17 มกราคม 2547 13:49 น.
Rainsummer
จากเป็นคนไม่เคยมองบนฟ้า
ดวงดาราไม่เคยจะแลหัน
ไม่มีแม้ที่จะนับคืนและวัน
เรื่องเหล่านั้นไม่เคยมีที่แล้วมา
กาพย์กลอนฉันแต่งกันไม่เคยได้
คุณครูให้แต่งมาฉันเหรอหรา
ถึงแม้จับกดหัวลงในธารา
ขอโทษค่าทำไม่ได้อายตัวเอง
มีหนึ่งสมองสองปอดรอดชีวิต
ใจฉันคิดเพียงคณิตที่ใหลหลง
ปลื้มยิ่งนักเรื่องคำนวณชวนพะวง
ฉันมั่นคงยืนยันรักเลขเลย
มองเรื่องกลอนโคลงฉันท์นั้นน่าเบื่อ
ได้ท่องเมื่อโดนบังคับจับผลักไส
แต่งออกมาก็มิได้ดีอะไร
เข้าใจได้เพียงเคมี..ฟิสิกส์เรา
แต่ตอนนี้ชีวีฉันมันเปลี่ยนไป
มองอะไรกลายเป็นบทกลอนคลายเหงา
นับตั้งแต่วันที่ใจได้เจอเงา
พบกับเขาคนนั้นที่ห่วงใย
เธอเข้ามาแต่งแต้มเติมสีสัน
สารพันที่เธอนั้นสรรมาได้
มอบทั้งรักและจิตความห่วงใย
มอบมาให้แม้ในวันฉันห่างไกล
แล้วนานวันพลันหายคล้ายเธอสูญ
ฉันอาดูรยิ่งนักรักอยู่ไหน
เธอเงียบหายเหลือเพียงรอยอาลัย
อยู่แห่งใดไม่เคยรู้อยู่ไหนเออ
จึงแต่งกลอนตามเธอวอนกลับมา
กลับมาหาฉันนั้นจะได้ไหม
รักกับเธอแม้เราจะห่างไกล
มีมาให้อยู่เสมอเธอคนเดียว
กลายเป็นคนอ่อนไหวใจเหนื่อยล้า
เหมือนคนบ้านั่งแต่งไปน้ำตาไหล
เขาไม่รักเราแล้วนั่นหรือไร
จึงไม่มาใส่ใจอย่างที่เคย
แต่งกลอนไปใจอ่อนเหลือสุดเอ่ย
กลายเป็นคนเฉยเฉยละเลยหวาน
อดีตรักลืมไปในวันวาน
เติมน้ำตาลจากไหนไม่รู้เลย.........
......***************.............
16 มกราคม 2547 13:49 น.
Rainsummer
เหนื่อยมานานกับการเดินทางไกล
ทุ่มเทใจให้ใครสักหนึ่งหน
ให้หมดไปไม่นึกเลยว่าคน
ที่บอกรักล้านหนจะผันแปร
เธอมาทำให้รักแล้วผลักหนี
ขอโทษทีที่ฉันมาอาศัย
เล่นบทโศกรักวิปโยคแล้วจากไป
เธออยู่ได้ไม่รู้หรอกว่าฉันซึม
เดินตามเธอยิ่งเดินใจยิ่งท้อ
ใจมันห่อเหี่ยวนักรักอยู่ไหน
เธอมาลา ตีจากกันไปไกล
ไม่ชอบใจบอกกันได้อย่ากลัวเกรง
เธอปล่อยฉันคิดคนเดียวอยู่แบบนี้
พอกันทีที่ทุ่มไปใจโหวงเหวง
เดินตามเธอไปไกลใจวังเวง
อย่ามัวเกรงใจกันฉันเหนื่อยเกิน
ยิ่งฉันเดินเข้าหาเธอยิ่งไกลห่าง
ฉันอ้างว้างท้อแท้แม้เธออยู่
ยิ่งเดินใกล้ไปหายิ่งอาดูร
ทำไม่รู้ในจิตใจกันและกัน
16 มกราคม 2547 13:32 น.
