ก่อพงษ์
ถนนทรายกะได้ไม่เกินวา
เหมือนบีบเล็กเข้ามาแคบกว่าเก่า
สองข้างทางเป็นทิวซ้อนไม้ซ่อนเงา
ตะวันจวนลับเหลี่ยมเขาลงมากแล้ว
ยิ่งสาวเท้ายิ่งห่างไกลยิ่งไม่ทัน
ยิ่งร้องลั่นยิ่งทำให้หัวใจแป้ว
ว่าโอ้หนอรอได้ไหมใยรีบแจว
หรือไม่รักลูกแก้วจึงจ้ำไกล
ทางข้างหน้าดูเปลี่ยวเหงาสีเทาทึม
สองข้างทางรกครึ้มพุ่มไม้ไหว
โค้งข้างหน้าตีบแคบแบบบีบใจ
ไม่ก้าวไปคงคลาดกันหวั่นเหลือเกิน
แม่ครับ
รอด้วย
..
ไร้เสียงขานหวั่นไหวหัวใจเหลือ
ยิ่งหวาดเมื่อสืบเท้าตามจะข้ามห้วย
สะพานผุไม้พังลงใจงงงวย
จะตามแม่ข้ามไปด้วยวิธีใด
เหลียวหาแม่ทางไหนก็ไม่เห็น
ห้วยนั้นลึกใช่เล่นทั้งไกลใกล้
ก้าวเท้าออกบอกแต่เท
669
6
0
หน้าส่วนตัว
