.. รอยที่แปร....เปลี่ยนไป..

กิ่งโศก

    
อกใคร ใครบ้าง ไม่ช้ำ
เมื่อยาม เห็นรอย ไถแปร..
  ท่อนเนื้อเพลง สะท้อนถึงผู้คนที่ละทิ้ง  แลลืมกลิ่นไอท้องทุ่งนา หลงระเริง
ความวิไล กลายเป็นเหลิง .
  เหลิง..ด้วยลมปาก
  เหลิง..ด้วยชักจูง
  เหลิง..ด้วยโลภเหลือที่จักกล่าวแล้ว

..มาแนวลูกทุ่งอีกสักรอบ ..ไม่ใช่จะมาตอกย้ำถึงความเป็นคนชนบท แต่ประการใดไม่  เพราะเป็นมาแต่กำเนิดแล้ว เหอ เหอ
  ตอนพักทานข้าวไม่กี่วันมานี้ ชมข่าวเศรษฐกิจ  (หุหุ ดูเป็นด้วยนิเรา) เห็นมีการประกาศอันดับ มหาเศรษฐี ของโลก  ดูมูลค่าแล้ว พวกนี้มันทำบุญมาด้วยอะไรหนอ  มีคนไทยติดอันดับ สามคนด้วย..เฮ้อ จะดีใจดีไหมนี่ (ประชด)
   ต่อภาพ ชาวนาที่เดิมบางนางบวช สุพรรณบุรี ประท้วง ราคาข้าว  ดูสองข่าวแล้วมันช่างตรงกันข้ามกันเสียเหลือเกิน อะนะ..

 ..พูดถึงชาวไร่ชาวนา ก็รำลึกถึงทุ่งนาป่าเขาทันที  แถวบ้านกิ่งโศก เป็นป่า เขา และทุ่งนา..
  เข้าสู่ฤดูร้อนแบบนี้ที่ มาพร้อมกับความแห้งแล้งบวกความกันดาร  ท่ามกลางแสงแดดเดือนมีนามันดูอบอ้าวแถมอึดอัด ..ประหนึ่งเพลิงที่รอปะทุกลางกรุงเช่นนี้

  ความแห้งแล้ง มักจะมาคู่กับ ความอ้างว้าง
ประกอบแม่น้ำสายหลัก ในประเทศมีปริมาณน้ำ ลดน้อย ต่ำลง..ชาวบ้านในชนบท มักจะว่างเว้น การทำไร่ทำนา เป็นส่วนมาก ก็จะหันหน้ามุ่งหน้าเข้าสู่กรุงเทพเมืองฟ้าอมร ( ไม่ใช่มาประท้วง) แต่มาเพื่อ ขายแรงงาน เพื่อ เก็บเงินทอง..จนกว่าจะเข้าสู่ฤดูฝน ในช่วงทำไร่ทำนาโน่น จึงจะกลับไปทำไปสู่อาชีพเดิมอีก ...นี่แหละกระดูกสันหลังของชาติ
อาจจะมีบางคน ที่เห็นว่าทำงานในเมืองหลวง นั้นมีความสะดวกสบาย กว่าทำนาเยอะ..
จึงทิ้งไร่..ทิ้งนา.
ผืนนาที่รอ คนพลิกฟื้น...กลับเดียวดาย
ท้องนา ที่รอ คนเคียง  เก็บเกี่ยว..กลับอ้างว้างหงอยเหงา
ไอ้หนุ่มลูกทุ่งเฉกเช่น กิ่งโศก  ได้แต่ หวัง แต่คอยอีสาวบ้านนา  555 ว่าเจ้าหล่อนจะคืนนาไหมหนอ หรือว่า สาวเจ้า ยัง ระเริงหลง  ความศิวิไล.อยู่
ปล่อยก้อนดิน ที่ถูกไถ..ให้ กระด้างแข็ง ไร้ ใครมาปลูกพืชปลูกผัก และปลูกข้าว 
ไร้นาง ก็ เหมือนไร้พลังใจ..สำหรับหนุ่มบ้านนอก คนยากเช่นนี้