Rainsummer
ในบางเวลาของความคิดถึง
มีใครคนหนึ่งจับจองอยู่ตอนไหน
บางทีก็ไม่เคยจะเข้าใจ
ว่าทำไมจึงคิดถึงไม่รู้เลย
บางเวลาเราเองอยากเมินเฉย
ทำละเลยไม่สนใจใยดีเขา
ทำเป็นเดินเลี่ยงไปไม่มองเงา
แต่แอบเศร้าเพียงลำพังทั้งน้ำตา
หรือบางทีเราอาจคิดไปคนเดียว
เขาไม่เคยเหลียวมาหรือมองหา
เขาไม่ได้คิดถึงเราทุกเวลา
เขาไม่เคยมองตาให้รู้ความ
บอกตัวเองบอกไปตัดใจเถิด
เผื่อเขาเกิดรู้ทันจะขันหนอ
เผื่อเขารู้ว่าเรามัวแต่รอ
เผื่อเราง้อเขาไปเขาไม่แคร์
ตัดใจเถอะตัดใจแต่วันนี้
แม้ไม่มีคนอย่างเขาไม่เศร้าหมอง
แม้ว่าเราจะถูกใครเขามอง
เราไม่มีใจสองไว้รองใคร
ปิดใจซะปิดตายแต่วันนี้
คงไม่มีรักแท้ที่แจ้งไข
คงไม่มีอีกแล้วความช้ำใจ
ให้กับใครที่ไม่เห็นค่าของเรา
เก็บดวงใจในนี้ที่มีรัก
เข็ดมันนักมักทำเราไขว้เขว
ต่อแต่นี้ไม่มีแล้วใจโลเล
แล้วแต่บุญบุพเพฯจะพาไป
เก็บหัวใจใส่กล่องเสียงดังลั่น
บอกกับมันฉันจะปิดให้แน่นหนา
แม้จะมีใครหลายคนมองเข้ามา
อย่าหวังว่าจะได้ยินเสียงคร่ำครวญ
15 มกราคม 2547 18:20 น.
Rainsummer
อยากจะบอกเธอไปหลายพันครั้ง
ว่าฉันยังรักมั่นอยู่เสมอ
ว่าไม่อาจเว้นว่างใครแทนเธอ
ได้พบเจอกับใครไม่สำคัญ
เธอคนเดียวเท่านั้นเป็นที่หนึ่ง
ตาเธอซึ้งยิ่งกว่าพาใจฝัน
รักเธอมากเพิ่มเติมขึ้นทุกวัน
จะให้ฉันบอกอะไรอีกไหมเออ
นั่งนิ่งเงียบคิดไปเองอยู่แบบนี้
เธอคนดีอย่าคิดไปเดี๋ยวใจเผลอ
คิดมากไปความสดใสกลายเป็นเบลอ
อย่ามัวเหม่อเพ้อหาคราเราไกล
13 มกราคม 2547 16:36 น.
Rainsummer
มาถามกันอยู่ได้ว่ารักใคร
รักกันไหมในใจเธอเฝ้าถาม
ฉันนั้นน่ะคิดถึงเธอทุกยาม
อย่าวู่วามว่าไปอย่าใจเบา
ฉันรักเธออยู่แล้วคนที่หนึ่ง
เธอผู้ซึ่งอยู่ในใจไม่ใช่เขา
รักอยู่แล้ววันนี้มีเพียงเรา
เธออย่าเศร้าเหงาใจเลยนะเธอ
รักเธอมากอยากจะบอกว่าคิดถึง
แต่ดื้อดึงเพราะใจฉันไม่เผลอ
แม้ที่จริงยามหลับนั้นละเมอ
ไม่หรอกเธอไม่รู้หรอกไม่บอกไป
ใครที่ไหนฉันไม่ให้เข้าใกล้ใจ
อยากจะไขความในเป็นไหนไหน
แต่พอเจอหน้าเธอนั้นทีไร
กลับแกล้งใบ้อ้ำอึ้งทำลืมมัน
^^........
หน้าส่วนตัว
596
