1 กุมภาพันธ์ 2548 11:01 น.

:: โอ้....ใจคน ::

แย้มรอยยิ้ม...ฉายฉาบ....ทาบใบหน้า
แต่แววตา....แข็งกล้า....ชาเฉยเหลือ
ริมฝีปาก....แย้มละมุน....ยังคลุมเครือ
รอยอุ่นเอื้อ..หรือแอบแฝง..เคลือบแคลงใจ

ฟังน้ำเสียง....ปราศรัย.....ใช่ใครอื่น
คือคนเคย....หยิบยื่น.....ไมตรีให้
พอวันผ่าน..คืนเปลี่ยน..หมุนเวียนไป
ใจหนอใจ.....คนก็เปลี่ยน..เวียนวกวน

นี่แหละหนา....เคยรู้มา....แต่ครั้งไหน
เขาว่าไว้....เถาวัลย์....อันสับสน
เลี้ยวลดไป....ยังไม่เท่า....น้ำใจคน
แสนซับซ้อน....ซ่อนกล....จนตายใจ

เพียงรู้หน้า....ไม่รู้ใจ....ใครเคยบอก
ภาพลวงตา.....หลอนหลอก....เอาจนได้
ต่อหน้าเย็น....ลับหลังร้อน.....ดังฟอนไฟ
เตรียมเผาไหม้...ให้วอดวาย..กลายเป็นจุณ

คนนะคน.....เป็นไปได้.....ถึงเพียงนี้
ไม่หลงเหลือ.....แววอารี.....ที่เกื้อหนุน
พลิกท่าที....ตีสองหน้า....ว่าการุณ
สวมบทบาท....นักบุญ....ให้อุ่นใจ

พอวันร้าย....คืนร้าย.....ก็กลายกลับ
รอยยิ้มชื่น....เลือนลับ.....ไม่สดใส
มิตรภาพ.....ไม่หวนมา.....ให้อาลัย
ใจซื้อใจ.....ต้องช้ำใจ.....เท่าไรกัน

คนแบบนี้.....มีหัวใจ.....บ้างไหมหนอ
ชาตินี้ขอ....อย่าพบ.....หน้าจนอาสัญ
ขอสาปส่ง....อย่าได้พบ.....ประสบกัน
จะกรวดน้ำ......คว่ำขัน.....ตราบวันตาย