30 มีนาคม 2550 12:36 น.

ฤดูร้อน...ไม่หวาน

ว่าที่กวี

นกยังคงบินร่อนถลา 
แมลงปอยังเริงร่ากับลมร้อน 
ต้นไม้ทิ้งใบแล้วผลิยอดอ่อน 
เหมือนเป็นบทตอนของความสดใสสวยงาม 

หากแต่ใจของฉัน 
ยังคงอยู่กับคืนวัน...ที่เต็มไปด้วยคำถาม 
แม้เธอได้จากไปนานแล้วก็ตาม 
กลับยังทิ้งความเหงาให้คอยลุกลาม...อยู่ในใจ 

อีกนานหรือเปล่า 
กว่าฉันจะได้เจอกับเงาของความหวานไหว 
ฉันต้องรอ...รออีกนานเท่าไหร่ 
กว่าที่ใจจะได้รู้จักกับคำว่ารัก...สักที 

นก...ยิ่งบินร่อนไปไกล 
แมลงปอ...ไม่บินมาล้อเล่นกับใจดวงนี้ 
ต้นไม้...ผลัดใบ...แต่ไม่ยอมผลิยอดอ่อนให้ยินดี 
เหมือนปล่อยให้คนเหงาคนนี้... 
จมกับความโดดเดี่ยวที่มี...เพียงลำพัง				
28 มีนาคม 2550 15:08 น.

หลับตานอน...ไม่หลับ

ว่าที่กวี

ปิดไฟ...หลับตานอน...ไม่หลับ 
เลยออกมานั่งนับดาวบนฟ้า 
ดาวตกไปอีกดวงร่วงกรีดผ่านตา 
จึงฝากความคิดถึงไปหาเธอ 

เธอผู้อยู่แสนไกล 
ภายในใจ...กลับรู้สึกว่าใกล้กันเสมอ  
ทั้งที่ในความเป็นจริง...เราต่างไม่เคยพบเจอ 
แต่ใจก็บอกว่าเป็นเธอ...ที่เข้าใจกัน 

เธอคงนอนฝันดี 
ตีสองห้าสิบห้านาที...เธอคงหลับฝัน  
หรือเธอเองก็หลับไม่ลง...เหมือนกัน
จะได้ส่งความคิดถึงผ่านดาวไป 

ดวงดาวที่เรียงราย...ประดับฟ้า
ขอฝากความห่วงหา...ส่งถึงเธอ...ได้ไหม 
หากเธอได้รับ...ฝากดาวกล่อมเธอหลับอย่างสบายใจ 
พรุ่งนี้ฟ้าใหม่...จะฝากใจให้เธออีกที				
23 มีนาคม 2550 12:08 น.

กี่แสนล้านนาที

ว่าที่กวี

เหนื่อยไหม... 
กับการรอคอยอะไรอย่างไร้ความหวัง 
คำถามนี้..ฉันเคยถามตัวเองบ่อยครั้ง 
แต่คำตอบที่ได้ก็คือยัง...ฉันไม่เป็นไร 


รอมาจนถึงบัดนี้ 
จะต้องรออีกกี่แสนกี่ล้านนาที...หรือนานแค่ไหน 
กว่าที่จะตัดความเจ็บปวดได้หมดจากใจ 
หรือกว่าจะมีใครมาดูแลใจ...อีกที				
19 มีนาคม 2550 13:37 น.

เมื่อเวลา...ผันผ่าน

ว่าที่กวี

เมื่อเวลาผันผ่าน
เรื่องราวที่เคยหวาน...ก็ผ่านพ้น
เธอเคยนึกถึงบ้างไหม...สิ่งต่าง-ต่างระหว่างเราสองคน
สิ่งที่เคยอดทนและต่อสู้ร่วมกันมา 

เมื่อเวลาผ่านเลย
สิ่งต่าง-ต่างที่เราเคยร่วมฝันหา
ก็เลือนลับจางหายไป...ตามกาลเวลา
แล้วสิ่งที่เคยมีค่า...ก็ถูกกระชากไปจากใจ

เราเคยร่วมทุกข์ด้วยกัน
คราวสุขเราร่วมแบ่งปันความหวานไหว
แต่เมื่อถึงวันนี้...ที่เธอเลือกอีกเส้นทางแสนห่างไกล
เธอก็พรากทุกอย่างไป..พร้อมกับเธอ				
19 มีนาคม 2550 13:12 น.

ความปวดร้าวแห่งชีวิต

ว่าที่กวี

เมื่อเวลาผ่านไป
ฉันได้เรียนรู้ว่า...
ความรัก...คือความว่างเปล่า 

เธอเดินเข้ามาหาฉันในวันที่เธอหวั่นไหว
แล้วเธอก็เดินจากไป
เหลือทิ้งไว้...แค่ความว่างเปล่า 

คำว่ารักยังมีค่า
แต่คนที่เคยเคียงข้างห่างหาย
ความหมายแห่งรัก...คือความว่างเปล่า 

เมื่อเธอได้เดินจากไป
ทำให้ฉันได้รู้ว่า
เธอ...คือความปวดร้าวแห่งชีวิต				
Calendar
Lovers  0 คน เลิฟว่าที่กวี
Lovings  ว่าที่กวี เลิฟ 0 คน
Calendar
Lovers  0 คน เลิฟว่าที่กวี
Lovings  ว่าที่กวี เลิฟ 0 คน
Calendar
Lovers  0 คน เลิฟว่าที่กวี
Lovings  ว่าที่กวี เลิฟ 0 คน
ไม่มีข้อความส่งถึงว่าที่กวี