26 ตุลาคม 2548 21:57 น.
ธรรมาภิวัฏ
..ยามบ่าย
คลับคล้ายไม้แมกแอบอัม-พรร่มพอรื่นไพรสันฑ์
ให้โบกตะวันเวลา
เพียงใกล้พร่ำเพรียกเรียกมาตามรู้แหล่งรา-
ตรีรับระงับร้อนลน
เพียงชื่นแจ่มเจิดเทิดท้น..ดื่มด่ำอารมณ์
ใต้ต่ำระบำราตรี
..พลบพล้อย
ร้อยพลบพรมมาป่านี้.คล้อยคล้อยในที
ให้มีวิเวกเมฆลอย
เขาว่าเราเพียงได้สอย..ร้อยร่ำด่ำดอย
กลางเถื่อนถึกพงดงพา
กระซิบตามไตร่เวลากล้ำไกลปักษา
เวหาร่อนร่ายพรายลม
แอบมองยามพลบลบลม..ตะวันฉ่ำยล
ให้คนหวลห้อยคอยคลอ
ดังแอบอิงเอ่ยเคยรอ.เคลียเคล้าเคียงคลอ
พอได้ห่มไอไล่เย็น
ยามรุกยามทุกข์ยากเข็ญ..เพียงเราได้เร้น
หากเย็นย่ำวันพลันฝน
เพียงมาให้ป่าชื่นยล.ฉ่ำเย็นต่อตน
โบกพ้นไพรพฤกษ์ลึกรู้
..ยามค่ำ
ค่ำยามต่ำไต้ได้ดู...ไฟฟอนขอนคู่
ดูวอมวามไว้แววแวม
แสงไต้คล้ายค่ำนำแซม..ระยิบระแยม
แวมวับรับลมโบกโบย
ซาลมระห่มระโหย.โชยดึกนึกโดย
พอโรยกลิ่นกล่นฝนซา
เขาว่าป่าพลับหลับตา..ฝันในเวลา
รอมารอยพ้นคนความ
กระท่อมทมเถื่อนยังวาม.แววแวมแสงยาม
ได้ส่องพอมองได้เห็น
หรือเราเพียงหนึ่งพึงเป็น.ส่วนสุขทุกข์เย็น
โลกย์เห็นเคล้าคำทำนอง
..ยามดึก
ลึกฝันแจร่มจันทร์เจิดจ่องส่องแส้วแท้วท้อง
ผ่องห้องท้องผองนภา
เรียบเรียบเคียงป่า.ยังว่ายังวา
เรามาเดินตามทางเกวียน
กลางป่าหากส่องท่องเทียน.เวียนแววแววเวียน
พอเลียนส่องทางนำเดิน
ก็เพียงใจเพลิดใจเพลิน.หากได้เผชิญ
สุขสุขทุกข์ทุกข์บุกไป
แผ่นดินถิ่นนี้ถิ่นใดเสกสรรค์ปั้นไป
ใครหนอแต่งได้งามงาม
พอใจจะได้ใคร่ถามถึงว่าความงาม
นิยามนั้นหนออย่างไร
หรือเรานั้นเพียงพอใจ.สุขได้กลางไพร
กลางพฤกษ์สำนึกลึกรู้
เขาว่าเพียงมาได้อยู่..เย็นล้ำด่ำดู
คลอคู้ใกล้ใกล้ไฟเทียน
ใจเอ๋ยยังเคยวนเวียน.จากใจไฟเทียน
คอยเขียนคำนำทำนอง
เรียบเรียงสร้อยเสียงเคียงร้องใครต่างยังปอง
ทำนองประคองสุขใจ
เหตุได้อยู่ยงค์คงไพร.กระท่อมแสงไฟ
กลางไต้แสงเทียนวูบหวิว
ดึกแล้วใจจิตผิดพลิ้ว..วูบวูบวะหวิว
ริ้วริ้วระงับดับไป
แสงหรี่ระลิบระไร.วอมวอมไวไว
ดับไส้แสงเทียนเวียนวูบ
23 ตุลาคม 2548 12:12 น.
