2 พฤษภาคม 2550 17:31 น.
ผู้ไม่มีหัวใจ
แดดโหดผ่านไปเร็วรี่
ดี๊ดีฝนพรำฉ่ำชื่น
ฉันนอนอุตุลืมตื่น
ชีพชื่นสดใสใจจริง...
ตกเย็นหาผักบุ้งมาต้ม
จิ้มกับน้ำพริกกระปิ
แซมด้วยปลาเล็กน้อยทอดซิ
แล้วบิมะเขือเปาะสดนวล...
ข้าวสวยร้อนร้อนควันกรุ่น
ชะอมชุ่มไข่ทอดหอมหวล
พริกขี้หนูเม็ดเล็กเขียวนวล
เคี้ยวกร้วมเผ็ดปี๊ดกรีดใจ...
น้ำเย็นเย็นใส่ขันซดพลันชื่น
พุงยื่นสะดือโบ๋โอ้ละหวา
ว่าจะลดความอ้วนสักเพลา
แย่ละหวาเกินเกณฑ์เห็นแก่กิน...
4 เมษายน 2550 18:59 น.
ผู้ไม่มีหัวใจ
ร้อนเปรี้ยงปร้าง เหงื่อย้อย ไคลไหล
เหงื่อไคล เปรอะเปรื้อน เสื้อผ้า
อย่างนี้ ต้องเขียน ใบลา
ไม่นำพา การงาน ใดใด
ไปนอนแช่ น้ำทะเล ในร่มไม้
จิบชาเหล้าโซดาแก้วใหญ่
ดำผุดดำว่ายสบายใจ
แล้วก็ไป หาซีฟู๊ด ดีดี
1 กุมภาพันธ์ 2550 12:27 น.
ผู้ไม่มีหัวใจ
จากแห่งหน ตำบลไกล ที่จำจาก
กลับนิราศ แล้วคืนถิ่น กลิ่นหอมเก่า
ที่เคล้าคลอ เคล้าครวญ รัญจวนเรา
สองก็เข้า สู่สม ภิรมณ์เคย
แขนได้สอด อ้อมกาย ตระคองกอด
หน้าอกทอด น้องแนบพักตร์ รักชิดใกล้
อบอุ่นแอบ อกอิง อิ่มหฤทัย
อบอวลไอ ใยรัก ไม่พักพอ
มือประโลม วางแนบ ตะโพกน้อง
ลูบไล้ต้อง ผิวโค้งเนียน เรียบระลื่น
เลื่อนหัตถา ถาโถม โลมลืมเลือน
ถึงเคลิบเคลื่อน เคลิ้มสมสุข สนุกใน
ดังแนวคลื่น โหมกระหน่ำ ซ้ำชายหาด
สาดซู่ซ่าน ซ้ำซาก ไม่หวาดไหว
เดียวก็ถอย เดี๋ยวก็สาด ปะปนไป
พักใหญ่ๆ ลมสงบ หมดเรี่ยวแรง
1 กุมภาพันธ์ 2550 11:52 น.
ผู้ไม่มีหัวใจ
เมื่อตัวฉัน โดนเขี้ยวฟัด ซัดแหลกเละ
คงสะเปะ สะปะไป ได้สักครู่
อยากให้รู้ บ้างว่า ฉันมีครู
น่าอดสู ใจคน โฉดโหดจริง
ครูของฉัน ท่านสอนไว้ ไม่อาฆาต
ไม่พยาบาท จองเวร แก่ทุกสิ่ง
แม้นชาตินี้ อาภัพ รับความจริง
ก้มหน้านิ่ง รับกรรม จำใส่ใจ
เห็นแล้ว เหตุที่เกิด เลิศหรูนัก
เป็นอารมณ์ อันจัก กรรมฐานได้
ก็ทำให้ ล่วงรู้ แก่จิตใจ
สบายใจ สบายจริง แบบจริงจัง
มีแต่ความ รักแท้แท้ ที่แน่แน่ว
ใจผ่องแผ้ว นพคุณ สุนทรศรี
ไม่ย่อยั่น บากบั่น ทำความดี
ให้เป็นศรี จริงที่แท้ ไม่แปรปรวน
30 ตุลาคม 2549 04:14 น.
ผู้ไม่มีหัวใจ
แน่วแน่แน่วนิ่งไม่ติงไหว
จิตใจบังคับได้ไม่ไหล
แจ่มแจ้งในเรื่องจริงกว่าเรื่องใด
มั่นในคำสอนของพระ
ตัดใจเริ่มใหม่อาณาปา
ไม่สนใจญานใดให้หมอง
พิจารณาขันธรูปานามตรอง
สู่คลรรลองวิถีพุทธะธรรม
เมื่อมีศีล มีสติ มีปัญญา
เห็นโลกา ชัดใส แจ๋วแน๋ว
เห็นว่า ไม่มี ตัวตนแล้ว
ยิ่งแน่ว แน่ใน ใจธรรม
ชาตินี้ เบื่อแล้ว กายนี้
ชาติหน้า ไม่ขอ เกิดอีก
ไม่ว่าจะเป็นพรหมเทวา
อิดหนาระอาจริงๆ
เบื่อชาติ เบื่อชรา พยาธิ
เชื่อสติ หลงไหล ตัณหา
เบื่อโลภะ เบื่อโทสะ เบื่ออวิชชา
ไม่นำพา ตัวถ่วง หน่วงใจ
ขอกุศลที่ทำนำบรรดาล
ให้ท่านผู้ดีน้อยใหญ่
อโหสิกรรมที่เคยได้ทำไป
ทั้งในชาตินี้และชาติโน้น
ตัวข้าพ์ ก็อโหสิกรรม ด้วย
ใครเคยทำไว้ยกให้หมด
ไม่เอาแล้วบาปกรรมที่รันทด
กำหนดไม่เกิดอีก อย่างเดียว
หน้าส่วนตัว
1172
