
** มองชีวิตคิดไปให้สงสาร
เมื่อวันวานยังเด็กดูสดใส
กรุ่นความหวานแรกรุ่นอุ่นละไม
ไม่ทันไรเปลี่ยนไปชราพลัน
** มองใบไม้ร่วงหล่นบนพื้นหญ้า
สู่แหล่งหล้าสดสวยด้วยสีสัน
มวลพฤกษ์ไพรร่มเย็นเป็นเพื่อนกัน
ต้องถึงวันปลิดปลิวลิ่วลอยไป
** ตะวันรอนลาลับกับขอบฟ้า
แสงจันทราเริ่มสว่างกระจ่างใส
ใกล้รุ่งรางสร่างแสงอโณทัย
ต้องจากไกลศศิธรจรจำลา
** วัฎจักรโลกเห็นเป็นเช่นนี้
เกิดดับมีทั่วไปให้ศึกษา
ปรับที่ใจเร่งสร้างทางปัญญา
เลิกอัตตาตัวตนทุกคนเทอญ.....ฯ