16 ตุลาคม 2550 06:28 น.

...พ่ายรัก..

พระพายพัดดั่งล้อ อกเรียม
เหงาห่มจิตจำเจียม ข่มช้ำ
รอคอยอย่างคนเหนียม ใจอยู่ เดียวเอย
เร้นโศกเก็บกลืนกล้ำ อย่างรู้ศักดิ์ตน

แสนฉงนยิ่งแท้ หนอใจ
คิดห่วงเขาอยู่ใย ค่ำเช้า
วงแขนอุ่นละไม เคยเกี่ยว กอดเอย
เพ้อพร่ำรำพันเศร้า เหนี่ยวโน้มชมเงา

รักแห่งเราเคลื่อนคล้อย ลับลา
น้ำกลบสองนัยนา ท่วมท้น
ตระหนักแน่อุรา เรียมพ่าย
นานกว่าเลือนหลุดพ้น บ่วงร้ายรัดรึง

ตรึงระทมห่มล้อม ชีวิน
สุขผ่านมายลยิน ชั่วคล้อย
หวานเพียงครู่แล้วบิน หายห่าง
ฝากชื่นเพียงแต่น้อย หน่วงน้าวร้าวทรวง

หมู่มารผลาญป่วนสิ้น รื่นรมย์
สิงสู่สาป ระทม มุ่งร้าย
เดียงสาอ่อนจึงซม พิษซ่าน
หลงเล่ห์ลมลิ้นอ้าย ไป่รู้คำลวง

เหงานักรักเอย ก่อนเคยชิดชม
บัดนี้ไม่สม ต้องตรมอยู่เดียว
เงารักตามติด ชื่นชิดประเดี๋ยว
สายสวาทขาดเกลียว แลเหลียวเปล่าดาย
แรมลาร้างเลือน ดั่งเดือนเคลื่อนหาย
ตรมอยู่มิวาย กว่าคลายคงซม
สุขโบยบินจาก จำพรากขื่นขม
เศษหวานภิรมย์ งายงมลำพัง
เชื่อน้ำคำชาย จึงหมายฝากฝัง
รักหมดภวังค์ ร่ายหวังเพียงเรา

14 ตุลาคม 2550 01:24 น.

...รำพันเหงาเคล้าพิรุณ...

bananaleaf

พิรุณโรย โชยหนาว สาวสะท้าน
แรกสะคราญ หวานอมเศร้า เขลาไฉน
หยาดมาโลม พสุธา วนาไพร
ดุจดังใจ ท่วมท้น ล้นโศกา

ฟ้าคงช้ำ จึงพรำฝน ให้คนเหงา
ตราบนานเนาว์ ไป่สิ้น ถวิลหา
รวีคล้อย ร้อยเศร้า เคล้าทิวา
ร่ายน้ำตา แทนถ้อย น้อยเนื้อนวล

รำพันรัก เลียบวรุณ อุ่นสลาย
ละอองอาย ฤาปลด หมดกำสรวล
พรมจนชุ่ม รุมย้ำ ช้ำเซซวน
เสียงนางครวญ กลบสายฟ้า อุรารอน

พิศวาส คลาดคล้อย ลับลอยเลื่อน
ผันปีเดือน หยั่งลึกราก ยากถ่ายถอน
เงาแห่งโศก ระบัดคลุ้ม คลุมนิวรณ์
จึงราญรอน อ่อนไหว ให้อาดูร

ทบเทวษ เศษสุข มิคลุกเคลือบ
เป็นดังเหลือบ ลิ้นแฝง หมายแทงสูญ
ซับความทุกข์ ล้นฤดี ทวีคูณ
หลงเทิดทูล ซาตาน ผลาญภิรมย์

ใจหนึ่งดวง หาใหญ่แท้ แค่กำปั้น
แต่คราเจ็บ คลอนสั่น พรั่นอกขม
ยะเยือกกาย แดดิ้น จินต์ซานซม
เพียงแค่ลม พรมพลิ้ว คงปลิวลอย

ไยเราปอง คำนึง ถึงรักเก่า
ปล่อยให้เงา เฝ้าคว้า ล้าสุดสอย
ทำลายฝัน บางใคร ให้โปรยปรอย
แรงบาปส่ง ย้อนรอย จึงคอยนาน

ลิขิตกรรม นำสู่ เพื่อรู้จาก
ฉุดกระชาก พรากแก้ว ไร้แววหวาน
จารึกผ่าน อักษร เป็นกลอนกานท์
คือตำนาน รักเศร้า เคล้าพิรุณ

5 ตุลาคม 2550 19:12 น.

..ยังคอย..

bananaleaf

พระพายพัด รัดร้อย ความหงอยเหงา
ชโลมเงา เคล้าโศก วิโยคหา
ร้างแรมโรย โหยไห้ คราวไกลตา
หวั่นอุรา คราห่าง รักจางใจ

ลิบสุดฟ้า อาลัย ฤทัยหวน
เคยชื่นชวน ชี้ชม ภิรมย์ไสว
รำลึกถึง ยอดชู้ ผู้คลาไคล
แอบหวามไหว ซุกซ่อน อ่อนอกตรม

เงียบสะอื้น กลืนช้ำ ย้ำความหวั่น
อกยังพรั่น เศร้าเดียว เหนี่ยวจิตขม
ชะรอยนวล ป่วนปั่น ฝันลอยลม
อาบระทม ซมซาน หวานมลาย

