24 สิงหาคม 2553 15:39 น.
ป๋อง สหายปุถุชน
นกนางแอ่นบินว่อนร่อนถลา
โฉบไปมาเล่นลมพรมเม็ดฝน
บินหลบหลีกร่อนเฉี่ยวเลี้ยวลมบน
กางปีกขนเหินฟ้าคราฝนพรำ
ฝนโปรยเม็ดบินกลับลับรวงรัง
นกเพียนสร้างรังอาศัยในภพค่ำ
เสียงลูกนกปีกแม่ปกงกงึมงำ
อยู่ในถ่ำน้อยแสงแหล่งอาศัย
นกเพียนสร้างรังน้อยคอยลูกรัก
ใช้หนึ่งปากตีปีกพ้นน้ำลาย
ร้อยสานต่อถักทองามพริ้งพราย
มองดูคล้ายเรือน้อยห้อยโยงใย
นกนางแอ่นออกไข่ได้สองฟอง
ก่อนปวดท้องรีบสร้างรังเอาไว้
ในยามเช้าคนมาเก็บเอารังไป
แสนเสียดายเพราะมัวไปหาอาหาร
กว่าจะได้น้ำลายใช้สร้างรัง
ต้องตาตั้งโก่งคอก่อประสาน
เค้นน้ำลายเลือดปนไหลให้ทรมาน
ตีปีกนานจนอ่อนล้ากว่าจะได้รัง
นกบางตัวเพียนสร้างรังอยู่หลายหน
ก็มีคนมาเก็บไปอยู่หลายครั้ง
ทนปวดท้องจนตายโอ้อนิจจัง
เกาะผนังถ้ำไม่มีแรงแข็งร่วงลง
เป็นตำนานนางแอ่นมีรักเดียว
คอยเฝ้าเหลียวดูซากจนเป็นผง
ไม่ไปไหนด้วยความรักคู่มั่นคง
แล้วจบลงมันยอมตายไปตามกัน
15 สิงหาคม 2553 23:43 น.
ป๋อง สหายปุถุชน
เล่าเรื่องราวผ่านบทกลอนตอนเช้าตรู่
มาเหลียวดูตัวเราเล่าความหลัง
ผ่านชีวิตผ่านเรื่องราวในภวังค์
บ้างมีตังค์บ้างจนยากลำบากกาย
พอได้กินได้อยู่ดูโลกกว้าง
ก้าวเดินทางพรางครุ่นคิดมิตรสหาย
บ้างโชคดีบ้างตกอับล้มละลาย
บ้างสูญหายบ้างตายจากยากสู้ทน
บางคนเดินเซไปให้อ่อนแรง
บ้างเดินแข่งกันมาฟ้าหลังฝน
เดินกันไปมีจุดหมายกันทุกคน
บ้างเดินวนเดินเวียนเปลี่ยนเส้นทาง
เพื่อนบางคนค้ายาหวังร่ำรวย
โชคไม่ช่วยต้องติดคุกอยู่บางขวาง
หวังร่ำรวยทางลัดหัดปล่อยวาง
ไม่อ้างว้างตามทางพ่อพอมีกิน
8 สิงหาคม 2553 06:14 น.
ป๋อง สหายปุถุชน
เปลวควันพวยพุ่งภูเขาไฟ
คลื่นใหญ่ถาถมสู่ชายฝั่ง
ดินถล่มทับบ้านเรือนให้ล้มพัง
พายุยังตกกระหน่ำน้ำท่วมนอง
แผ่นดินไหวทำลายถิ่นที่อยู่
ต้องอดสูไม่มีกินแย่งสิ่งของ
ซ้ำโรคร้ายมาทำลายล้มตายกอง
ผู้คนต้องล้มหายตายเป็นเบือ
ย้อนกลับไปดูมนุษย์สุดหรรษา
อนิจารุมทำลายไม่มีเหลือ
ตัดต้นไม้หวังกำไรใช้จุนเจือ
เลาะลงเรือดูดน้ำมันกันวุ่นวาย
น้ำมันรั่วสัตว์ทะเลต้องจมตาย
ล่มสลายธรรมชาติงามต้องสูญหาย
ทั้งแก๊สก๊าสขุดมาใช้กันมากมาย
โยงเป็นสายสารเคมีที่ผลิตมา
ทั้งพลาสติกขยะพิษผลิตกัน
ใช้กี่วันทิ้งกันทั่วมากมายหนา
ใช้เวลาย่อยสลายชั่วชีวา
สะสมมาให้โลกร้อนดั่งฟอนไฟ
เมื่อโลกร้อนน้ำแข็งก้อนก็ละลาย
ระวังภัยน้ำท่วมโลกดินสูญหาย
ภัยธรรมชาติเกิดคลื่นซัดคนล้มตาย
สิ้นสลายมนุษย์ทำย่ำโลกา
27 กรกฎาคม 2553 06:19 น.
