52 น.
ทัดหทัย
เพราะรู้ว่ายากจะมีใครดีพร้อม
เธอก็ย่อมบกพร่องบ้างในบางข้อ
แต่ที่เป็นอยู่เดี๋ยวนี้ดีเกินพอ
มีค่าต่อหัวใจฉันไม่ผันแปร
อาจไม่สวยอย่างสาวชาวสวรรค์
อาจดื้อรั้นบางครั้งชอบตั้งแง่
อาจเจ้าคิดเจ้าแค้นแสนขี้แย
อาจเอาแต่ขี้บ่นจนเกินไป
ตราบเป็นเธอที่เห็นที่เป็นอยู่
ฉันรับรู้และพร้อมยอมรับได้
ลบช่องว่างระหว่างเราด้วยเข้าใจ
กับสายใยรักมั่นฉันมอบเธอ
6 มกราคม 2548 09:31 น.
ทัดหทัย
แทบเท้าเธอนี่ไงหัวใจฉัน
จะเหยียบมันก็ได้ฉันไม่ว่า
แต่หากย่ำก็ให้ยับลงกับตา
ฐานไร้ค่าเกินให้เธอไยดี
แทบเท้าเธอนี่ไงหัวใจฉัน
เธอเหยียบมันแค่ไหนก็ไม่หนี
แม้เสี้ยวเศษเวทนาโปรดอย่ามี
เป็นโทษที่มันเผยอรอเธอรัก
แทบเท้าเธอนี่ไงหัวใจฉัน
เชิญเหยียบมันลงไปให้กระอัก
อย่าประวิงเวลาเนิ่นช้านัก
เอาให้หนักให้หนำ....ถ้าทำลง
5 มกราคม 2548 12:23 น.
ทัดหทัย
เคยผ่านหนาวกว่านี้แล้วนี่นะ
คล้ายคล้ายจะทนได้โดยไม่ฝืน
หนาวแสนหนาวก็ยังอุ่นทั้งคืน
อยู่ใต้ผืนผ้านวมเธอร่วมนอน
มาปีนี้หนาวนิดกลับพิษมาก
เมื่อเธอจากไปไกลไม่เหมือนก่อน
แค่วูบหนึ่งซึ่งหนาวก็ร้าวรอน
ใจเต้นอ่อนจนอาจต้องขาดใจ
คนว้าเหว่หวาดผวาเกินกว่าหวัง
เฝ้าแต่นั่งซบหน้าน้ำตาไหล
กี่คืนหนาวเนิ่นนานล่วงผ่านไป
ข่าวคนไกลกลับไม่มีแม้วี่แวว
1 มกราคม 2548 18:13 น.
ทัดหทัย
กล่องของขวัญปีใหม่จากใครหนอ
กระดาษห่อคุ้นตาว่าเคยเห็น
หลังแกะกล่องต้องกลืนฝืนลำเค็ญ
ที่แท้เป็นของขวัญฉันให้เธอ
การส่งมันกลับมายิ่งกว่าหยาม
พร้อมข้อความคล้ายหยันที่ฝันเก้อ
ว่าจากนี้ตลอดไปไม่ต้องเจอ
อ่านแล้วเหม่อยืนหมองน้ำนองตา
จากของขวัญกลับกลายทำลายขวัญ
คนมองมันเจ็บแปลบจนแทบบ้า
อีกบทเรียนความระกำนอกตำรา
คงคุ้มค่ากับการแค่เพิ่มแผลใจ
หน้าส่วนตัว
1704
