ในรั้วนายเรืออากาศ : ตอนกระเป๋าของพระเอก

..สายลมทะเล..

ในการเข้าและออกจากโรงเรียนแต่ละอาทิตย์ของนักเรียนทหารนั้น สิ่งหนึ่งที่ขาดเสียไม่ได้นอกเหนือไปจากเครื่องแบบก็คือกระเป๋าหนังสีดำ ที่พวกเราเรียกกันว่า เจมส์บอนด์ (ส่วนที่มาว่าทำไมถึงเรียกอย่างนั้น นั่นผมก็ไม่ทราบได้ เอาเถอะ เอาเป็นว่าเราไม่เรียก เจมส์ เรืองศักดิ์ ข้าวมันไก่แน่ๆ)
อะไรอยู่ในกระเป๋าเจมส์บอนด์ ? เคยสงสัยกันบ้างไหมครับ
ไอ้หนุ่มนายร้อยที่ยืนทำหน้าญาติหายเหงื่อไหลซิกหน้าป้ายรถเมล์ มือซ้ายถือเจมส์บอนด์แขนสั่นริกๆ ประหนึ่งเป็นโรคพาร์กินสัน มือขวากำหลวมๆ พร้อมต่อยหมาทุกตัวที่หลงผิดคิดว่าเสาไฟฟ้า หมายประกาศศักดาแสดงเขตอิทธิพลฉี่รดพ่อโรบอท ... เขาเป็นพระเอกของเรา
บนรถเมล์ ... พระเอกของเราขึ้นไปยึดทำเลยืนเท่ห์ตอนกลางคัน แม้รถเมล์กรุงเทพจะเหยียบมิดไม่คิดถึงยมบาล  เบรคหัวทิ่มสุดแรงแม่เบ่งดั่งเข้าใจว่ากำลังขับช็อปเปอร์แล้วมีนักศึกษาสาวซ้อนท้าย พระเอกของเราก็ยังยืนเกร็งนิ่งปานลิงตาย หาได้กระดุกกระดิกให้เสียบุคลิกไม่ เวลานั้นพระเอกของเราคิดว่า..หนักชิบเป๋ง ทั้งคันรถจะไม่มีคนที่มีที่นั่งใจดีช่วยแบ่งเบาเอาไปถือให้เลยเหรอ..สายตาแอบสอดส่ายผ่านกระบังหมวก ..อืม ทางซ้ายเด็กช่างกล..ดูหน้าตาก็รู้ยี่ห้อว่าขืนเข้าไปใกล้ๆ อาจโดนเสียบเอาง่ายๆ ..ทางขวาก็คุณป้า เพิ่งกลับจากตลาด กลิ่นปลาสดยังคลุ้ง นี่ก็หวังพึ่งไม่ได้ กระเป๋าได้เหม็นไปสามวันสามคืน ..ถัดไปอีกเบาะนั่นก็เด็กเจ็ดขวบ กระเป๋าจะทับเด็กตายเอา ..ข้างหลังยิ่งไม่น่าไว้ใจ โจรแน่ๆ ฝากไว้มีหวังมันได้เชิดกระเป๋าหนี ..อ่ะ นั่นนักศึกษาสาวท่าทางเรียบร้อยใจดี อืม คนนี้น่าจะพอฝากผีฝากไข้ได้.. ว่าแล้วพระเอกก็เดินเข้าไปชิด 
แล้วกระเป๋าของพระเอกก็เริ่มกะหลิ่มกะเหลี่ยเข้าไปใกล้ชายกระโปรงเจ้าหล่อน..ทีละนิดๆ แต่ดูเหมือนเจ้าตัวที่หมกมุ่นอยู่กับนิตยสารคู่สร้างคู่สมจะยังไม่รู้สึกตัว ยังคงก้มหน้าอ่านเฉยเหมือนไม่ได้สังเกต พระเอกของเราเริ่มหงุดหงิด แกล้งเอากระเป๋าแตะขาเจ้าหล่อน ..แน่ะๆ ยังเฉย..อีกทีซิ..ยัง ยังเฉย..พระเอกของเราเลยรัวไปหนึ่งชุด..ได้ผล เธอเงยหน้าขึ้นมอง พระเอกของเราส่งยิ้มน้อยๆ ขยับกระเป๋าเตรียมยื่นให้เจ้าหล่อน ที่ไหนได้คุณเธอกลับเมินหน้าหนียกขาขึ้นไขว่ห้างหลบเข้าด้านใน
เด็กสาวสมัยนี้ทำไมใจดำกันนักนะ..พระเอกคิด
ผ่านไปอีกหลายป้าย คนบนรถทวีเบียดเสียดยัดเยียดทุกครั้งที่จอด หนาแน่นยิ่งกว่าปลาซาร์ดีนกระป๋องในซอสมะเขือพวง เอ้ย มะเขือเผา เจ้ย มะเขือเทศ ... โอย แย่ๆ พอเริ่มแก่ สมองก็เริ่มเลอะๆ เลือนๆ 
ผีซ้ำด้ามพลอยคราวเคราะห์ซึ่งรอคอยโอกาสสำหรับผู้ไม่รอบคอบหลงลืม ไม่ได้หมุนรหัสเปิดกระเป๋าให้เลื่อนไปจากรหัสจริง ...เบียดกันไปเบียดกันมา ... พระเอกก็ท้อง เอ้ย ไม่ใช่  เจมส์บอนด์ของพระเอกเราก็เปิดผลัวะออกมาในจังหวะที่คนขับเหยียบเบรกหยุดรถกะทันหัน ส่วนจะเบรกให้หมาเดินข้ามหรือหยุดซื้อพวงมาลัยไปคล้องคอนักร้องก็ช่างเถอะครับ แต่ที่แน่ๆ สิ่งละพันอันละแสนข้างในกระเป๋า กระจายออกสู่สายตาประชาชน วินาทีนั้น โอยสุดจะบรรยายขอรับท่าน  ...พระเอกแทบแทรกแผ่นดินหนี  .... กางเกงในสีเดียวกับที่ซุปเปอร์แมนใช้ออกมายิ้มทักทายสาวๆ ... เด่นเป็นสง่าดับรัศมีตำราแคลคูลัสและพลพรรคหนุมานสีอื่นไปอย่างไม่เห็นฝุ่น ..ในกระเป๋านักเรียนทหารจะมีอะไรนอกจากตำราและเสื้อผ้าที่เอากลับไปซัก
....................................
ควันจากท่อไอเสียจางไปแล้ว ... บ้านยังอีกไกล ... พระเอกของเราตั้งต้นยืนตายซากรอรถสายเดิมอีกครั้ง .....
ก็ใครจะหน้าหนาทนโหนรถคันเดิมกลับ เหมือนตอนผมผายลมส่งกลิ่นคลุ้งไปทั้งคันคงไม่มี... เรื่องของความมั่น พูดกันได้เสียที่ไหน..จริงไหมครับ