เคยรู้สึกแบบนี้ไหมครับ เครียด แต่ก็สนุกที่ได้เครียด

ตราชู

ความรู้สึกแบบนี้ ไม่ทราบเกิดกับผมได้อย่างไร เวลาอ่านนิยายบางเรื่อง อาทิ 
	อำนาจ ของ ท่านประภัสสร เสวิกุล ถ้านำตัวเองเข้าไปผูกอยู่กับเหตุการณ์หละก็ เครียดเขม็งเชียวครับ ตัวละครแต่ละตัวมีมากกว่า ๑ มิติ อย่างเช่น โคลัมโบ โกเมส นี่แกทำเอาผมลุ้นระทึก ไม่รู้เหมือนกันว่าแกจะบริหารประเทศรูปไหน ก็เพราะอยากรู้น่ะซิ่ครับ ผมจึงฟังเรื่อง อำนาจ จนจบ จบแล้วก็มานั่งเครียดต่อ สงสารประชาชนในประเทศสมมุติของท่านผู้เขียนเหลือเกิน ต้องอยู่กับการปฏิวัติเป็นว่าเล่น ซ้ำแล้ว ซ้ำเล่า
	เรื่องต่อมาครับ นี่เลย ล่า ของ ท่านทมยันตี เครียดแทนมธุสรนางเอก สงสารหนูผึ้ง ตอนมธุสรแก้แค้น ไล่เถือผู้ชาย ๗ คน บีบสมองมากๆ ใจหนึ่งก็ว่าเธอโหด แต่อีกใจก็สงสารเธอ เฮ่อ เครียดจริงๆ
	เรื่องสาม เพชรพระอุมา ของ ท่านพนมเทียน (ภาค ๑) ตอนคณะเดินทางถูกสางเขียวรุมไล่ โอ้ สุดๆของการบีบจริงๆครับ  เหตุการณ์ตื่นเต้นซับซ้อนเข้ามาทุกระยะ ข้อสำคัญ สางเขียวเป็นคนป่า จึงมีเล่ห์เหลี่ยม ตอนคณะทั้งหมดไปช่วยมาเรีย มันมากกกกกกกกกกกกก แต่ก็ลุ้นมากกกกกกกกกกกจนตัวโก่งเลย แต่ก็ระทึกสุดๆครับ
	นี่ก็เครียดครับ หาก ก็ฟังจนจบ หลายชีวิต ของ ท่านคึกฤทธิ์ ปราโมช ท่านผูกปมวิถีชีวิตตัวละครบางตัว อย่างเช่น เจ้าลอย (ระยำเกินหาคำเปรียบได้) ท่านชายเล็ก (สุดอาภัพ) ลินจง (แสนเวทนา) หมอแสง (น่าหดหู่) โนรี (อ่อนไหวจนอ่อนแอ ฟังแล้วนึกถึงตัวเอง) ได้อย่างยอดเยี่ยม เวลาจะฟังเรื่องนี้ ต้องฟังทีละชีวิต แล้วคิดตาม ว่าเขาตายเพราะกรรมประเภทไหน สมควรตายหรือไม่ จึงเป็นเรื่องหนักสมอง แต่ก็ฝึกวิเคราะห์ไปด้วยในตัวครับ
	นี่คือความเห็นของตราชูครับ อยากจะฟังความเห็นเพื่อนๆบ้าง ว่าต่างกันอย่างไร เข้ามาแลกเปลี่ยนกันนะครับ แล้วผมจะคอยประสมโรงเรื่อยๆครับ