ในห้อง ๆ หนึ่ง

เถ้าธุลี

ในห้อง ๆ หนึ่ง..........
   มีใครคนหนึ่ง   นั่งอยู่มุมห้อง
    ในห้องสี่เหลี่ยมมืด ๆ นี้
   เขาคนนั้นไม่มีทางรู้ได้เลยว่าภายนอกเป็นอย่างไร
   ที่ขาของเขา...พันธนาการไว้ด้วยโซ่ตรวนอันหนักอึ้ง
   และรอยแผลมากมายจากการขัดขืน
   หลายต่อหลายครั้งที่เขาหกล้มลง
   จากการพยายามหลุดพ้น
   แต่มาถึงตอนนี้
   เขาเริ่มคิด .. ว่าการกระทำของเขามันไร้ประโยชน์
    นานแสนนาน.......
   จากวันเป็นเดือน  เดือนเป็นปี
   ใจเขาเริ่มท้อ  ไร้ซึ่งแรงผลักดัน  มีชีวิตอยู่ต่อไปในความมืด จนกลายเป็นกลัวความสว่างไปเสียแล้ว
.....................................................................................
   วันเวลาผ่านไป  หลายสิ่งหลายอย่างย่อมผุพังลง  ไม่เว้นแม้แต่ห้องสี่เหลี่ยมห้องนี้
   ผนังกะเทาะ   มีรูเล็ก ๆ พอให้แสงลอดเข้ามาได้
   เขามองเห็นแสง  แสงซึ่งไม่ได้เห็นมานาน  
   ความอยากรู้อยากเห็น  เริ่มถูกกระตุ้น  
  
   เขาลุกขึ้นยืน   ก้าวออกไปหาแสง....แต่เขาก็ล้มลง  โซ่ใหญ่รั้งตัวเขาไว้
   "  เราต้องทำได้สิ  ข้างนอกต้องมีอะไรที่เรายังไม่เคยเห็นอีกแน่ ๆ เราต้องทำได้"  
   เขาก้าวเดิน  เขาล้ม  เขาลุก ......  จนบาดแผลเต็มร่างกาย  เขาก็ยังไม่ย่อท้อ
   สิ่งที่ดีกว่าอยู่ข้างหน้า  อาจจะไม่ดีเท่าที่คิด  ก็คงดีกว่าที่เป็นอยู่
   เวลาผ่านไป..ไม่รู้นานเท่าไหร่
   เขาทำสำเร็จ............
   ลำแสงเพียงนิดเดียวนั้น ทำให้เขาสามารถหาทางออกมาได้  
   ซึ่งที่จริงแล้ว..มันก็แค่ประตูผุ ๆ บานเดียว
   และข้างนอกก็มีกุญแจ ที่จะไขปลดล็อกตัวโซ่นั้น
..................................................................................
  เหมือนชีวิตคนเรา   ถ้าเราจ่อมจมอยู่กับความทุกข์  ก็เหมือนการขังตัวเองอยู่ให้ที่แคบ ๆ สร้างพันธนาการในความคิดเอาเอง  ทำให้เราติดอยู่กับคุกที่ตัวเองสร้างขึ้น   แต่ถ้าวันใด เราต้องการจะหลุดพ้นจากมัน  ขอเพียงแต่คิดว่า เราจะทำให้ได้  เราก็ต้องทำได้
   เขียนขึ้น เพื่อคนที่กำลังท้อแท้นะคะ  แสงสว่าง มีอยู่แน่ค่ะ อยู่ที่ว่าเราจะมองหามันหรือไม่เท่านั้นเอง