รอยไถแปร..จึงได้ถูกตรา..จารึก  เรื่องราว ของน้องนาง...ที่ลืมทุ่งนา มุ่งขุดทองที่เมืองฟ้า
มาฟังเพลงนี้กันครับ

         รอยไถแปร
ขับร้อง  ก้าน  แก้วสุพรรณ
ทุ่งนาแดนนี้ ไม่มีความหมาย
เหลือเพียงกลิ่นโคลนสาบควาย
เห็นซาก คันไถแล้วเศร้า
เห็นนาที่ร้าง นั้นมีแต่ฟาง แทนรวงข้าว
เห็นเคียวที่เกี่ยว เหน็บติดเสา
เล่นเอาใจเรา สะท้อน
ทุ่งนาแดนนี้ ข้าเคยไถทำ
สองมือ ข้าเคย หว่านดำ
ฤดู ฝนพร่ำ หน้าก่อน
แต่มาปีนี้ ฤดี ข้าแสนจะสะท้อน
เพราะมา ไร้คู่ กอดเคียงหมอน
ทิ้งให้เรานอน ระกำ
รอย ไถเอย ข้าเคยไถถาก
เดี๋ยวนี้ เจ้ามา คิดจาก
ฝากให้ เป็นรอย ไถช้ำ
เปลี่ยนรอย ไถใหม่
ทิ้งรอย ไถเก่า ระกำ
อกใคร ใครบ้าง ไม่ช้ำ
เมื่อยาม เห็นรอย ไถแปร
ทุ่งนาแดนนี้ คงร้างไปอีกนาน
ข้าเอง ก็เหลือ จะทาน
เพราะมัน แสนสุด จะแก้
หมดกำลังใจ แล้วเรียมเอ๋ยข้า คงตายแน่
จะไถไปอีก ก็กลัวแพ้
เพราะรอยมันแปร เสียแล้ว เรียมเอย

เพลงนี้ ปัจจุบัน มีคนร้อง กันหลายเวอร์ชั่น..ผมชอบที่ นิค  นิรนามเอามาร้อง  ดูมีพลังดี

๏ ดินแตกแยกปริแห้ง ......... เหือดดอน  ลุ่มนา
เคียวเกี่ยวฝาคาคอน ............. เติ่งค้าง    
ผองทวิชพลัดจร   ................ หนีจาก 
เหงาเงียบยะเยียบร้าง ......... ป่าช้ารอผี ๚ะ
๏ ดินแตกแยกปริแห้งเหือดนาดอน
ต้นฟางเหี่ยวเฟี้ยวห่างระคางเขลา
แดดระยิบลิบหญ้าระยับเงา-
อสูรเผาเสาพรุนเป็นจุณฟอน 
๏ คราดและไถไล่ถาเสียบฝาบ้าน
คล้ายถ้อยขานถ่านคล้อยรอยกาสร
ลืมรอยดะระดอยผืนดินดอน
ลืมฟืนท่อนฟอนทึน-ทึกผืนดิน 
๏ แม่เรียมหนีรี่เหนียมหน่ายรวงข้าว
ทิ้งแผลร้าวเผาแล่แลถวิล
ทิ้งทุยเผือกเทือกพลุ้ยตะกุยอินทร์
ทิ้งถ้อยสิ้นถิ่นสร้อยศาลเพียงตา 
๏ ก้อนดินแปรแดปลิ้นกี่รอบแล้ว
เสียงนกแก้วแนว,กก,ผงกหา
คู่รอเคล้าเร้าคลอคูคันนา
ขวัญรอท่าล้าท้อรอแม่เรียม
๏ หางไถหักถักไหเปรอะเปลวฝุ่น
เสื้อรอชุนรุนสอปลายเข็มเขียม
ทุ่งรอนางร้างหนอดุจตอเกรียม
เผือกเจ้าเทียมเจียมเท้ารอเจ้าจูง ๚ะ
๏ ผกาโรยกลิ่นร้าง............หลงเก- สรเฮย
แลภู่พิศโลมเท............ยากแท้
ขวัญโหยพร่ำโผเผ.......แรงแผ่ว
ใจกร่อนยังหวังแก้.......พลิกฟื้นรอยไถ ๚ะ