16 สิงหาคม 2548 23:08 น.
เรไร
จะเค้นเอาอะไรกันนักหนา
อักขราเรียงร้อยถ้อยอักษร
จับสัมผัสกำหนดเป็นบทกลอน
แถมสั่งสอนเสี้ยมคนให้ชนกัน
สาอะไรกับความคิดที่คับแคบ
แค่ตัวแสบจ้องทำลายหมายปลุกปั่น
หากยังคิดไว้ใจไปฟังพลัน
ไม่แน่นะสักวันมันย้อนรอย
อาจจะคิดสมคบตลบหลัง
หากชิงชังพร้อมสร้างให้ด่างพร้อย
ดั่งติดกับที่ขวางวางไว้คอย
เหยื่อตัวน้อยหลงกลจนตัวตาย
นี่แหล่ะหนอตัวตนของคนเสี้ยม
หากว่าไม่รู้เหลี่ยมเตรียมหัวหาย
อักษรที่มีเงื่อนเหมือนซ่อนลาย
ชีพอาจวายด้วยโง่เซ่อจึงเผลอตน
จงไตร่ตรองทบทวนให้ถ้วนถี่
ตั้งสติให้ดีอีกสักหน
ว่าอักษรซ่อนไว้ใส่เล่ห์กล
ต้องคิดค้นแยกออกสิ่งหลอกลวง
สิ่งที่ปรากฏไว้ให้คนเห็น
อาจซ่อนเร้นจนหมดปดทุกช่วง
หากตัดสินแค่มองสมองกลวง
คล้องเชือกบ่วงสนตะพายคล้ายกระบือ
อาจจะใช้ภาษาดูป่าเถื่อน
บ้างบิดเบือนความจริงสิ่งยึดถือ
เนรมิตสร้างตนจนเลื่องลือ
แอบอ้างชื่อนักปราชญ์อนาถจริง
อยากจะเค้นอีกไหมนัยภาษา
ที่ผ่านมาก็แถลงแจ้งทุกสิ่ง
หากยังไม่พอใจให้ท้วงติง
หากเฉยนิ่งก็ขอจบคำรบความ
16 สิงหาคม 2548 14:16 น.
เรไร
ฉันรักคุณมากยิ่งกว่าสิ่งไหน
มิยิ่งใหญ่กว่าฟ้าแผ่ไพศาล
รักของฉันข้ามฝันนิรันดร์กาล
แม้นล่วงผ่านเวลามาเท่าใด
หากแต่ว่าตัวตนคนอย่างฉัน
ไร้เส้นกั้นกรอบวางขวางเอาไว้
หากต้องอยู่ตรงกรอบขอบหัวใจ
ฉันขอไปดีกว่าแม้ว่าตรม
ฉันคงคิดถึงคุณทุกย่างก้าว
คงปวดร้าวเจ็บจำช้ำขื่นขม
รู้ทั้งรู้ชีวินสิ้นภิรมย์
ถึงยากข่มห้ามหักรักของเรา
ฉันจะเก็บภาพหวานอันดื่มด่ำ
ความทรงจำหนหลังเมื่อครั้งเก่า
ถึงวันนี้เหลือแต่เพียงแค่เงา
ขอเก็บเอาไว้กอดตลอดกาล
เพราะนั่นคือที่ใจได้ไออุ่น
ความละมุนดั่งฝันอันอ่อนหวาน
จากที่เธอมอบกันเมื่อวันวาน
แม้จะผ่านนานเนิ่นเกินร้อยปี
มิอยากเอ่ยคำว่าขอลาก่อน
มันร้าวรอนสุขคลายมลายหนี
อย่าร้องไห้เสียน้ำตาน่ะคนดี
ฉันไม่มีคุณค่าไร้ราคา
เพียงเท่านี้สิ้นบุญคอยหนุนส่ง
จำต้องปลงน่าอนาถวาสนา
หมดกุศลน้อมนำต้องร่ำลา
ฉันรู้ค่าส่วนเกินเกินจำเป็น
ขอวิงวอนตั้งจิตอธิฐาน
จงประทานพรเลิศประเสริฐเห็น
ขอเพียงเธอพบสุขทุกเช้าเย็น
ยากลำเค็ญหนีห่างทั้งชีวา
ด้วยหัวใจรักนี้ที่คงมั่น
จงสุขสันต์ดั่งวาดปรารถนา
จากความรักให้เธอเสมอมา
ยังคงตราตรึงจิตนิจนิรันดร์
15 สิงหาคม 2548 20:02 น.
