6 มิถุนายน 2550 06:15 น.
เบรฟฮาร์ท
อยากมีใคร อิงแอบ นอนแนบข้าง
หัวอกร้าง ห่างรัก นานนักหนา
เป็นหนุ่มโสด เพราะเมียตาย หลายปีมา
ในอุรา ร้อนรุม เหมือนสุมไฟ
เมื่อยามหิว หาใคร คนใดป้อน
คราวที่ร้อน อ้าวอบ จะหลบไหน
ขาดคนคอย พัดวี พี่กลุ้มใจ
ถึงหนาวไซร้ ให้สั่น พรั่นกายา
อยู่คนเดียว เปลี่ยวจิต ทำคิดมาก
จึงได้อยาก มีคู่ เสน่หา
ไว้เป็นเพื่อน ปลุกปลอบ ตอบวาจา
ให้อุรา คลายกลุ้ม เร้ารุมทรวง
หากผู้ใด ใจว่าง เรื่องทางรัก
อย่าผินพักตร์ ด้วยฤทธิ์ ตะขิดตะขวง
รีบส่งเมล เข้ามา เพื่อท้าดวง
อาจได้ควง พ่อหม้าย ช่วยคลายตรม
ไม่ต้องสวย เลิศหรู แต่ดูเด่น
แค่ใจเย็น พูดเพราะ น่าเหมาะสม
หุ่นนางแบบ แสบทรวง กลัวลวงชม
ให้ระทม พี่ขอ อย่าล้อเลย
ถ้าเป็นหุ่น เซ็กซี่ นั้นดีอยู่
แต่กลัวหมู่ เพื่อนกัน นั้นจริงเหวย
ด่าตัวพี่ นี้ชรา คิดมาเชย
หวังกกเกย มิเสงี่ยม แหละเจียมตัว
5 มิถุนายน 2550 05:20 น.
เบรฟฮาร์ท
อาจเป็นบุญ หนุนนำ พี่ทำไว้
แต่ชาติใด ไหนเล่า เฝ้าฉงน
เมื่อมาพบ พานน้อง ต้องกมล
เหมือนดั่งคน คุ้นเคย เผยพูดจา
ยามประสบ วงพักตร์ พี่รักยิ่ง
เหมือนมนต์สิง ทำให้ ใฝ่ฝันหา
เนตรประกาย วาววับ งามจับตา
ทำพี่ยา รุมร้อน สะท้อนทรวง
อยากจะเอ่ย เผยความ ตามในอก
ว่าพี่ตก หลุมใจ รักใหญ่หลวง
ไม่เคยคิด กลิ้งกลอก หรือหลอกลวง
ใคร่ขอควง เกี่ยวแขน เป็นแฟนกัน
หากมีน้อง ร่วมเรียง มาเคียงข้าง
มิคิดห่าง ร้างแน่ หรือแปรผัน
พี่ขอรัก ที่สุด ดุจชีวัน
จะไม่ปัน หัวใจ รักใครเลย
29 พฤษภาคม 2550 16:29 น.
เบรฟฮาร์ท
อันชีวิต บางครั้ง เหมือนดั่งเพลง
ที่บรรเลง ไพเราะ เสนาะหวาน
เมื่อได้ฟัง หวิวไหว ใจชื่นบาน
สุขสำราญ เหลือล้ำ ดื่มด่ำทรวง
แต่บางครั้ง บรรเลง ดวยเพลงเศร้า
ทุกข์รุมเร้า มากไป จนใหญ่หลวง
ต้องชอกช้ำ ในกมล เพราะคนลวง
หัวอกกลวง แหลกยับ พังพับไป
เพลงของเธอ คงสนุก และสุขจิต
ทั้งชีวิต มุ่งหวัง ทางสดใส
มิมีเศร้า เคล้าน้ำตา แหละอาลัย
เพราะหัวใจ เธอนั่น หามั่นคง
ส่วนเพลงรัก ของฉัน นั้นมันโศก
อยู่บนโลก สิ้นงาม เพราะความหลง
รักผู้ใด ใจถือ เรื่องซื่อตรง
ไม่พะวง เปลี่ยนแปร แม้นาที
อยากให้เธอ และฉัน ร่วมสรรค์สร้าง
เพลงเดียวบ้าง คือรัก มิพักหนี
มาอยู่ร่วม เคียงข้าง ทางชีวี
คงไม่มี วันนั้น ที่ฝันเลย
28 พฤษภาคม 2550 12:35 น.
เบรฟฮาร์ท
ตัวฉันไม่ หล่อรวย สวยเพริศแพร้ว
เหมือนดวงแก้ว เพชรมณี สีสดใส
รูปก็ทราม นามมิเพราะ เสนาะใจ
หามีใคร เมียงมอง สองตาแล
ไม่มีรถ เก๋งนั่ง ทั้งไร้ทรัพย์
รักจึงลับ ลาไกล ใจเกิดแผล
ทุกคืนวัน หนาวเหน็บ เจ็บดวงแด
ด้วยเธอแปร เปลี่ยนผัน สิ้นฝันปอง
ฉันไม่มี ปริญญา มากำกับ
ไว้ประดับ อวดโก้ โอ่ผยอง
ยามความทุกข์ รุกเร้า เข้าครอบครอง
น้ำตานอง เหลือล้ำ ชอกช้ำใจ
ก็ฉันมัน ไร้ค่า ราคาต่ำ
มิดื่มด่ำ หวานหยด และสดใส
อนิจจา ครุ่นคิด ติดทรวงใน
หามีใคร รักจริง ยิ่งสักคน
จึงขออยู่ อย่างฉัน เลิกฝันเฟื่อง
หลายหลากเรื่อง ทำให้ ใจสับสน
ทั้งเรื่องรัก แหละใคร่ จำใส่ตน
เจียมกมล เพราะรู้ ไม่คู่ควร
25 พฤษภาคม 2550 15:53 น.
เบรฟฮาร์ท
ได้ยินเธอเอ่ยคำย้ำขอเลิก
ใจที่เบิกบานนั้นก็พลันหาย
โอ้สวรรค์รักล่มจมทลาย
สิ้นสลายความฝันฉันและเธอ
เหมือนดั่งฟ้าผ่าลงตรงกลางอก
น้ำตาตกเพราะหัวใจไปพลั้งเผลอ
รักหลงใหลใฝ่ฝันหมั่นปรนเปรอ
จึงต้องเจอกับทุกข์มาลุกลาม
แว่วยินเสียงเอื้อนเอ่ยเยาะเย้ยหยัน
ว่าตัวฉันฝันเพ้อเธอเหยียดหยาม
มิเจียมหัวตัวตนเป็นคนทราม
จะหาความดีใดก็ไม่มี
เธอรู้ไหมใจฉันนั้นแทบขาด
เพราะถูกสาดด้วยพิษรักขอพักหนี
ไปจากกันให้ไกลสิ้นไยดี
พอกันทีรักแท้แต่คนลวง
หน้าส่วนตัว
3114