นกนางนวล บินร่อน อ้อนเคียงคู่
เสียงเพรียกกู่ ดูแล้ว แก้วขวัญหาย
เหลือบแลเห็น น้ำซัด ปัดรอยทราย
ยังมิวาย คลายถวิล สิ้นระแวง

คลื่นกระทบ ซบฝั่ง เหมือนสั่งฝาก
จักมิพราก จากลา เตือนอย่าแหนง
จารึกมั่น จำนรรจา หาเคลือบแคลง
ตราบอาทิตย์ อับแสง ฤาแฝงเลือน

ร้อยคารม คมชาย เกรงกลายกลับ
ยามได้ลับ ผินหลัง ดังถูกเฉือน
เยื่อสายใย สะบั้น ผิหันเยือน
ดุจดวงเดือน ไร้ฉวี รัศมีเพ็ญ

พระพายพัด รัดร้อย ความหงอยเหงา
เหลือเพียงเรา กับคาวใจ ใครหนอเห็น
ผสานรอย สร้อยเศร้า ร้าวลำเค็ญ
แม่เนื้อเย็น เร้นบ่วง ในห้วง..คอย..

30 กันยายน 2550 23:56 น.

..คิดถึง..

bananaleaf

ละอองดาวพราวพรายดุจสายหมอก
ริ้วละลอกหยอกเย้าเร้าภูผา
เพียรคำนึงถึงใครในจินตนา
รื่นอุราคราหวนทวนรำพัน

นารถอนงค์ส่งใจให้ถวิล
หวังยลยินร่วมเรียงเคียงคู่ขวัญ
กระซิบแผ่วแว่วหวานผ่านแขจันทร์
วอนพัดผันลมรักสลักทรวง

พิศดาวเหนือเรื่อสราญในม่านฟ้า
นวลพักตราสบเนตรเร้นเศษหวง
มิอาจเผยความนัยได้ทั้งปวง
ซ่อนแดดวงห่วงหาด้วยอาลัย

เกร็ดน้ำค้างพร่างพรมห่มผืนหญ้า
ต้องจันทราพิลาสหยาดไสว
หยดน้ำตารินโรยโหยฤทัย
อีกกี่นานหนอใจจักได้ชม

เงาราตรีโอบล้อมดั่งอ้อมแขน
สื่อความแหนส่งไปแม้นไม่สม
ชื่นเดียวดายคลายโศกวิโยคตรม
บั่นระทมได้บ้างยามห่างกัน

คุณจ้องดาวเดียวกันกับฉันไหม
ณ แดนไกลคุ้งนภาอย่าโศกศัลย์
ร้อยภักดีผ่านกลอนอ้อนจำนรรจ์
เป็นสัญญารักมั่นจะหวั่นไย

กลิ่นอายหนาวเยือนแล้วแก้วกำสรด
มธุรสตรึงอุรายากหาไหน
มิอาจเทียมคิดถึงซึ้งบางใคร
แนบหทัยในฝันนิรันดร์กาล

ละอองดาวพราวพรายดุจสายหมอก
โปรยความชอกช้ำคลายหมายสมาน
ก่อนนิทราคืนค่ำย้ำดวงมาลย์
โฉมสะคราญนรีหนึ่งคิดถึงคุณ

28 กันยายน 2550 01:49 น.

..สองอารมณ์..

bananaleaf

จรุงกลิ่น รสสุคนธ์ ปนไอหมอก
พลิ้วระลอก กำจาย กลิ่นอายหวาน
รุ่งอรุณ กลางไพร ใจสราญ
ลี้รอนราน หมายสงบ หลบสู่พง

แพรน้ำค้าง พร่างพรม ชมหมู่หญ้า
เกร็ดนภา หยาดริน ให้ดินสรง
ปฐพี ฉ่ำชื้น ระรื่นองค์
ทั้งแดนดง พลิกฟื้น ผืนชีวิน

ยามแสงสูรย์ ฉายฉาบ ทาบเวหน
ทั่วสกล เริงร่า ลดาถวิล
สกุณา เพรียกร้อง ก้องเมฆินทร์
มยุริน ปองคู่ กู่รำแพน

แว่วจิ้งหรีด กรีดเสียง เคียงประสาน
ครวญสะคราญ ยามสดับ จับใจแสน
มนต์พนา พาฤทัย ให้คลายแคลน
ปลดบ่วงแหน ห่วงหา ตามราวี

ธรรมชาติ วาดไว้ ให้ได้คิด
ใครสถิต ค้ำฟ้า หาหลีกหนี
ทิวาเยือน เคลื่อนจาก พรากราตรี
ยามรวี ทอทับ อับแสงจันทร์

หลงยึดติด ลาภยศ กำสรดเศร้า
ระเริงเหล่า ทุรชน พ่นเสริญสรร
ขาดสติ ไตร่ตรอง กรองจำนรรจ์
จึงหุนหัน ตามคน สนตะพาย

วาระล่วง อำนาจหาย จึงได้คิด
วิปริต สิงสู่ รู้เมื่อสาย
ว่ายเวียนวน สำราญ ธารน้ำลาย
กว่าได้อาย เมื่อสิ้น ลิ้นคนเลีย

**...พ่ายรัก..**

**...รำพันเหงาเคล้าพิรุณ...**

**..ยังคอย..**

**..คิดถึง..**

**..สองอารมณ์..**

...พ่ายรัก..

...รำพันเหงาเคล้าพิรุณ...

..ยังคอย..

..คิดถึง..

..สองอารมณ์..