จอมปราชญ์แดนอาคเนย์
เห็นดาราจ้าเฉิดฉายประกายกล้า
ละมุลตา ณ ยามนี้ที่เฉิดฉันท์
สายลมเร้าเคล้าโชยพัดสะบัดพลัน
พริบตานั้น...เผลอรำพันฉันรักเธอ
ถอดหัวใจให้ลอยล่องสู่ท้องฟ้า
เห็นเมฆาลอยแผ่วเบาเฝ้าพร่ำเพ้อ
เหม่อมองจันทร์พลันนิมิตติดภาพเธอ
ชวนละเมอเหมือนกระต่ายหมายภิรมย์
มองลงมาเห็นธาราถูกคลื่นซัด
มัจฉาหัดล้อคลื่นเล่นเย็นสุขสม
ว่ายกรีดกรายแสนสุขใจในอารมณ์
เนิ่นนานนมอยู่อย่างนั้นจวบวันลา
ผ่านสู่ไพรแดนดงพงพณาสี
ถ้วนราตรีมีหิงห้อยร้อยพฤกษา
เกี้ยวพรรณไม้ด้วยแสงไฟอาบนัยน์ตา
พลันทิวา ณ ครานั้นสวรรค์รำไร
...แบบว่า ไม่รู้จะเข้ากับชื่อกลอนหรือเปล่าก็ไมรู้
ภาพจาก...http://www.oknation.net/blog/
2816
4
0
หน้าส่วนตัว
