ยามรุ่งอรุณ

ธันวันตรี

ฟ้าทึมทึบทึมเทาเงาพระจันทร์
ค่อยผ่อนเพลาลงพลันเช้าวันใหม่
ไก่ฟ้าขันกู่ร้องเสียงก้องไกล
ปลุกชาวนาเร็วไวไปท้องนา

แสงระวีส่องเกล็ดเพชรน้ำค้าง
ที่ใบบางเขียวไพรของใบหญ้า
เสียงบทเพลงขับร้องของนกกา 
แว่วจากฟ้าเมืองแมนสู่แดนดิน

แม่หุงข้าวหอมใหม่ใส่บาตรพระ
รับธรรมะจากสงฆ์ผู้ทรงศีล
วิเวกเดินดงมาเป็นอาจิณ
ตามท้องถิ่นท้องทุ่งทุกรุ่งเช้า

ตะวันพริ้มยิ้มพรายบนปลายฟ้า
บอกเวลาอรุณเยือนเหมือนก่อนเก่า
ความสันโดษร่มเย็นทอดเป็นเงา
ความสุขคราวเรียบง่ายทักทายรอ



ยามเช้า ณ ท้องนา เป็นเวลาที่อากาศเย็นสดชื่น ด้วยสายลมและสายหมอก
น้ำค้างพร่างพรมบนยอดหญ้า และดอกไม้ป่า ระยิบระยับงดงามคราต้องแสง
รอเวลาเหือดหาย ตามธรรมดาของการเกิดขึ้น ตั้งอยู่ และดับไป อยู่เป็นนิรันดร์

แม้ในท่ามกลางกระแสโลกาภิพัฒน์อันเร่าร้อน ตามอำนาจของความอยาก ที่กำลังกลืนกินสังคมไทย เราอาจจะพบทางเลือก ที่สันโดษ เรียบง่าย เงียบงามในสมดุลของธรรมชาติ ดังคำสอนของพระศาสดา

ด้วยความสงบ ความสมดุล และแสงสว่าง

ૐ ธันวันตรี ૐ