30 มีนาคม 2548 19:57 น.
หยกสีหม่น
ลอมฟาง
ลอมเอ๋ยลอมฟาง
ตะคุ่มกองอ้างว้างกลางหุบเขา
ยามค่ำหม่นแสงมัวสลัวเงา
ดั่งคนนั่งกอดเข่าเฝ้าแผ่นดิน
ถึงเป็นแค่ลอมฟางร้างเม็ดข้าว
มอบรวงพราวให้เขาจ้วงเกี่ยวรวงสิ้น
ก็ยังเหลือฟางไว้ให้ควายกิน
เพื่อมีแรงพลิกถิ่นแผ่นดินเอยฯ
พิบูลย์ศักดิ์ ละครพล
กันยายน 2529
คน
คนเอ๋ยคนเรา
จะโง่เขลาฉลาดเลิศประเสริฐศรี
จะดีงามเลวร้ายปลายธุลี
มากศักดิ์ศรีล้นคุณค่าจักหาไหน
ก็แค่คอมีหยักสักเป็นคน
จะเสกฝนสร้างเมฆฤาไฉน
จะปลุกปั้นสรรค์สร้างประการใด
เพื่อผู้อื่น..เพื่อให้..หาไหนฤา?
แม้ลอมฟางร้างรวงโดนควงเคียว
ให้เขาเกี่ยวเก็บข้าวเอาเปล่าหรือ?
ท้ายสุดทิ้งฟางไว้เพื่อปรนปรือ
ให้กระบือสร้างข้าวเพื่อชาวโลก...
หยกสีหม่น
มีนาคม 2548
28 มีนาคม 2548 16:58 น.
หยกสีหม่น
รักเร่ .. เร่รักร้าง
รักแยกทางห่างแยกฝัน
รักเคย..คุ้นร่วมกัน
รักคืนวันขวัญภิรมย์
รักเร่..เร่รักร้าว
รักถึงคราวลิ้มรสขม
รักร่วม..สุขทุกข์ตรม
รักขืนข่มระทมใจ
รักเร่..เล่ห์รักร้าย
รักดีกลายคล้ายเศร้าไป
รักเรา..รักเขาให้
รักสิ้นไร้ดวงชีวา
รักเร่..เร่หลุดลอย
รักหลงคอยชม้อยหา
รักกลืน..กล้ำน้ำตา
รักเหว่ว้า..รักเร่เอยฯ
25 มีนาคม 2548 15:29 น.
หยกสีหม่น
ทะเลงาม ยามเงียบ สงบนิ่ง
ให้ทุกสิ่ง ในโลก ดูโศกเศร้า
ตะวันทอ แสงสุดท้าย คล้ายเป็นเงา
เพื่อบอกเล่า จะลับฟ้า ลาแผ่นดิน
ระลอกคลื่น ยังคงสาด ซัดหาดทราย
ล้างละลาย รอยร้าว แทบด่าวดิ้น
น้ำทะเล พัดพา ความพังภินทร์
เสียสูญสิ้น สลาย มลายไป
ลมวายุ พริ้วพราย ชายโชย
สะบัดโบย โบกปลิว ลิ่วล้อไหว
ไล่เหน็บหนาว ราวรักราน ผ่านพ้นใจ
อวลอุ่นไอ กรุ่นกลบ ลบร้าวรอน
เพียงข้ามคืน ความขื่นขม ระทมเศร้า
ที่เป็นเงา ตามรุม คอยสุมขอน
สุริยา เบิกฟ้าใหม่ ใจสะออน
ลืมรุ่มร้อน รับสุข พ้นทุกข์เอยฯ .....
24 มีนาคม 2548 01:48 น.
หยกสีหม่น
.. ซ่อนหา ..
ซ่อนเอยซ่อนหา
กี่ทิวาราตรีที่ผันผ่าน
จึ่งจักพบความจริงนิ่งและนาน
ซึ่งจักไม่ถูกกาลผลาญทำลาย
หาอะไรพบอะไรในชีวิต
ถูกหรือผิดจริงหรือหลอกบอกความหมาย
แท้ทุกสิ่งล้วนสมมติดุจนิยาย
ดูคลับคล้ายความจริงทุกสิ่งเอยฯ
กันยายน 2529
พิบูลย์ศักดิ์ ละครพล
มีความจริงซ่อนเร้นในสิ่งหลอก
ดุจสายหมอกบิดเบือนเรื่องแท้ไว้
พยายามค้นหาสักเท่าใด
สุดท้ายไซร้มันทำร้ายทำลายเรา
มีความเท็จแอบแฝงในความสัจ
มิอาจปัดป้องปิดเหมือนติดเขลา
แม้ระวังเท่าไรให้ใครเดา
ไหวพริบเชาว์ปัญญาโปรดช่วยที
มีสีขาววาวแววในสีดำ
อันจะทำให้ผสมปนเป็นสี
กลายเป็นเทามัวหมองมองให้ดี
ว่า วจี สีอะไรจงใคร่ครวญ
สิ่งใดใดในโลกโศกหรือสุข
ปนความทุกข์เปื้อนความเศร้าให้เราหวน
ระลึกถึงสิ่งอันพึงมีพึงควร
กระทำล้วนแต่ดีจะมิเลว
22 มีนาคม 2548 15:34 น.
หยกสีหม่น
ลมผิวผ่าน ชายโชย โบยโบก
กลิ่นดอกโมก พริ้วบาง จางผสม
พาใจหวน ตกอยู่ใน ห้วงอารมณ์
ครานั่งชม ท้องฟ้า ยามราตรี
มีแสงจันทร์ ทอทาบ ฉาบ นภา
กระจ่างหล้า ส่องสว่าง กางรังสี
ทอดอาลัย ไห้หวล ครวญวจี
เอ่ยพาที ว่าคิดถึง รำพึงรำพัน
กิ่งโมกไหว เหมือนดั่ง ใจของข้า
เฝ้าเพ้อหา อกอุ่น ละมุนฝัน
เคยอิงแอบ แนบเนาว์ เคล้าคลอกัน
แต่ใยพลัน ลับหาย กลายร้างลา
สิ้นสลาย รักลวง เคยห่วงหวง
เทวาสรวง สวรรค์ บนชั้นฟ้า
ลบเลือนเศร้า วิปโยค โศรกอุรา
ก่อนน้ำตา ความขื่นขม โถมตรมตรอม...
หน้าส่วนตัว
1105
