3 กันยายน 2547 10:31 น.
เรไร
ได้ครับพี่ งานยาก ที่ฝากไว้
ผมทำให้ เรียบร้อย คอยไม่นาน
เสร็จสมบรูณ์ พูนผล แต่เมื่อวาน
พี่สังขาร ไม่ดี ผมเข้าใจ
ดีครับผม
ชอชม งานของท่าน
ช่างสร้างสรร ตำนาน อันยิ่งใหญ่
ใช้สมอง ซีกไหน ที่ทำไป
ทนไม่ไหว ใช้อะไร ที่คิดกัน
เหมาะสมแล้ว ครับท่าน อย่าหวั่นเลย
ท่านก็เคย ผ่านมา เวลานั้น
ยังอ่อนเยาว์ เขลาโฉด อย่าโทษกัน
ถูกนิรันดร์ ความคิด ไม่ผิดเลย
เป็นแนวทาง คนทำงาน ขี้ข้าเขา
จะนำเอา มาตรึกตรอง อย่ามองเฉย
เพียรจดจำ คำนี้ อย่าละเลย
พี่น้องเอ๋ย ไม่อยากทำ ก็จำใจ
@@@@@@@@@@@@@@@@
...แนวทางการทำงานครับ แนวทาง 555
@@@@@@@@@@@@@@@@
2 กันยายน 2547 00:57 น.
เรไร
รักของเรา เกิดก่อ ต่อขึ้นมา
จากความล้า ร้างไร้ ในชีวิต
ที่ทนเดิน เพลินตาม ทางลิขิต
จนหลงผิด ลืมโลก ที่โศกตรม
จึงปลดปล่อย ลอยล่อง ท่องตามฝัน
พร่ำรำพัน หวั่นไหว กับสายลม
บางวันชื่น บางวันเจ็บ เก็บระทม
ร้าวระบม ให้ผ่าน ไปนานวัน
จนวันนั้น ฉันเข้าไป ในโรงหมอ
ขณะรอ หมอมา รักษาฉัน
พลันสายตา เหลือบไป ใจหวิวหวั่น
แววตานั้น ซุกซ้อน ซ่อนระกำ
เมื่อคนเหงา พบคนเศร้า จึงเข้าใจ
ความเป็นไป ในชีวี ฤดีช้ำ
เอาความหลัง หนเก่า ที่เฝ้าจำ
มาน้อมนำ ใฝ่ปอง สองอุรา
เห็นหน้ากัน ทุกชั่วโมง ในโรงบาล
ใครที่ผ่าน ไปมา พาอิจฉา
รักกลมเกลียว เปี่ยมล้น ของคนบ้า
ศรีธัญญา ที่สุดท้าย ในใจเรา
@@@@@@@@@@@@@@@@
...ใช่คุณหรือเปล่า เธอคนนั้น...
@@@@@@@@@@@@@@@@
1 กันยายน 2547 22:06 น.
เรไร
เมื่อเดินไปตามทางแห่งความทุกข์ จนถึงที่สุดแล้ว
คนเราจะรู้จักวางมันลงเองครับ
แล้วถ้าถามว่าทำไมต้องแบกมันไว้
คำตอบก็คือเรามีสิ่งที่ต้องทำ แม้ว่าไม่เต็มใจที่จะทำมันก็ตาม
ถึงเวลาที่ต้องวาง ต้องปลง เราจะทำมันได้เอง
เมื่อความทุกข์ มาหยุด ที่สุดทาง
จึงละวาง ปลดปลง ลงตรงนี้
ลืมสิ้นความ ขื่นขม ตรมชีวี
หาสิ่งดี มีค่า มาให้ใจ
ทำบ้าใบ้ บิดเบือน เลือนความเศร้า
ทิ้งความเหงา เงยหน้า มองฟ้าใส
เหลือแต่ความ ว่างเปล่า อยู่ข้างใน
แสดงให้ เห็นบทบ้า อย่างถาวร
ความคิดผมน่ะ คนเราซ่อนความบ้าในตัวเองกันไว้ทั้งนั้นครับ
บางคนจะแสดงออกมาอย่างไร เวลาไหนเท่านั้นเอง
อย่างผมนี่ ความบ้าสิงสถิตย์อย่างถาวร ไม่มีแอบ ไม่มีซ่อนครับ
เขาว่ากันว่า คนบ้ามี ห้าร้อยจำพวก ผมกำลังสงสัยอยู่ว่า
ผมอยู่ พวกไหน หรืออยู่พวกเดียวกับคุณ ขอบคุณครับที่เข้ามาชม
Calendar
Lovers
0 คน เลิฟเรไร
หน้าส่วนตัว
11103
