หนึ่งทางเดิน..ที่แปลกแยก

ภัทราภา

ในโลกนี้มีผู้คนมากมาย   เราไม่อาจพบเจอกันได้ทุกคน  กระทั่งทั้งชีวิตยังไม่เคยรู้จักกันเลยด้วยซ้ำไป  ฉะนั้นการที่เราได้มาพบเจอกัน   ไม่ว่าจะพบเจอกันแค่ชั่วคราวหรือในระยะเวลาสั้นๆ ก็นับว่าโชคดีมากแล้ว การที่คนๆหนึ่งจะมาพบเจอกันได้นั้น  นับว่าไม่ใช่เรื่องง่ายเลย เพราะแต่ละคนนั้นย่อมมีหนทางเป็นของตัวเอง    ทุกคนย่อมมีจุดหมาย   และแน่นอนมันก็เป็นเรื่องยากที่จุดหมายของชีวิตในแต่ละคนจะมีจุดหมายอยู่ที่เดียวกัน    เราอาจเดินทางมาพบกันระหว่างทางเดินในเส้นทางของใครของแต่ละคนและร่วมเดินทางด้วยกันเพียงบางเวลา   เมื่อถึงทางแยกต่างคนก็ต้องเดินไปตามเส้นทางของตัวเอง.เราอาจเห็นความงามของดอกไม้   ภูเขา  สายหมอก  และสายน้ำ ฯลฯ สองข้างทางที่เราเดินไปด้วยกัน  จงเก็บความงามนั้นไว้ในความทรงจำ   แม้ความงามนั้นจะเลือนลางไปบ้าง...แต่ก็ยังไม่ลืมเลือน       ทุกสิ่งที่เข้ามาในชีวิตไม่ใช่สิ่งที่ผ่านเข้ามาแล้วผ่านเลยไป...แต่สิ่งที่ข้ามานั้นล้วนเป็นประสบการณ์ไม่ว่าดีหรือร้าย   ....ทุกข์  หรือ สุข   มันก็เป็นบทเรียนที่ทำให้เราได้เรียนรู้และเข้าใจชีวิตมากขึ้น
ชีวิตคนเรานั้นแสนสั้น  ทุกวันมีแต่ผ่านไป  เมื่อได้พบเจอกันแล้ว อย่ามัวแต่คิดที่จะตักตวงผลประโยชน์จากกัน  มนุษย์นั้นต้องการความเมตตา ความเข้าใจ  ความเห็นใจซึ่งกันและกัน  เราควรที่จะแบ่งปันความสุขให้แก่กัน...ทำทุกวันให้เป็นวันที่มีค่า  เมื่อถึงวันที่เราต้องจากกันจริงๆ เมื่อมองย้อนกลับมา เราก็จะเห็นแต่ภาพที่งดงามและความทรงจำที่น่าประทับใจ