มโนราห์

18 มกราคม 2553 10:06 น. - comment id 26909

แรงบันดาลใจมาจากคำพูดพี่ครูแขก 
(คนกุลา) ท่านเคยบอกไว้ว่า ไม่มีใคร
ถ่ายทอดสิ่งที่เราพบเห็นได้ดีเท่าเรา
เราเริ่มจากเม้นท์ในกลอนพี่ครูแขก
หลังจากนั้นเราก็หายไป  แต่ในยามที่เรา
เหนื่อยและท้อ พี่ครูแขกก็ไม่เคยทิ้ง
ท่านจะให้กำลังใจเราเสมอ
วันครูเราไม่ได้ไปกราบท่าน เราขออนุญาต
กราบขอบคุณพี่ครูแขก คนกุลา  ณ ที่นี้นะ

มโนราห์

18 มกราคม 2553 10:07 น. - comment id 26910

 พี่ครูแขก คนกุลาค่ะ

ชาวบ้านกลอนไทย

18 มกราคม 2553 17:28 น. - comment id 26911

ขอบคุณความคิดเห็นอันงดงามจากมโนราห์ครับ

ขอเป็นกำลังใจให้อีกแรงครับ

คมดาบนารี

18 มกราคม 2553 19:43 น. - comment id 26913

ถ้าถามถึงแรงบันดาลใจ...มันก็นานจนจำแทบไม่ได้แล้วนะคะ
เพราะว่าเท่าที่จำได้...ก็ชอบอ่านกลอน เขียนกลอน ฟังเพลง อ่านหนังสือ เรื่องสั้น วรรณคดีมานานแล้วน่ะค่ะ..
คิดดูแล้ว อาจเป็นเพราะชอบเรียนวิชาภาษาไทยก็เป็นได้ค่ะ 
วรรณคดีไทยมันมีเรื่องราวให้ติดตาม บางทีมีคำกลอนสอดแทรก อ่านทำนองเสนาะก็เพราะดี 
อืมมม...อาจจะเป็นเพราะตรงนั้นก็ได้ค่ะ 

ชาวบ้านกลอนไทย

18 มกราคม 2553 21:05 น. - comment id 26914

= สิ้ น ฝั น =

19 มกราคม 2553 03:49 น. - comment id 26915

แอบหลงรักครูภาษาไทย อิอิ

ไอ้เด็กนิสัยไม่ดี

(น้ำตาลหวาน)

19 มกราคม 2553 11:35 น. - comment id 26916

เขียนครั้งแรกตอนเรียนปวช.1 ค่ะ
คุณครูภาษาไทยให้แต่งกลอนอะไรก็ได้
แต่พอส่ง กลับมีตัวหนังสือสีแดงตัวเบ้อเริ่ม
ตรงตรวจให้คะแนนว่า "แต่งเองหรือเปล่า"
ซะงั้น... ฝีมือล้วนๆค่ะอาจารย์ อิอิ
แล้วก็นำมาลงที่บ้านกลอนครั้งแรกด้วยค่ะ

จนบัดนี้ ก็ยังไม่พัฒนาให้ดีขึ้นเลยอ่ะ แหะๆ

โคลอน

19 มกราคม 2553 13:02 น. - comment id 26917

แรงบันดาลใจคงมาจากการอ่านหนังสือกลอนค่ะ

เลยอยากลองแต่งมั่งแต่ไม่ค่อยเป็นสัปะรดเท่าไหร่  น่าจะออกแนว มะละกอ กล้วย ส้ม ป่อย 