ธรรมาภิวัฏ
ในคืนหนาวคราวฟ้าประสาหม่น
ในคืนข้นอารมณ์ที่หมองหมาง
หลากริ้วรอยร้างรักจักจืดจาง
จากฟ้าสางสายหมอกมาหลอกลวง
ก็ยากแค้นแสนเข็ญระกำจิต
เพราะด่ำพิษอื่มอาประสาหวง
หากทิ่มแทงยอกเจ็บให้เหน็บทรวง
จะวายดวงวอดเว้นทุกเย็นเช้า
ตะก่อนนี้เคยมีฤดีเดี่ยว
กับทางเปลี่ยวเหลียวหลงพะวงเศร้า
กลับผลันพริบหนิบแนบมาแอบเนาว์
ให้ใจเราหวั่นวกอกระกำ
คำหนอ.. คำลวงเจ้าดวงดอก
ให้ผ่างพิษผิดบอกหลอกขันขำ
คงตกตายตะกองกอนทอดถอนซ้ำ
ให้โศกส่ำเศร้าสร้อยพลอยน้ำตา
เพราะนอนหนาวอกเอยเจ้าเคยครวญ
จากลมหวลละห้อยไห้ในใบหน้า
จากทางรินไหลไหลในสายตา
จากน้ำตาเหน็บหนาวคราวเลื่อนลอย
คอยเอ๋ยคอยคืนวันมาหวั่นอก
จะตายตกร่วงมาอยู่ผ็อยผล็อย
ใจดวงนิดจิตหวลชวนละห้อย
จะเลื่อนลอยคอยทางกระจางจาย
ฟายฟื้นตื่นเย็นไม่เห็นหน้า
จนเช้าสายบ่ายมาไม่พาหาย
จะเดินได้อย่างไรใจเปลี่ยวดาย
คงจะฟายน้ำตาทาเป็นทาง
อย่าหมางเลยอกรู้อยู่เพียงหลง
ก็ทางดงหลงเถื่อนในเดือนร้าง
แสงคงมืดจืดใจให้หลงทาง
คงวกว้างร้างรอยคอยดวงดาว
เจ้าผีเสื้อเศร้าสร้อยละห้อยหา
คอยดอกไม้วันเวลาในคืนหนาว
คงหล่นกลีบกระจายจางเป็นทางกราว
ก็คอยเช้าคอยเย็นไม่เห็นเคย
เดือนจะลับแลโพ้นอยู่โผนพลบ
จะหลงหลบสบเร้นเพียงเห็นเฉย
เมฆเหลี่ยมบดลับแล้วไม่แคล้วเคย
คงลอยเลยเลื่อนอยู่ดูจางจาง
ทางเอ๋ยทางทางเปลี่ยวเสียวระส่ำ
ให้ชอกช้ำหมองคล้ำอยู่หมางหมาง
อกจะแตกแยกริ้วในทิ้วทาง
เพราะพลัดห่างสายใยใจอาวรณ์
คำคิดถึงจากผีเสื้อ
คงไม่เหลือกลิ่นรักสลักถอน
กลีบเจ้ากล่นเกลื่อนแล้วจากแนวนอน
คงหลับลึกดึกดอนนอนน้ำตา
8 ตุลาคม 2548 09:51 น.
ธรรมาภิวัฏ
๑ อยากอยู่ใกล้คอยให้กำลังใจ
อยากจับมืออุ่นไอในความหวัง
อยากโอบกอดปลอบโยนเติมพลัง
อยากเคียงนั่งแนบข้างนางในใจ..
๒ บุสบกเรียมเจ้าอย่าสะอื้น
ละห้อยหื่นฝืนคร่ำระครวญใคร่
เพราะรักนิดจิตละห้อยกลอยหทัย
พี่บ่ไกลเพียงห่างตัวชั่วห่างจินต์
๓ จะแดนไหนเมืองแมนหรือแสนฟ้า
ถึงฟากกั้นฝันทิวาหาจะสิ้น
จะกู่ก้องป้องตะโกนโพ้นแผ่นดิน
ล้ำเสิบถิ่นดินสะเทือนเลื่อนสะท้าน
๔ เขาวิเวกหรือแว่วแว่ววิเวก
ให้โยกเยกโยเยละเหหาญ
จะโอนเอนออบน้อมค้อมตะลาน
กราบกะกรานรักเสียงสะเนียงครวญ..
๕ ครวญขลุ่ยครวญเคียงผิวหวิววิเวก
เอกขเนกเสกสิแผ่วแว่วว่าหวล
โอ้อกเอยเคยสนิทรจิตระจวญ
เจ้าลำดวลอย่าด่วนเฉาเหงาดอกดวง
๖ ก็แสนรัก ก็แสนห่วง ก็แสน..
อกพี่แร้นแค้นค่อนค่อนดั่งขอนหน่วง
เจ้าจากจรดอนดอกจานบานจะพวง
จนผ็อยร่วงกล่นกลีบจานบานตะเกิง
๗ ก่อนเย้าหยอกดอกเหน็บมาทัดเทียบ
ใต้จานเสียบส่างทัดถนัดเถิง
เจ้าแย้มยิ้มปริ่มละไมชม้อยเมิง
ชายชะเชิงชิงสะอ้อยคล้อยพนอ..
๘ ละออเอยละออเจ้าเถิดเนาว์บ้าน
มาสู่ชานลานจานบานหล่าหนอ
หล่าเอ๋ย.. อีหล่าน้อง บ้านยังรอ
สิคึดฮอดกันบ่หนอสิว้อวอน
๙ จะเจ็บไข้หรือกระไรสบายอยู่
อยากจะรู้สุขทุกข์เย็นหรือเข็ญร้อน
เบี้ยจะพอหยิบจับจ่ายไหมบังอร
จะไหว้วอนใครผ่อนช่วยด้วยเข็ญเคือง..
๑๐ รักพี่เอยรำเพยพร่ำเจ้าลมล่อง
ให้เจ้าพ้องผิวพรูอยู่เครือเคื้อง
ลอยละลมชมสะอองต้องเนืองเนือง
คอยประเทืองผิวกระซิบกำซาบซา..
๑๑ มาเถิดมาฟ้าสางที่ทางนั้น
เพราะทอฝันใกล้ใกล้กันวันอุตส่าห์
พี่จะคอยเจ้าดาวน้อยที่ปลายนา
มาเถิดมาดอกจานยังบานรอ..
-----------------------------------------------------
หน้าส่วนตัว
2046
