ห้องเก็บศพ

ครูกระดาษทราย

.....บ่ายวันจันทร์   หลังจากหมดภารกิจการสอน   อากาศร้อนเหลือเกิน  ครูเดินกลับเข้าห้องพักครู  รู้สึกเย็นสบาย ขึ้นเมื่อได้ดื่มน้ำเย็นและนั่งอี้ตัวเดิม  ซึ่งรับใช้ครูมาหลายปีนับตั้งแต่ย้ายเข้ามาโรงเรียนแห่งนี้  สายตา
ตามองออกไปยังประตูกระจก  สามารถมองเห็นความเคลื่อนไหวภายนอกโดยที่  บุคคลภายนอกไม่สามารถมองเห็นเราได้  เนื่องจากกระจกติดฟิล์มกันแดดออกจะขนาดนั้น
....เห็นเด็กชายวิ่งอยู่หน้าห้องพัก  ในใจก็นึกย้อนไปถึงครั้งหนึ่ง  ในวันที่อากาศร้อนอย่างนี้  ยังจำเสียงเด็กชายสองคนพูดคุยกันได้ชัดถ้อยชัดคำ  
"โหย ! เป็นครูสบายจังว่ะ......"เด็กชายคนหนึ่งพูด
"สบายยังไงวะ  เอ็งไม่เห็นหรือไงวะว่าครูน่ะ  เวลาสอนพวกเราไม่ได้นั่งเลยนะโว้ย  เวลาสอนก็ตะโกน  คอเป็นเอ็น  เหงื่อตกเลย  เอ็งจะว่าสบายอย่างไร"  เด็กชายถามย้อนเพื่อน  
"สบายสิ  พอครูสอนเสร็จก็เดินมานั่ง  เอ้งเห็นไหมแอร์เย็นชุ่มฉ่ำ  ดู ๆ ไอน้ำเกาะประตูกระจกเลยวุ้ย...."    เด็กชายตอบกลับเพื่อน  โดยที่ไม่รู้ว่าครูกระดาษทรายอมยิ้ม  แอบฟังอยู่  
"ข้าว่าเหมือน....ห้องเก็บศพเลยว่ะ  ข้าเคยไปรับปู่ข้า ที่ห้องเก็บศพ  ในโรงพยาบาล"  เด็กชายอีกคนที่นั่งฟังเพื่อนทั้งสองโต้กันมานาน  ค่อยๆ กระซิบบอกเพื่อน
.....แต่อย่างไรก็ตาม  คุณครูกระดาษทรายก็อดขำ  คำพูดของเด็กชายเล็ก ๆ เหล่านั้นไม่ได้.....เดินกลับเข้าไปเล่าให้เพื่อนครูในห้องพักฟังกัน  เป็นที่เฮฮาของครู ๆ