เพชรพรรณราย
ขอนไม้ผุลุถึงฝังเมื่อครั้งสาย
เปื่อยสลายกลายเป็นซากยากคืนขอน
ทรายทับถมให้จมพื้นคลื่นบันทอน
ยากจะถอนจรจากไกลไปตามทาง
จะมีใครมาใส่ใจไม้ผุพัง
สิ่งมุ่งหวังตั้งใจหากลับลาห่าง
ความต้องหารผ่านอดีตขีดให้สร้าง
กลับทิ้งขว้างอย่างไร้ค่าไร้ราคา
เมื่อไม่รักไยเฝ้าให้เราหวัง
แค่ปากพลั้งช่างโง่เง่าเขลาหนักหนา
เป็นคำลวงยากทวงถามตามสัญญา
ที่ผ่านมาค่าแค่เพื่อนเตือนคำลวง
หลอกให้รักแล้วหักอกตกน้ำตา
หลอกใช้ค่าศรัทธารักชักใจพ่วง
หลอกให้หลงประสงค์ใฝ่ให้เราห่วง
ท้ายมาลวงร่วงหล่นรินกินน้ำตา
ไม้เปื่อยเน่าเขาหลอกใช้แล้วไกลจาก
เขาใช้ปากฝากคำหวานผ่านชิวหา
ให้ความหวังตั้งเงื่อนไขในสัญญา
สมปรารถนาก
1122
1
0
หน้าส่วนตัว
