บ้านหลังเดิมเคยคุ้นยังอุ่นนักย้ำสลักดวงมาลย์สะท้านไหวรอยความหลังยังอุ่นกรุ่นหัวใจกลิ่นละไมย้ำเตือนมิเคลื่อนคลายณ ที่เดิมแห่งนี้ยังมีฝันแววมุ่งมั่นในดวงตายังท้าฉายจึงผีเสื้อยังโบยบินอยู่เรียงรายด้วยวลีแห่งดอกไม้ยังเบ่งบานณ ที่เดิมแห่งนี้มีรอยยิ้มประดับอิ่มแก้มใสให้ไหวหวานยังคุ้นเคยแม้ล่วงเลยมาแสนนานหอมน้ำใจเจือจานยังตราตรึงณ ที่เดิมแห่งนี้มีมิตรภาพชะโลมอาบอุ่นเอื้อเมื่อคิดถึงอาจถ้อยคำแห่งรักยังรัดรึงเพราะซาบซึ้งแก่ใจแต่ไรมาขอกลับมายืนที่เดิมอีกสักครั้งหอบความหวังจากใจที่ใฝ่หาในคิดถึงยังมีคำมั่นสัญญาจึงกลับมาทวงฝัน...ในวันวาน
ถ้อยถึงเธอ..คนของความฝัน เราต่างนิ่งงันในสายธารบ่าไหล มิอาจรับรู้ทิวาราตรีที่ผันไป คราโลกแห่งดวงใจพลันมืดมิด หากอุ่นของวลีแห่งวันเก่า เท่านั้นเอื้อใจเราสมานสนิท จุดความสว่างไสวคืนให้ชีวิต เพียงนี้คือสิทธิ์..แห่งใบไม้ เพราะเป็นเธอ..คนของความรัก ฉันจึงยังยืนหยัดอยู่ต่อได้ เพราะยังมีเธอในวันเปล่าดาย จึงยังมี "ใบไม้" ในวันนี้
ไม่เคยลืมหรอกหนอ...ช่อศรีตรัง ภาพความหลังอาวรณ์ยังอ่อนไหว แม้เลือนลางหยดน้ำตาคราอาลัย หากน้ำใจผูกพันนั้นยังมั่นคง "ศรีตรังเจ้ายังสะพรั่งบาน" นานแสนนานหัวใจไม่ลืมหลง กลีบระบายเชิงชั้นอันบรรจง ดุจแพรม่วงทาบทาลงบนฟ้าคราม ก่อนสลายคลายพวงแล้วร่วงหล่น กลีบกระจายเกลื่อนกล่นล้นคำถาม ร้างราไหมรอยใจในโมงยาม ลับเลือนไหมความงามแห่งคืนวัน ไม่เคยลืมเจ้าหรอกหนอ... จงผลิบานแต่งช่อรอรับขวัญ อาจเนิ่นนานแต่นี้นับนิรันดร์ นามเจ้านั้นจักจารอยู่คู่ดวงใจ ไม่เคยลืมหรอกหนอ...ช่อศรีตรัง ภาพความหลังอาวรณ์ยังอ่อนไหว "แม้ห่างกันพันแสนด้าวแดนใด มอบดวงใจไว้ที่ร่มศรีตรัง"
๐ทั้งชีวิตจิตใจให้หมดแล้ว ยังไร้แววว่างเปล่าเขาไม่เห็น มีแต่เราเหงาเงียบจนเยียบเย็น คอยซ่อนเร้นน้ำตาช่างน่าอาย ๐กี่จงรักกี่ภักดีที่มีให้ สักครั้งไหมเคยมองมาน่าใจหาย แค่หัวใจไร้ค่าน่าเสียดาย ไร้ความหมายสิ้นแล้วในแววตา ๐จะปรารถนาไปไยใจไร้รัก เขาหาญหักสิ้นเยื่อใยไม่รักษา จะต้องการอีกทำไมใจเย็นชา เสียเวลาเปลืองใจทำไมกัน ๐อาจรสชาดน้ำต่ามันปร่าขม ฝืนระทมเก็บไว้แม้ใครหยัน อาจร้าวรานอยู่เช่นนี้อีกกี่วัน ดีกว่ารั้นตอแย..แค่บางคน
๐ ยอมจำนนกับการร่ำลาจาก พร้อมปิดฉากรักนั้นแม้หวั่นไหว ไม่ดื้อดึงไม่ร้องขอรั้งรอใคร อยู่หรือไปก็..ปวดร้าวเท่าเทียมกัน ๐ จบสิ้นแล้วความผูกพันในวันนี้ ลาแล้วหนอพอเสียทีที่เคยฝัน ไม่มีแล้วหลงละเมอเพ้อรำพัน ใจจักจำกับเจ็บนั้นตราบวันตาย ๐ เมื่อขอบฟ้านั้นไกลเกินไปถึง ต่างคนจึงต่างไปไร้จุดหมาย แค่เรื่องเล่าความเหงาคนเปล่าดาย บทลงท้ายจริงแท้...แค่ฝันลวง ๐ ระทมทุกข์เยี่ยงใดหนอใจเอ๋ย แต่นี้อย่าเหลือเลยแม้เคยหวง อาจเคยซึ้งตรึงมั่นจนหวั่นทรวง แค่คำลวงเมินเถิดหนาอย่าอาลัย ๐ แม้ยากนักจักรับความเจ็บปวด ทรมานร้าวรวดเกินทนไหว ก้มหน้าเดินเหินห่างบนทางไกล ปิดดาลใจ..ให้สนิทนิจนิรันดร์
Calendar
Lovers
5 คน เลิฟนางสาวใบไม้
Lovings
นางสาวใบไม้ เลิฟ 2 คน
Lovers
0 คน เลิฟนางสาวใบไม้
Lovings
นางสาวใบไม้ เลิฟ 0 คน
หน้าส่วนตัว
2861
