แค่เคยคุ้น

ร้อยฝัน

ท้องฟ้าครึ้มดำด้วยเมฆฝน แจมด้วยแสงฟ้าแลบอยู่แปลบปลาบ
ฝนใกล้ตกแล้ว ลมฝนพัดมาเยือนอยู่กราวกรู เสียงหน้าต่างกระทบกันปึงปัง  ฉันเดินเอื่อยเฉื่อยอย่างไม่อาทรร้อนใจ  แว่วเสียงใครคนหนึ่งกระตุ้นให้เร่งฝีเท้า
       เดินเร็วเข้าสิคุณ  ฝนจะตกแล้วนะเดี๋ยวไม่ทันฝนตกเปียกกันพอดี 
แต่ฉันไม่แยแสกับเสียงนั้น  ยังคงเดินเอื่อย ๆ อย่างไม่ทุกข์ร้อน
         โธ่คุณ  ขืนคุณเดินอย่างนี้ผมไม่รอแล้วนะ
       คุณไปเถอะ  อย่างห่วงฉันเลย  ฉันพูดและหันไปยิ้มให้  หากหัวใจมันบอกว่าไม่ใช่เพียงแค่คำพูดเท่านั้นในใจฉันบอกอย่างนั้นจริง ๆ 
       คุณเป็นอะไรของคุณนะ  มาเร็วเข้า   ไม่เพียงแต่จะเร่งให้เดินหากแต่เจ้าของคำพูดนั้นรีบจ้ำอ้าวกลับมา คว้าแขนกึ่งลากกึ่งจูงฉันให้เร่งเดินไป ฉันมิได้ขัดขืน 
 มองหน้าแต่ไม่พูดอะไร น้ำตาเจ้ากรรมมันไหลลงมาอย่างเงียบๆ
       คุณ  คุณ ร้องไห้ทำไม ผมแค่ไม่อยากให้คุณเปียกเท่านั้นเอง คุณเจ็บเหรอผมขอโทษ 
        ใช่ฉันเจ็บ  คุณปล่อยฉันไปเถอะ ปล่อยฉันไป  ฉันพูดโดยไม่กล้าเงยหน้าขึ้นมองคนถาม
 คุณเป็นอะไรไป บอกผมสิคุณเป็นอะไร   เขาหันหน้ากลับมาสายตาวิงวอนขอคำตอบ
        ฉันเป็นคนเดิม  คนที่รอคุณอยู่ตรงนี้
       คุณรอผม  คุณพูดอะไรผมไม่เข้าใจ
       คุณเข้าใจ  แต่คุณไม่ยอมรับมัน 
       ยอมรับอะไรเล่าคุณ  คุณพูดถึงอะไร ผมไม่รู้เลย ถ้าคุณยังงี่เง่า คุณก็อยู่ไปก็แล้วกัน ผมไปล่ะ  
เขาส่ายหน้าอย่างเบื่อหน่ายแล้วเดินห่างจากฉันไปไกลทุกที
ฉันสูดลมหายใจเข้าลึก ๆ เรียกความเข้มแข็งคืนกลับมา ยิ้มให้ตัวเองแล้วก้าวเดินออกไป

        ท่ามกลางพายุฝน ฉันจะอดทนโอบกอดตัวเองไว้ 

       หัวใจฉันมันร่ำร้องบอกตัวเองอย่างนั้น  ฉันโอบกอดตัวเองด้วยแขนทั้งสองข้างพร้อมทั้งปล่อยให้น้ำตาไหลออกมาพร่างพรูปนกับสายฝนที่กำลังตกมาอย่างบ้าคลั่ง

        ฝนจ๋า ช่วยกลืนน้ำตาฉันได้ไหม 
ขอแค่วันที่ไม่มีใคร อย่าให้ฉันร้องไห้เพียงลำพัง  
      
      ท่ามกลางสายฝน ความเค็มของน้ำตากลับพร่าเลือนจืดปร่าไปกับน้ำฟ้านั่นกายฉันเหน็บหนาว แต่ใจนั้นเล่ารุ่มร้อนดังไฟลุกโหมข้างในก็ไม่ปาน ฉันเดินไปเรื่อยโดยไม่รู้ทางข้างหน้ามันมีอะไร  

	หนทางข้างหน้าที่ไม่รู้ว่ามี  แต่ยังดีกว่าใกล้แล้วไม่รู้ 

       ฉันหยุดเดินปล่อยกายใจรับสายฝนเต็มที่  ทำอะไรบ้า ๆ สักทีก็ดีเหมือนกันใช่สินะ เส้นทางที่ไม่เคยรู้ว่ามี อาจจะแฝงสิ่งดี ๆ ให้เจอก็ได้  ถ้าฉันจะเดินหลงทางนั่นก็ไม่ได้หมายความว่าฉันจะไปไม่ถึง  ฉันแหงนหน้ารับสายฝนปล่อยให้ฝนล้างกายใจที่ทุกข์ร้อนให้ทุเลาลง  คนที่เร่งเร้าให้ฉันรีบเดินก่อนหน้าฝนตกยังยืนมองฉัน
ภายใต้ชายคาคุ้มฝน
         น้ำตายังไม่เหือดแห้ง  หากแต่กลายกลืนเป็นหยดน้ำเดียวกับฝนเย็นเยียบฉันออกเดินอีกครั้งมุ่งตรงไปยังชายคานั้น  หยุดยืนอยู่ตรงหน้ายิ้มบาง ๆ ให้กับใครคนที่เคยบอกว่าไม่เข้าใจฉัน

         	เพียงเห็นว่าคุณอยู่ใกล้  แต่หัวใจไม่ได้รับรู้  ทุกวันที่เป็นอยู่  ใจมันรู้แค่คนคุ้นเคย 

         คนคุ้นเคย  เราคุ้นเคยกันมานานแค่ไหนแล้วนะ  1 วัน  3 เดือน  1 ปี  10 ปี หรือนานกว่านั้น  ใจเดิม ๆ คนเดิม ๆ ก็ยังเป็นแบบเดิมที่เคยคุ้น

         ใจเอ๋ยชาชินแล้วใช่ไหม  จะคิดถึงอะไรมากมาย กับคนไม่มีหัวใจเช่นคุณ