เรไร
คงมีบ้างสักวัน..............อย่างที่ฉันฝันและใฝ่
สักคนคอยเข้าใจ..........จะมีไหมหรือไม่เลย
สมมุติว่ามีคุณ...............มาร่วมหนุนเคียงเขนย
อบอุ่นคงคุ้นเคย...........กับกายเกยก่ายกอดกัน
พออรุณรุ่งสาง...............ฟ้าสว่างกลางความฝัน
เราสองประคองมั่น........จับมือฉันพร้อมก้าวไป
แม้ทุกข์ทนลำบาก.........ถึงเหนื่อยยากสักเพียงไหน
เส้นทางมากด้วยภัย......จะหวั่นใดเมื่อมีเรา
ยามสนุกสุขสันต์............คอยแบ่งปันฝันวันเก่า
ข้างเธอเสมอเงา............รื่นรมย์เคล้าเฝ้าคู่เคียง
ดนตรีที่ขับขาน.............สายประสานผสมเสียง
เพลงรักจักร้อยเรียง.....ส่งสำเนียงทั้งโลกา
นั่นคือสิ่งสมมุติ.............คงยากฉุดปรารถนา
ยังไม่ถึงเวลา................สมมุติว่าเรารักกัน
15 สิงหาคม 2548 14:31 น.
เรไร
ณ ท่ามกลางความเคว้งคว้าง
อยู่ระหว่างความสับสน
ความคิดอ่านนั้นกังวล
ความหมองหม่นเข้ามาเยือน
ตัวของเราก็เท่านั้น
เพียงเพ้อฝันฝันลอยเลื่อน
ความหวังยังลางเลือน
ที่ย้ำเตือนคือความจริง
บางอย่างยากจะหยั่งรู้
ไตร่ตรองดูกับบางสิ่ง
คงคล้ายจักคอยประวิง
เหมือนจะยิ่งยืดเวลา
เมื่อวันนั้นใกล้มาถึง
จิตพรั่นพรึงหวาดผวา
มิรู้ว่าสิ่งที่มา
จะชั่วช้าหรือดีงาม
คอยอยู่อย่างใจระทึก
ไม่อยากนึกหรือคิดถาม
ปล่อยให้เป็นปล่อยไปตาม
ให้วาบหวามหวาดหวั่นใจ
พรุ่งนี้แล้วน่ะพรุ่งนี้
ถึงวันที่จะหวั่นไหว
งวดนี้บอกออกอะไร
อาจารย์ไหนช่วยใบ้ที
11 สิงหาคม 2548 00:49 น.
เรไร
ขอเธอมีหัวใจที่แข็งแกร่ง
ทนต่อแรงเสียดทานที่ผ่านเข้า
แม้โลกแหลกแตกดับกับตาเรา
จงอย่าเศร้าสลดลงโทษตัว
ขอให้คิดเป็นเสียงสำเนียงนก
ที่เพ้อพกร้องพร่ำทำปวดหัว
ปล่อยมันร้องต่อไปอย่าได้กลัว
มันก็มั่วเจื้อยแจ้วจำนรรจา
นึกเสียว่าเป็นเพียงเสียงดนตรี
มโหรีครวญคร่ำตามประสา
เพียงมิตื่นตระหนกเสียงนกกา
เดี๋ยวมันล้าแรงสิ้นก็บินไป
ขอจงทำวันนี้ให้ดีเลิศ
จะบังเกิดผลตามมาอย่าสงสัย
แค่คำคนบ่นว่าอย่าสนใจ
เชื่อเอาไว้เชื่อตามความคิดตน
Calendar
Lovers
0 คน เลิฟเรไร
หน้าส่วนตัว
3081
