นิทานเมือง เรื่องที่ 2 และ 3 : โทนี่ กับ จายา / โซเฟีย

Jintalohitt

โทนี่ กำลังเล่นเครื่องเกมใหม่ล่าสุดที่พ่อซื้อให้เมื่อครั้งวันเกิดของเขา อย่างสนุกสนาน
ก่อนถูกแม่ใช้ให้ช่วยล้างจานที่เขาทิ้งไว้บนโต๊ะอาหาร
เขากลับไปล้างอย่างเสียไม่ได้
เขากระทุ้งเท้ากระแทกมือล้าง
พลางบ่น 
"ทำไมต้องเป็นเราด้วยนะ"
 

จายา กำลังนอนหายใจรวยริน เขาไม่มีพ่อที่จะซื้อเครื่องเกมใหม่ล่าสุดให้
เขาไม่มีแม่ที่จะมาใช้งานเขา ไม่มีจานไม่มีอาหารไว้เหลือทิ้ง
เขากำลังอดตายเพราะพิษสงครามและความขาดแคลน
เขาหอบแรงหายใจระริน เนื้อตัวสั่น ตาลอยแทบสิ้นสติ 
เขาลำพึงเบาๆจนแทบไม่ได้ยิน 
"ทำไมต้องเป็นเราด้วยนะ"

โซเฟีย โซเฟีย.. เด็กหญิงนอนกอดกรอบรูปเก่าเขรอะเขม่าไฟ หากไม่มีรูปใดในกรอบไม้ไหม้ไฟนั้น

โซเฟีย โซเฟีย.. เด็กน้อยอยู่ในเตียงอุ่นเหน็บหนาวของสถานอนุเคราะห์เด็กกำพร้าอันเนื่องจากผลของสงคราม
สงครามที่เธอไม่ได้ก่อ
ทุกครั้ง ที่โซเฟียมองกรอบรูป เธอเห็นภาพผู้ชาย ผู้หญิง เด็กชาย และเด็กหญิง หรือคือเธอเอง
ทุกคนยิ้ม หัวเราะ อบอุ่น มีความสุข
ภาพนั้นแขวนอยู่กลางอากาศ ที่ๆเคยเป็นผนังบ้านแข็งแรงอ่อนโยน หากแต่บัดนี้เศษอิฐเศษหินกระจัดกระจาย
เธอแว่วเสียงไก่ในเล้าขานขัน เธอแว่วเสียงจอห์นส่งเสียงเห่ารับพ่อของโซเฟียกลับจากที่ทำงาน
เธอแว่วเสียงเรียกอ่อนโยนจากโต๊ะอาหาร

โซเฟีย โซเฟีย.. เด็กหญิงนอนกอดกรอบรูปที่ดูไร้ค่ามากราคาที่สุดแสน ในนั้นคือภาพงดงามมากมายเคลื่อนไหว

โซเฟีย โซเฟีย.. เด็กน้อยนอนกอดประคองเศษซากความทรงจำสวยงามไว้ เฉกเม็ดทราย