ป๋อง สหายปุถุชน
เป็นหนุ่มน้อยเติบใหญ่วัยยี่สิบเอ็ด
น้ำตาเร็ดมีเรื่องเศร้าคิดถึงแม่
กราบแทบเท้าบอกอยากบวชแทนคุณแก
มองเห็นแม่น้ำตาไหลให้ตื่นตัน
มีเรื่องดีเรื่องร้ายผ่านหลายหลาก
ผู้คนมากดีเลวประปนกัน
เป็นเด็กหนุ่มมีอนาคตคนช่างฝัน
ผ่านคืนวันต้องก้าวเดินดำเนินไป
ยามเจ็บป่วยไข้ใครช่วยหา
ทั้งหยูกยาข้าวปลาแม่หาให้
แม่ถนมรักลูกกว่าอื่นได
ชุบเลี้ยงให้เติบใหญ่ให้สู้ทน
ลูกจากบ้านมาทำงานในเมืองใหญ่
รถฝักไฝ่คนมากมายต้องฝึกฝน
หาเลี้ยงชีพมาทำงานต้องอดทน
เรายากจนเหล้ายาอย่าไปลอง
พบสาวงามตามที่ใจปรารถนา
พี่สู้ทนฟันฝ่าหาเงินทอง
รักน้องยาอยากได้เป็นเจ้าของ
อยากจับจองกลัวน้องเป็นอื่นไป
และแล้วมาวันหนึ่งจึงต้องเศร้า
เห็นน้องสาวควงหนุ่มพี่กลุ้มใจ
ถามความจริงจากเพื่อนต้องร้องไห้
น้องมีแฟนใหม่ไปแล้วแก้วลืมคอน
ไม่เป็นอันทำงานช่างหาญกล้า
อัดแน่นในอุราไม่ถ่ายถอน
ถามความจริงจากน้องอย่างวิงวอน
ให้สะท้อนหัวอกร้าวเขาทิ้งไป
11 กรกฎาคม 2553 07:55 น.
ป๋อง สหายปุถุชน
เป็นคนดงคงอยู่ป่าพนาสัน
ทุกคืนวันสุขสดชื่นยามตื่นฝัน
มวลดอกไม้ที่เรียงรายชูช่อกัน
ในป่านั้นลำน้ำใสไหลลำธาร
เสียงหรีดหริ่งเรไรยามใกล้ค่ำ
ช่างสุขล้ำเป็นลำนำที่ขับขาน
ฟังจนชินกันทุกเมื่อมาช้านาน
สดชื่นบานได้รสหวานของไม้ผล
ไม้น้อยใหญ่แตกกิ่งใบในไพรกว้าง
ไม่อ้างว้างเสียงนกกาหน้าฉ่ำฝน
เสียงประสานแมลงขับขานยิ่งมีมนต์
ฟ้าลมฝนให้ฉ่ำชื่นคืนฝนพรำ
บ้านกลางไพรเสียงไก่ขันวันฟ้าใหม่
ให้สุขใจยินเสียงไผ่เสียดสีลำ
ตื่นแต่เช้าก่อสุมไฟริมขะหนำ
สายบ่ายค่ำพวกเราย่ำหาทำกิน
หาของป่ามีหน่อไม้ได้ผักหวาน
เลาะลำธารหาผักปลาอยู่หน้าดิน
ทำกินไปต้มแกงได้อร่อยลิ้น
มากของกินเป็นคนดงคงสุขใจ
Lovers
0 คน เลิฟป๋อง สหายปุถุชน
Calendar
หน้าส่วนตัว
3684
