22 พฤศจิกายน 2548 20:24 น.
Rainsummer
อะไรที่ฉันนั้นได้ทำไป
ในหัวใจไม่เคยเหนื่อยอ่อนล้า
ไม่เคยนึกคิดเสียดายเวลา
เธอไม่มาในอุราไม่เคยกวน
แต่วันนี้นี่สิเธอมาหมิ่น
ชักได้กลิ่นไม่ดีที่เดินสวน
อีกถ้อยคำหลายคำที่ยียวน
ส่งมาป่วนชวนอยากไปให้ไกล
ไม่ใช่หินไม่ใช่ให้มาเหยียบย่ำ
ปล่อยให้ทำตามใจเหลิงใช่ไหม
นับจากนี้ต่อนี้และต่อไป
ไม่มีใจมอบให้ไม่เหลียวแล
12 มกราคม 2548 17:22 น.
Rainsummer
ตาหวานเยิ้มหน้าเฉิ่ม-เฉิ่มดูหัวงู
เหลือบตาดูน่าเรียกปู่รู้บ้างไหม
ฉันรุ่นไหนให้รู้บ้างอย่างเข้าใจ
แต่อะไรพูดเข้าไปแกไม่ฟัง
สามสิบห้าโทษทีหน้าเหมือนหกสิบ
แกล้งมาหยิบมาชนเดี๋ยวโดนฝัง
ถึงเวลาตาหรือปู่ได้เอวัง
เดี๋ยวเถอะยังไม่รู้ตัวมัวตาลาย
เอ่ยบอกไปมีอะไรมาให้กัน
เฮีย งงงัน ยิ้มแย้มพลัน ฉันใจหาย
เฮ่ย!..เอาจริง...ได้ไง ตูซวยตาย
หน้าฉันคล้ายคนแบบนั้นกันหรือเออ
เอาเถอะวะแกล้งเล่นซะดูสักหน
ขืนยอมทนเห็นหน้าหื่นคงต้องเอ๋อ
บอกออกไปไม่มีเงินอย่ามาเจอ
อะพิเธ่อ...รถไม่มีหนีไปเลย
อยากเจอหน้าให้ส่งมาวันห้าร้อย
ไม่มากน้อยแต่ลำบากหากทำเฉย
ต่อแต่นี้มีตังค์ให้ทุกวันเอย
ม่ออย่างเคยก็ไม่เอ่ยว่าไรเอ็ง
ค่าผ่านด่านหน้าคณะ..ชะ...จ่ายมา
อย่าทำซ่าส์..รู้บ้างไหมว่าใครเจ๋ง
ค่ายิ้มให้ได้แค่พัน ฝันเอาเอง
อยากอวดเก่งต้องเจอดีที่นี่นา
อย่าได้คิดผิดไปว่าใจคน
แค่เวียนวนขนเงินมารักวิ่งหา
ได้แค่นั้นเธอได้ใกล้แค่กายา
แต่ทว่ามองค้นมาไม่พบใจ
ความซื่อตรงเธอคงจะไม่พบ
รักคงจบจะมองไปใครคนไหน
เอาเงินหว่าน ซื้อเขา เล่าหทัย
เงินหมดไปใจหมดตามห้ามคบพลัน
ที่บอกมาเพียงหวังว่าเธอเข้าใจ
แล้วโปรดไสศีรษะละจากฉัน
ยกตัวอย่างมากมายสารพัน
หากไม่ทันยังมุขตันฉันตื๊บเอง.......
8 ธันวาคม 2547 03:27 น.
