25 พฤษภาคม 2550 16:26 น.
ว่าที่กวี
เที่ยงคืน...ผัดเผ็ดซี่โครงหมูไข่ดาว
มื้อเช้า...ขนมจีบโจ๊กใส่ไข่
ข้าวราดแกงกับชาเย็น...เมื่อตอนสาย
ยามบ่าย...หนมปังชุบไข่กับกาแฟ
มื้อเย็น...เม็ดขนุนกับทองหยอด
หัวค่ำ...กินยอดข้าว...โอ๊ย...ท่าจะแย่
มื้อดึก...ลูกชิ้นไส้กรอกทอดกับกาแฟ(อีกละ)
คืนนี้นอนไม่หลับแน่เพราะแน่นพุง
24 พฤษภาคม 2550 11:24 น.
ว่าที่กวี
ฉันไม่รู้ว่า...
โลกของเราเย็นตัวมานานเท่าไหร่
ดวงอาทิตย์ลุกไหม้มานานแค่ไหน
พระจันทร์เริ่มมีข้างขึ้นข้างแรมมาตั้งแต่เมื่อใด
ดวงดาวที่ทอประกายมีปริมาณมากมายเพียงไร
แต่...
สิ่งที่ฉันรู้คือ...
ไม่ว่าโลกจะหมุนวนไปอีกนานเท่าไหร่
ความคิดถึงของฉันก็ยังคงมีให้เธอ
ไม่ว่าดวงอาทิตย์จะสาดแสงอีกนานแค่ไหน
ความรักของฉันก็ยังคงมีให้เธอ
ไม่ว่าจะข้างขึ้น...ข้างแรม...จะมีพระจันทร์หรือไม่
ความห่วงใยของฉันก็ยังคงมีให้เธอ
ไม่ว่าดวงดาวจะทอประกาย...
...หรือตกกรีดฟ้าไปมากมายเพียงไร
ความหวังดีของฉันก็ยังคงมีให้เธอ...เสมอ
หากชีวิตของเราจบสิ้นลง
เราจะยังคงตามไปพบกันในภพชาติอื่นรึเปล่า
วิญญาณของเราจะยังจำกันได้หรือไม่
หรือต้องหลงทางอยู่ในความมืดดำ...
...ในวังวนของความอ้างว้างนานเพียงใด
ฉันจะทรมาณมากไหม...
...กับการที่ไม่ได้เจอเธอ
แต่อย่างน้อย...
ชีวิตที่ผ่านมาของฉัน
ฉันได้ตั้งใจทำอะไรเพื่อเธอมามาก
ด้วยความเต็มใจของฉัน
และนั่น...
คือสิ่งที่ทำให้ฉันเป็นสุข
ในทุกวันนี้...ที่ฉันยังคิดถึงเธอ
21 พฤษภาคม 2550 14:47 น.
ว่าที่กวี
ออกไปจากชีวิตฉันซะที
ความเหงาที่โหดร้าย
แกไม่เคยสร้างความสุขใด-ใดให้กับฉัน
คอยกัดกินจิตใจฉันจนหมดสิ้นแล้ว
รีบออกไปเถอะ...ฉันไม่เหลืออะไรให้แกอีก
รีบออกไปซะ...ก่อนที่แก...
จะกลายเป็นฝ่ายถูกจับกิน
เพื่อหล่อเลี้ยงจิตใจฉันอีกครั้ง
แต่คิดดูแล้ว...
กินแกไป...ก็คงไม่ได้อะไรขึ้นมา
ดูสารรูปแกซิ...
ผอมโซและน่าเกลียดซะขนาดนั้น
...
หรือแกเองก็เหงาเหมือนกัน
ก็ฉันไม่เคยเห็นเพื่อนของแกเลยนี่
แกอยากมีเพื่อนไว้คลายเหงาสักคนมั้ย
แกจะได้หายเหงาซะที...ฉันเองก็ด้วย
แล้วเราค่อยไปหาอะไรกินด้วยกัน
...
จะได้ไม่ต้องหันมากัดกินกันเอง
21 พฤษภาคม 2550 14:12 น.
ว่าที่กวี
นาทีหนึ่ง...
ฉันคิดเรื่องเธอจนสับสนไปหมด
แต่อีกนาทีหนึ่ง...
หัวสมองของฉันกลับมีแต่ความว่างเปล่า
ไม่รู้ว่า...การรักเธอต่อไป...
กับ...การเกลียดเธอตั้งแต่นาทีนี้
อย่างไหนจะดีกว่ากัน
...
แต่...ไม่หรอก...
ฉันเกลียดเธอไม่ได้...ฉันเกลียดเธอไม่ลง
ฉันคงรักเธออยู่ฝ่ายเดียว
ใช้ความเจ็บช้ำ...ความปวดร้าวแห่งชีวิต...
หล่อเลี้ยงความรัก
แล้วเธอคงเข้าใจมัน...สักวัน
16 พฤษภาคม 2550 17:37 น.
ว่าที่กวี
แต่ละเส้นดินสอที่คอยลาก
ค่อย-ค่อยสร้างความหมาย...
...จากซากแห่งความหวาน
เล่าเรื่องราวความรักของฉันเหมือนเป็นตำนาน
หลังจากที่ทุกสิ่งทุกอย่างพ้นผ่าน...ล่วงเลยไป
แต่สิ่งที่เหลือทิ้งไว้คือความรู้สึก
ยามใดที่กลับมานั่งนึก...ก็ให้รู้สึกหวั่นไหว
ทั้ง-ทั้งที่เหตุการณ์ในความเป็นจริง...
...ณ ตอนนี้เราห่างกันไกล
แต่ความรู้สึกภายในใจ...
...กลับบอกว่าเธออยู่ใกล้-ใกล้...ไม่เคยห่างกัน
จะต้องทนทรมานอีกนานไหม
อยู่กับความเหงาที่ไร้ความหมายเหมือนเศษฝัน
อยู่กับเส้นบาง-บางของเยื่อใย...
...ที่ไม่ยอมขาดจากกัน
อยู่กับซากปรักของความผูกพัน...
...ที่เคยร่วมมือกันก่อสร้างมา
หากใจไม่เก็บเธอไว้ในจิตสำนึก
ฉันคงไม่ต้องมารู้สึกเศร้าเหงาโหยหา
ไม่อยากจมอยู่ในวังวนของเวลา
มันให้ความรู้สึกคล้าย-คล้ายกับว่า...
...กำลังจะหมดลม
หน้าส่วนตัว
601
