24 พฤษภาคม 2550 07:47 น.
เบรฟฮาร์ท
เธอกลับมาทำไมเมื่อไปแล้ว
รักคลาดแคล้วเพราะใครทำลายฝัน
ทิ้งฉันให้โศกเศร้าเฝ้ารำพัน
ทุกคืนวันอยากลืมเคยปลื้มใจ
วันที่เธอบอกลาพาซึมเศร้า
ฤทัยเร่าร้อนรนเกินทนไหว
เหมือนถูกเผาเกรียมมอดจนวอดไป
มิมีใครเหลียวแลแม้สักคน
ฉันเจ็บนักรักนี้ที่เธอให้
หม่นหมองไหม้ฤดีจนมีผล
ทำฉันแทบคลั่งบ้าหนอหน้ามล
ภาพเวียนวนแห่งความหลังคงฝังจำ
มันหลอกหลอนดวงใจไร้ทางจบ
แม้เกลื่อนกลบอย่างไรก็ไม่ขำ
เป็นเพราะเธอใช่ไหมหรือใครทำ
เจ็บระกำดวงแดแท้บังอร
จะกลับมาทำไมไปให้พ้น
เกลียดหน้าคนย้อนหยอกแล้วหลอกหลอน
เมื่อลาแล้วขอจงลับอย่ากลับคอน
แม้วิงวอนเท่าใดไม่มีทาง
22 พฤษภาคม 2550 05:59 น.
เบรฟฮาร์ท
สายน้ำเอยเลยไหลไม่เคยกลับ....(ญ)
ล่องลาลับทับทวีกี่พันหน
วันคืนพรากจากฝันเปลี่ยนวันวน
กลอยกมลกล่อมร้าวกับดาวดวง
แสงจันทราส่องทาบอาบสายน้ำ.....(ช)
พลิ้วลมฉ่ำชื่นล้นเหมือนบนสรวง
หากมีน้องคล้องแขนแม้นได้ควง
จะสุขทรวงเหลือล้ำเกินคำกลอน
แว่วเสียงลมโชยฉิวพลิ้วเพลงค่ำ.....(ญ)
หรือแผ่วคำอาลัยให้ทอดถอน
สดับคล้ายเสียงพี่เอ่ยเคยเว้าวอน
มาคลายคลอนรักร้างเหินห่างกัน
ที่ต้องห่างน้องไปมิใช่เกลียด.....(ช)
หรือจะเคียดชิงชังแต่ยังฝัน
และคำนึงถึงน้องตรองทุกวัน
ช่าง งง งัน เหตุที่พรากจากน้องมา
มะลิวัลย์เจ้าเอยเชยซ่อนกลิ่น.....(ญ)
ฝากถวิลถึงพี่มีวาสนา
คงสักวันได้ครองอยู่คู่กายา
บุญนำพาจงดลจนพบพาน
เห็นสายธารไหลกระเซ็นไม่เว้นว่าง.....(ช)
แถมน้ำค้างชุ่มฉ่ำค่ำคืนหวาน
อยากแนบชิดนวลน้องครองสำราญ
ถ้าหากการณ์เป็นดั่งน้องตั้งจินต์
สายลมหวนครวญมาเพลานี้.....(ญ)
ริมนทีชื่นแดกระแสสินธุ์
ฝากกลอยใจไหลรี่พี่จงยิน
พลอยเพลงพิณสื่อใจไว้กับดาว
ได้สดับถ้อยคำน้องพร่ำเอ่ย.....(ช)
ที่ได้เปรยฝากมาพาเหน็บหนาว
ยิ่งคืนนี้เดือนดับวัวแวววาว
คิดถึงราวแถบขาดใจสิ้นไปเอย
21 พฤษภาคม 2550 06:31 น.
เบรฟฮาร์ท
อย่ากักขัง หัวใจ ฉันไว้เลย
ถ้าไม่เคย มุ่งมาด ปรารถนา
ที่จะคิด รักกัน ดังสัญญา
เพียงแค่มา หลอกหลอน ซ่อนเงื่อนงำ
เห็นว่าฉัน นั้นเซ่อ ชอบเพ้อพก
มันตลก หรือไร ฉันไม่ขำ
เธอมีคน รักมาก ยากจดจำ
ใจมืดดำ เสียจริง ทอดทิ้งเรา
ฉันคงเป็น คนหนึ่ง ในครึ่งร้อย
ที่หลงคล้อย น้ำคำ เธอทำเหงา
อยู่ต่อหน้า ว่ารัก นักไม่เบา
ขอคาดเดา เธอนี้ มีหลายใจ
อย่ามาทำ ให้หลง น่าสงสาร
เหมือนน้ำตาล เคลือบพิษ คิดสงสัย
พอกันที เถอะนะ ขอผละไป
สิ้นเยื่อใย ดีกว่า อย่าเจอะเธอ
15 พฤษภาคม 2550 08:47 น.
เบรฟฮาร์ท
เธอช่างแสน โสภา และน่ารัก
เมื่อรู้จัก ชิดใกล้ ยิ่งไหวหวาม
มีเสน่ห์ เหลือล้น หนอคนงาม
ทุกโมงยาม ฉันเพ้อ ละเมอครวญ
สองเรามี หลายอย่าง ไม่ต่างแตก
เป็นครั้งแรก ที่หัวใจ ฉันไห้หวน
ยิ่งนานวัน เท่าใด ให้รัญจวน
มิเรรวน เปลี่ยนแปร รักแท้จริง
อนิจจา เวรกรรม คงทำไว้
ถึงรักสุด หัวใจ นะยอดหญิง
ก็มิอาจ ร่วมเชยชู้ เป็นคู่อิง
กลัวคนติง ติฉิน และนินทา
ด้วยฉันมี คู่ครองแล้ว ไม่แคล้วหม่น
ทุกข์ท่วมท้น เหลือใจ กระไรหนา
พบกันเมื่อ สายเกิน ต้องเมินตา
ทิ้งกานดา ยอมอกหัก เพราะรักเมีย
11 พฤษภาคม 2550 16:56 น.
เบรฟฮาร์ท
คิดถึงเธอ เหลือดี ไม่มีสุข
ทั้งนั่งลุก ยืนนอน แม้ตอนฝัน
ยิ่งอาบน้ำ ฟอกสบู่ หรือถูฟัน
ทำไมฉัน พร่ำเพ้อ แต่เธอจัง
คิดถึงเธอ เหลือทน เหมือนคนไข้
ถูกจับไป ศรีธัญญา พาคุมขัง
กินพาราฯ อย่างไร ใจก็ยัง
มิอาจยั้ง หยุดคิด เพราะพิษทำ
คิดถึงเธอ เหลืออด เหมือนมดปลวก
ถูกน้ำลวก จนทราม สิ้นงามขำ
ดั่งมดแดง แฝงมะม่วง ทรวงระกำ
แพ้มดดำ ปีนป่าย ตะกายเอา
คิดถึงเธอ เหลือร้าย ดั่งควายขวิด
ต้องนอนบิด ไปมา พาหงอยเหงา
ได้แต่มุ่ง รำพัน กันไม่เบา
โอ้ตัวเรา เพ้อฝัน กลางวันเอย
หน้าส่วนตัว
1038
