ก้าวถอยหลัง

ธรรมาภิวัฏ

ณ. เมื่อแสงแดดสาดส่องไปมิถึงพื้นพสุธา 
ข้าพเจ้ายืนอยู่ท่ามกลางผืนแผ่นดินแห่งแดนสุขาวดี-
อันฉาบไปด้วยไอหมอกพิษ                        .. ละ.. 
ด้วยกัลปอสงขัยที่เนิบนานกว่ากาลจักคะเน แลระลึกถึง 
สะกิดใจหนึ่ง.. 
ถึงความไม่จีรังแห่งผืนแผ่นดิน อันหดสั้นลงทุกที 
ก่อนกาลเม็ดดินเม็ดสุดท้ายจะโรยร่วงและสิ้นสุด 
ข้าพเจ้าจึงเงยหน้าขึ้น แลเพ่งมองออกไปสู่เวิ้งฟ้า-
อันปกคลุมไปด้วยละอองหมอกพิษนั้น
แต่.. ข้าพเจ้าก็มิเคยพบเห็นสิ่งอันใดนอกเหนือไปจาก 
..ม่านหม่นสีขาวอันโอบล้อมและพร่ามัว 
ทั้งในกาลละฉันนี้ หรือกาลล่วงแล้วใดๆ 
..ความไม่แยแสใส่ใจย่อมสยบซึ่งความกังวล  แล สงสัยใดๆ 
เสมอหนึ่งความปล่อยวางที่มิเคยแก้ไขซึ่งปัญหา
 แต่กลับทำลายซึ่งปัญหาเหล่านั้นลงโดยสิ้นเชิง
      ข้าพเจ้าจึงเขยิบเท้าถอยห่างออกหนึ่งก้าวในวันนี้
      เพื่อเติมผืนดินแห่งก้าวใหม่ที่จะมาถึงในวันถัดไป.