พอได้มารู้จักบ้านกลอนก็เลยเริ่มหัดเขียนเป็นเรื่องเป็นราวมากขึ้น

จนถึงทุกวันนี้ คาดว่า แม้ยังไม่เป็นสัปะรด ก็คงจะ มีรสชาติขึ้นมั่งแล้ว ...อิอิ  

ชาวบ้านกลอนไทย

19 มกราคม 2553 21:29 น. - comment id 26947

ใบคา

20 มกราคม 2553 09:50 น. - comment id 26954

แรงบันดานใจมาจากการได้อ่านงานคนอื่นแล้วรู้สึกชอบ

ก็เลยอยากให้คนที่มาอ่านรู้สึกอย่างนั้นกับเราบ้าง

**.. เช่นรวีโชติ..**

20 มกราคม 2553 21:06 น. - comment id 26971

ผมเริ่มจากแรงบันดาลบทกวีสองชิ้น คือ

 " เพลงเถื่อนแห่งสถาบัน " ของ รศ.วิทยากร เชียงกูล

 และ วรรณกรรมของคุณนเรศ นโรปกรณ์

 ที่ว่า " เพียงหวังจะเฟื่องฟุ้ง ..."

  นี่คือจุดเริ่มต้นของการเขียนบทกวี

 พร้อมๆกับเริ่มต้นความคิดของการเป็นนักกิจกรรม

 ในเวลาต่อมาของผมครับ



         ก.ประแสร์ ศิษยาพร

เทียนหยด

21 มกราคม 2553 09:43 น. - comment id 26981

เริ่มต้นก็จากใจเลยค่ะ...มันค่อยๆซึมซับ
ทีละน้อยๆจนกระทั่งเริ่มเขียนเป็นกลอนได้
ก็ตอนเรียนมัธยม..แต่ก็แบบมั่วๆไปตาม
ประสา..แล้วก็หยุดทิ้งไปนานมากๆ..มาเริ่ม
ปัดฝุ่นอีกครั้งก็ตอนได้เข้ามาที่บ้านกลอน
แห่งนี้...

ชาวบ้านกลอนไทย

21 มกราคม 2553 17:48 น. - comment id 26989

หลี่เหม่ยจิน

21 มกราคม 2553 19:08 น. - comment id 26990

ครูภาษาไทยตอน ม.3....ชื่อครูสายพิณ กุลศรี
(ขอเอ่ยชื่อ) ให้ทำงาน 1 ชิ้นในวิชาภาษาไทยคือให้รวบรวมบทกลอนที่ชอบมา 1 เล่มโดยคัดด้วยลายมือตนเอง.....ในเทอมนั้นก็เริ่มหาบทกลอนจากหนังสือขวัญเรือนบ้าง..หนังสือสักวาบ้าง...(สมัยนั้นไม่มี internet) ...รวบรวมได้ 1 เล่มซื่งล้วนเป็นผลงานของคนอื่น มีบทสุดท้ายก่อนจบ...อาจารย์ให้แต่งกลอนของตัวเองมา 1 บทจึงเป็นกลอนบทแรกที่แต่งเป็นและ..ในวิชาภาษาไทยอาจารย์มักให้อ่านทำนองเสนาะหน้าชั้นเรียน...ก็ชอบ...โดยเฉพาะขับเสภา...เพลงพวงมาลัยเป็นต้นคงได้ครูภาษาไทยดีเลยเป็นคนชอบอ่านวรรณกรรมตั้งแต่เด็กเก็บสะสมประสบการณ์อ่านมาเรื่อยๆ จนโตเขียนบทกลอนโดยมากก็สะสมไว้ในไดอารี่ของตนเอง...พอเจอบ้านกลอนไทยก็เริ่มไม่เขียนใน diary มาเขียนในบ้านกลอนไทยแทน...ชาวบ้านกลอนไทยน่ารักทุกคน

กิตติกานต์

21 มกราคม 2553 20:36 น. - comment id 26993

ประทับใจในบทกลอนหลายๆบท
เช่น

สงสารใจเจ้าเอ๋ยไม่เคยนิ่ง
วนและวิ่ง คืนและวัน หวั่นและไหว
เหมือนถูกกายกำบังกักขังใจ
ใจจึงได้ดิ้นรนทุกหนทาง....

และอีกหลายๆบทของครุเนาวรัตน์ค่ะ...
ตอนเรียน ม.4 
ครูเนาวรัตน์  พงษ์ไพบูลย์ไปอ่านกลอน
และเป่าขลุ่ยให้ฟัง
จากนั้นจึงชอบทั้งแต่งกลอน
และเป่าขลุ่ย....

นี่คือที่มาค่ะ...