>เลือด...แห่งเซมิวตา

น.นิรัติศัย

ยื้อร่างฉุดวิญญาณ 	สานฝัน
ผวาพลันตื่นตระหนก	รกสมอง
เลือดสดไหลกระเซ็น	เจิ่งนอง
เรียกร้องโปรดเมตตา	ฆ่าฉันที
ระทมทุกข์ไร้สุข	ชั่วปี
นาววันผ่านนะที	หรี่แสง
อาทิตย์ลับจับฟ้า	แทรกแซง
รุ่งอรุณหมดแรง	แห่งเวลา
1 ปี กับการฆาตกรรมตัวเอง มันช่างยาวนานแฝงด้วยความเคียดแค้น ฉุดใจกระฉากสามัญสำนึกความอับปรีย์ ทุกยุทธวิธี ทุกกาฆ่าตัวตาย ทุกทฤษฎี ทุกเล่มไร้ประโยชน์ มันไม่ต่างไปจากความหิวกระหายที่พร้อมย่อยเลือดสดๆ จากเสก็ดของอาวุธชีวภาพ ดวงตาถลน ปูดโปนแดงก่ำ ใต้ผิวหนังริมขมับนูนเป็นเส้น ขนาดเท่าสายน้ำเกลือ ทุกอณูสูบฉีด เวียนว่าย ฝ่าด่านข้อกระดูก พุ่งเร็วรี่ พร้อมที่จะกระโจนออกจากผิวหนังอันกร้าน เต็มไปด้วยร่องรอยของมีคมเชือดเฉือน เนื้อสีขาว ทะแยงขวักไขว่ ทั่วร่างกาย แขนทั้งสองข้างขาวโพลน ไร้เนื้อติดกระดูก เนื้อต้นแขนมีเพียงพลาสติดติดห่อกันไว้มิดชิดเพียงเพื่อกันเชื้อโรคที่จะชอนไชเท่านั้น เพราะหมอไม่ยอมเอาออกมันจึงเสนอหน้าติดไว้ที่ต้นแขนมาถึงทุกวันนี้ 
				
comments powered by Disqus

thaipoem ที่สุดกลอนดีๆ

thaipoem บ้านกลอนไทยที่ที่สร้างแรงบันดาลใจของทุกๆคน เป็นเพื่อนเมื่อยามเหงา คอยปลอบใจเมื่อยามร้องไห้ ที่ที่อยากให้ทุกๆคนรู้ว่าสิ่งดีๆเกิดขึ้นได้ทุกวัน