29 พฤษภาคม 2553 04:59 น.
อินสวน
ระหว่างฝันและวันของความจริง
มีหลายสิ่งซุกซ่อนอย่างสับสน
ในซอกหลืบลึกมากหากรื้อค้น
อาจพบเจอเหตุผลยากเข้าใจ
ต่างคนต่างพยายามทำหน้าที่
แม้ว่าอาจไม่ดีดังฝันใฝ่
บางครั้งเคยคิดเผื่อเพื่ออะไร
แต่กลับไม่ใช่ในวันต่อมา
เหน็ดเหนื่อยระทมและขมขื่น
เห็นหยัดยืนคือฝืน..สู้ปัญหา
หลายคนบอกว่าฉันเหมือนคนบ้า
เหมือนระเบิดเวลารอมานาน
หากชีวิตไม่มีใครมากมาย
คงถึงบทสุดท้ายที่หอมหวาน
จะไม่มีพรุ่งนี้ของเมื่อวาน
สิ้นสุดความทรมาน...เพียงลำพัง
ขอให้เธอแสดงความแข็งแกร่ง
เลิกระแวง...สงสัย...ในความหวัง
ฉันจะขอเธออีกเพียงหนึ่งครั้ง
ไปถึงฝั่ง...ทิ้งความหลังให้ลบเลือน
อย่าให้ประวัติศาสตร์ซ้ำรอย
ความขาดด้อยฉันมีอย่าให้เหมือน
ต้นกล้าชีวิต..งามสะพรั่งดั่งดาวเดือน
อย่าแชเชือน...เปรียบเสมือนชื่นชนนี
เหลือคะเนเวลาเป็นของฉัน
อาจเป็นวันเดือนนับกระชับถี่
ลบเงื่อนไขในนั้นจากวันนี้
กับสิ่งมีตามที่ปรากฏกรรม
ณ จุดที่ชีวิตปราศความกลัว
ใจระรัวบีบเค้นเต้นระส่ำ
คงไม่เหลือเวลาให้ตอกย้ำ
แม้กระทั่งทรงจำ.ไม่มีเลย
ได้แค่นี้จริงๆกับสิ่งตั้งใจ
ความอ่อนไหวซ่อนไว้เกินเอื้อนเอ่ย
มันคือความอ่อนแอน่าเยาะเย้ย
จึงเป็นความคุ้นเคยที่ชาชิน
ไม่มีใครกำหนดได้...หรอกนะ
เป็นตรรกะวาสนาคราสูญสิ้น
ฝากวิญญาอาณาจักรแห่งดวงจินต์
ธรณินซึมซับเมื่อดับดวง
26 พฤษภาคม 2553 16:23 น.
อินสวน
หยาดพิรุณโปรยปรายสายสวาท
ใจไม่อาจลืมลงรักหลงใหล
ความคิดถึงพรูพร่างกลางฤทัย
ย้อนวันใหม่ทำได้อย่างไรกัน
ณ วันนี้เชียงรายสายฝนฉ่ำ
บนรู้สึกตอกย้ำเคยฉ่ำฝัน
แม้ไกลห่างไม่จ้างร้างผูกพัน
เธอคือคนสำคัญเสมอมา
ราตรีหนึ่งซึ้งใจที่ได้รัก
แต่คืนนี้หน่วงหนักเสน่หา
กลางลมฝนคนเศร้าหนาวน้ำตา
มองราวฟ้าม่านฝนหม่นใจมอง
หยาดพิรุณโปรยปรายสายใยรัก
ยังแน่นหนักเหมือนเก่ารักเราสอง
ระลึกถึงทุกคราฟ้าคะนอง
เพียงขุ่นข้องใยน้องจึงขุ่นเคือง
17 พฤษภาคม 2553 12:03 น.
อินสวน
อยากอ่านกลอนอ้อนคำชื่นฉ่ำจิต
จากมิ่งมิตรมากมายในแดนฝัน
ปลอบวิญญาพาสุขทุกชีวัน
ประโลมขวัญชื่นชิตมิตรไมตรี
คิดถึงปราณรวีมีเยื่อใย
เพียงพลิ้วไหวหยาดคำหวานทุกที่
มิตรภาพเฌอมาลย์หวานฤดี
รัมณีย์รอรักทุกเวลา
แก้วประภัสสรถอดสลักรัก
Bananaleaf ห้ามหักเสน่หา
งามสมหญิง กิ่งฟ้า พิมญดา
เมากีตาร์คุณยายังตราตรึง
สุขใจที่ได้รักอนงค์นาง
ตราบวันนี้หมอกจางยังคิดถึง
กลอนคมคำครูพิมในคำนึง
น้องดอกบัวรำพึงวลีใจ
นรศิริปลายฝันวันเดียวดาย
อีกมากมายผลงานเพื่อนฝากไว้
ยามเงียบเหงาเหน็บหนาวในคราวใด
อบอุ่นใจเบิกบานในบ้านกลอน
กลับมาเถิดวันวานอันหวานชื่น
เก็บกวาดความขมขื่นที่คอยหลอน
แปรความแปลกแตกต่างเป็นอาทร
เพื่อบ้านกลอน...ของเรา..ไม่ร้าวราญ
30 เมษายน 2553 11:56 น.
อินสวน
แรกลองเสพ ชื่นชอบ กระหายชิม
ใจกระหยิ่ม ยามยก ยอสรรเสริญ
ลิ้มรสหลง ประหลาด อร่อยเพลิน
ล้ำลึกเกิน กว่าถอน ย้อนหวนคืน
เมื่อเสพติด อยากจริง ยิ่งทวี
ป่วนฤดี ทรมาน ยากต้านฝืน
แสวงหา ไม่สิ้น ที่กินกลืน
คนรอบข้าง ขมขื่น เอือมระอา
หิวกระหาย ดุร้าย เพียงสนอง
ศีลธรรม มัวหมอง ต้องโหยหา
เดรัจฉาน สันดาน เสื่อมจรรยา
ไม่เหลือค่า คราบคน ที่คู่ควร
อำนาจ ไม่มั่นคง หากหลงใหล
ยิ่งใช้ยิ่งทำลายทุกสิ่งล้วน
สูงสุดสู่ สามัญ หมั่นทบทวน
บำบัดด่วนด้วยสติ...เลิกเสพมัน
22 เมษายน 2553 16:27 น.
อินสวน
ณ ค่ำคืนงันเหงาเศร้าเดียวดาย
มีหนึ่งชายชราแววตาหมอง
นอนซมซุกทุกข์ถมผ้าห่มกอง
อยู่ในห้องอับมืดเย็นชืดชา
เสียงเครื่องปรับอากาศครางกระหึ่ม
น้ำตาซึมรื้นรอยปรารถนา
กี่โมงยามข้ามวันผ่านเวลา
นาฬิกาข้างฝาเริ่มล้าแรง
ไร้วี่แววมาเยือนของเพื่อนเก่า
ย้ำความเหงาหลอนหลอกยอกแสลง
โทรศัพท์หัวเตียงเอียงตะแคง
ลมหายใจแห้งแล้งที่โรยริน
ชายชราหลับตาลงอีกครั้ง
ด้วยความหวังที่ยังไม่สูญสิ้น
หรืออาจพบอ้างว้างอย่างชาชิน
รอคอยคนใจหิน...จนสิ้นใจ
หน้าส่วนตัว
1087
Calendar
Lovers
0 คน เลิฟอินสวน
