หญิงสาวในคืนหนาวเหน็บ

แสงจันทร์อ่อนๆ สาดทอแสงไปทั่วผื่นป่า เม็ดฝนเกาะทั่วใบ ผ่านต้นไม้ใหญ่ริบหน้าต่าง บ้านไม้ซุง ความหนาวเหน็บยังคงตราตรึงทุกอนูขุมขนและผิวอันบอกบางของ วรรณวิษา หญิงสาวเมืองที่ย่างกราวเข้ามาอยู่ ณ ผืนป่าแห่งนี้  เทียบกับรัศมีของจันทร์แล้วใกล้เคียงและโฉมงามยิ่งนัก 
               หล่อนหนีจากเมืองใหญ่ที่มีแต่ มลพิษ ควันและเสียงรถราที่วิ่งเต็มท้องถนนบ้างส่งเสียงครืนๆ ยามรถติด ใบหน้าเต็มไปด้วยเม็ดเหงือของคนเมืองกรุงแดงราวกับตะวันที่ส่องอยู่ตลอดเวลา สร้างความปวดร้าวและท้อแท้แก่หล่อน จนวันหนึ่งหล่อนมาอยู่ ณ ที่นี้ ที่ๆ ทุกคนย้ำหนักย้ำหน่าว่า สักวันหนึ่งจะมาเก็บตัวเงียบที่ยาม หมดอาลัยตายอยากและหลีกหนีความจำแจของสังคมที่บันทอความเป็นมนุษย์เข้าไปทุกวี่ทุกวัน

น.นิรัติศัย 27 ก.พ. 2548 13:53 น. - ID 4588