Rainsummer
ค่ำคืนยืนมองฟ้ากว้าง อ้างว้างในใจเหน็บหนาว
นภาดาษดาดวงดาว พร่างพราววาววับจับตา
ลมพัดพาผ่านร่างกาย ไม่วายห่วงใยห่วงหา
สายลมช่วยพัดนำพา คืนมาได้ไหมดวงใจ
คนโง่กลวงโบ๋ปัญญา เธอว่าน่าเจ็บปวดไหม
ความรักหลุดลอยแสนไกล ยากได้ให้หวลคืนรัง
เธอคงรักฉันน้อยลง ยืนยงยึดติดความหลัง
กองทรายปลายรักจึงพัง ฉันหวังกับมันมากเกิน
ก่อนเคยมีเธอเพ้อรัก สุขนักเธอมักทำเขิน
เส้นทางลำบากร่วมเดิน จากนี้เผชิญคนเดียว
ยืนยิ้มหลุดจากภวังค์ ยับยั้งอย่าเผลอแลเหลียว
จากนี้มีเราโดดเดี่ยว อย่าเกี่ยวเหนี่ยวใจเขาเลย
หากรักจะผลักไปฤๅ รักคือเปิดใจใช่เฉย
ผิดไปไม่เคยเอื้อนเอ่ย ใครเอยเคยบอกออกมา
สายลมพัดโหมยามดึก ยังนึกคึกคักอิจฉา
พวกเจ้าเล่าไร้น้ำตา ไล่ล่าพัดพาล่องลอย
ขอคิดทบทวนคืนนี้ ตรงที่เวิ้งว้างความหงอย
ดวงดาวแวววาวเคลื่อนคล้อย เริ่มค่อยจางแสงเลือนลาง
ตัวฉันเล็กลงฉับพลัน จากวันที่เราบาดหมาง
รอยยิ้มเคยมีบาง-บาง ช่างห่างไกลมันเหลือเกิน
6 พฤศจิกายน 2547 17:36 น.
Rainsummer
เป็นอะไรไม่สบายมาคะคุณ
พวกเราลุ้นแทบหัวหมุนรู้บ้างไหม
ชายคนนั้นทำตาปรือแล้วยิ้มให้
ไม่มีไรแค่ผมไม่ค่อยสบาย
ผมเป็นโรคหัวใจใครช่วยได้
คุณหมอไข้ผมไม่ลดไม่รู้หาย
ปวดระบมไปหมดทั่วร่างกาย
เจ็บมากมายชายคนนั้นพลันจับมือ
ด้วยตกใจเอ๊ะอะไรไอ้คนนี้
นานหลายปีเจอแล้วสิคนมาหือ...!!
มองแล้วยิ้มแย้มไปสายตาปรือ
ข้างกายถือขวดสุราน่า..เตะจัง
จรรยาบรรณของฉันมันค้ำคอ
อย่าทำร้ายใครหนอ รอจับขัง
ท่าไม่ดีคงจบเห่ เอ๊...เอวัง
ไม่หรอกยังคงปรานีมีให้มัน
เบื่อเสียจริงพวกเหล่าเฒ่าหัวงู
ตาเจ้าชู้กรุ้มกริ่มยิ้มน่าขัน
หลงตัวเองว่าหล่อหรือไรกัน
อย่ามาฝันไม่มีวันจะหันมอง
หยิบไรเฟลอยากจะยิงทิ้งให้หมด
ช่างรันทดยิ่งนักชีวิตหมอง
มีดแวววับเตรียมลับมาสำรอง
สับเป็นสองท่อนไปดีมั้ยเอย
เจียมบอดี้เจียมสังขารบ้างนะลุง
เดี๋ยวน้องนุ่งไม่นับถืออยู่เฉย-เฉย
เข้าใจผิดเข้าใจใหม่ให้รู้เลย
ที่ฉันเคยยิ้มให้ใช่รักเธอ
29 ตุลาคม 2547 22:09 น.
Rainsummer
# ตัวสำรอง...ไม่ต้องการ #
หากเพียงเห็นฉันเป็นตัวสำรอง
ที่จะมองเลือกไว้เผื่ออกหัก
คงต้องบอกกับเธอว่ายากนัก
คนอย่างฉันมันต้องหลักไม่รองใคร
เพียงเพื่อแลกกับรักที่มีค่า
เสียเวลาคงไม่มากไปใช่ไหม
บอกเธอนี้เฉดศีรษะไปไกลไกล
มันน้อยไปให้รู้ไว้ที่ฉันทำ
คิดตรองตรึกนึกดูให้จงดี
เพียงเท่านี้นี่แหละแม้น่าขำ
เลือกจากไปหรือจะให้ฉันใจดำ
อย่าให้ย้ำก่อนฉันทำเธอปางตาย
คนอย่างฉันเกิดมาแม้ชาติเดียว
ก็ไม่เหลียวแลหรอกหากใจหลาย
แม้ไม่มีเธอคนนี้ไม่ฟูมฟาย
ไม่เสียดายคนมากมายรอมีใจ
.....++++++++...........++++++++.....
หน้าส่วนตัว
2377
