.. เดียวดาย ..

หยกสีหม่น

ฉันล้มตัวลงนอนบนพื้นทราย
	นกทะเลเริงร่ายปลายขอบฟ้า
	เจ้าโผผินกลับฝั่งจากรังมา
	ให้หวนหาความอบอุ่นที่คุ้นเคย	

	ณ สุดหล้าฟ้ารอบขอบฝั่งนั่น
	คงมีฝันรอเจ้าเล่าเฉลย
	เส้นสายใยสานผูกพันอันงอกเงย
	สายลมพัดรำเพยพริ้วแผ่วพรม

	ร้อยรวงรังฝังรากจากความรัก
	อ้อมกอดปีกปกปักษ์พิทักษ์ห่ม
	เหน็ดเหนื่อยล้าจากแดนไกลให้ซานซม
	อภิรมย์ชมชื่นคืนรังนอน

	แล้วตัวฉันจะกลับไปที่ใดเล่า
	มีเพียงเงาเหงาเศร้าคอยเฝ้าหลอน
	อวลอบอุ่นที่คุ้นเคยเลยจากจร
	ยากจะกล่าวคำอ้อนขอวอนคืน

	ฉันลุกจากผืนทรายที่รายล้อม
	ยิ้มเพื่อย้อมดวงหทัยให้จำฝืน
	แม้นเดียวดายอยู่ลำพังหากยังยืน
	สู้กล้ำกลืนคืนเหงาที่เร้ารุม 

	เดินกลับสู่รวงรังเพื่อฝังร่าง
	ก้าวเข้าอยู่ท่ามกลางมรสุม
	ความโดดเดี่ยวเปลี่ยวเปล่าเข้าครอบคลุม
	พร้อมก้อนกลุ่มเมฆหมอกที่หมองมัว