26 เมษายน 2545 14:38 น.
burst
สองแขนโอบกอดพร่ำพรอดรัก
แม้ทุกข์หนักแต่รักเป็นแรงให้
ให้แบกหามยามนี้สู้มีใจ
เพื่อรักพี่ทำได้ทุกทุกทาง
สองขาเดินหน้าอย่างมุ่งมั่น
อุปสรรคฝ่าฟันทุกทุกอย่าง
แม้เจ็บปวดเศร้าหมองต้องครวญคราง
พี่ก็พร้อมเดินทางด้วยแรงใจ
สองตามองไปข้างหน้าแล้ววาดฝัน
เงินสินสอดคือรางวัลอันยิ่งใหญ่
อดทนรอพี่จะขอน้องเร็วไว
ด้วยอำนาจรักยิ่งใหญ่ที่ให้เธอ
หนึ่งใจนี้มีรักที่คงมั่น
ยังเฝ้ารอถึงวันนั้นอยู่เสมอ
ใจก็ร้อนนอนก็เหงาเฝ้าละเมอ
เฝ้ารอวันที่ได้เธอเป็นคู่ใจ
สองปีผ่านเนิ่นนานเหมือนชาตินึง
จนมาถึงวันที่ฉันพร้อมจนได้
หอบสินสอดเก้าแสนรีบแล่นไป
หมายจะขอยอดดวงใจในทันที
อันชีวิตไม่ได้ลวกเหมือนมาม่า
ไม่ได้ง่ายไปกว่าต้มบะหมี่
เธอจูงลูกสองคนพร้อมสามี
เข้ามาทักสวัสดีและร่ำลา
สองปีผ่านฉันไปทำอะไรอยู่
แทบเอาหัวมุดรูแล้วหนีหน้า
สองขาแขนหนึ่งใจแค้นด้วยสองตา
หมดแล้วหมดคุณค่าการรอคอย
อย่าวาดฝันว่าคืนวันจะสดใส
เผื่อใจไว้เพื่อชีวิตซักนิดหน่อย
ทุกสิ่งในการเวลาไม่เคยคอย
อย่าได้รักเต็มร้อยควรเผื่อใจ
26 เมษายน 2545 14:24 น.
burst
ตาบอดเพราะรักมีที่ไหน
ใครหนอช่างกล่าวได้ไร้เหตุผล
หากความรักคือหนทางที่มืดมน
แล้วพระเจ้าใยสร้างคนให้รักกัน
รักคือรักมีคุณค่าอยู่ในตัว
คนสิคน...คิดชั่วอยู่เท่านั้น
เปลี่ยนความรักเป็นความหลง...หลงรักกัน
คงจะมีสักวันตาบอดจริง
หากมีรักอย่างรู้รักรู้คุณค่า
ไร้สเน่ห์เล่ห์มายาคำกลอกกลิ้ง
รักให้แท้ให้แน่รักให้จริง
แล้วจะพบรักเป็นสิ่งที่สวยงาม
โลกแห่งรักแสงสว่างสุขสดใส
เมื่อดอกรักบานในใจให้วาบหวาม
อารมณ์รักช่างเปี่ยมสุขทุกโมงยาม
เปลี่ยนท้องฟ้าสีครามเป็นชมพู
รักทำให้ตัวฉันตาสว่าง
รักช่วยส่องนำทางให้ต่อสู้
รักช่วยปลอบทุกข์เข็ญและเอ็นดู
รักทำให้ได้รู้ค่าของคน
ตาสว่างเพราะรักในวันนี้
ความจริงจังและหวังดีดีช่างมีผล
เปลี่ยนความแค้นเป็นความรักอย่างอดทน
รักจะนำสู่ผลความสุขใจ
25 เมษายน 2545 14:09 น.
burst
พระเจ้าสร้างโลกไว้ให้ฉัน
พระเจ้าองค์นั้นอยู่ใกล้-ใกล้
คอยดูแลทั้งชีวิตและจิตใจ
โอบประคองกอดไว้ด้วยไมตรี
มิตรภาพและความรักชั่วนิรันดร์
คือสัมผัสแห่งสวรรค์ในวันนี้
บรรดาลสุขทุกสิ่งที่ควรมี
ให้เป็นฉันจนวันนี้มีบุญคุณ
อันมือไกวเปลไซร้แต่ไรมา
คือมารดาผู้เอื้อเฟื้อและเกื้อหนุน
พระเจ้าผู้เปี่ยมรักผู้เปี่ยมบุญ
ลูกขอตอบแทนคุณด้วยชีวี
สิ่งใดผิดสิ่งใดพลั้งเพราะยังเยาว์
เคยให้เจ็บให้เศร้ามาก่อนนี้
ขออภัยหากลูกไม่รักดี
นับชีวิตต่อจากนี้ขอแก้ตัว
25 เมษายน 2545 12:28 น.
burst
ชีวิตล่องลอยไปไกลเกินฝัน
ด้วยชีวิตห่างชั้นกั้นจุดหมาย
มองไม่เห็นปลายทางกลางหัวใจ
อยู่อย่างหวังพึ่งใจใครเมตตา
ขันที่ถือมือที่ขอรอเศษเงิน
ที่เหลือเก็บเป็นส่วนเกินของวันหน้า
เพลงที่ร้องท่วงทำนองแห่งน้ำตา
เติมสีสันคนผ่านมาได้สุนทรีย์
อาณาจักรกว้างใหญ่เกินใครคิด
ท้องถนนรถติดคือถิ่นที่
ร้อยฟุตบาทพันทางเท้าช่างเข้าที
ไร้ชายคาก็ยังมีเสียงเพลงนำ
ไม่มีเบิกโอทีมีแต่ขอ
นั่งเฝ้ารอเมื่อไหร่หนอจะมืดค่ำ
ข้าวจะตกถึงท้องซักกี่คำ
อนาถจริงสิ่งที่ทำเพื่อแลกมา
หากได้ยินเสียงเพลงแห่งท้องถนน
นั่นแหละหนอความจนที่ตราหน้า
บริจาคทานซักนิดคิดเมตตา
เพื่อเสียงเพลงแห่งวันหน้าได้อิ่มใจ
24 เมษายน 2545 18:14 น.
burst
อีกสิบปีข้างหน้าถ้ายังอยู่
ฉันอยากรู้เธอจะคู่กับฉันไหม
สี่สิบปีข้างหน้าจะเป็นไง
ยังเหมือนเดิมอยู่ไหมกับสองเรา
ยามแก่เฒ่าเธอจะเฝ้าดูแลไหม
จะป้อนน้ำเช็ดตัวให้อยู่หรือเปล่า
ร่องรอยหน้าเหี่ยวย่นของคนเรา
เธอรังเกียจไหมเล่าวานบอกกัน
ด้วยสองขาสองแขนหมดแรงลง
อยู่อย่างปลงชีวิตไปเท่านั้น
ความหอมหวานแห่งวันวานชื่นชีวัน
คงจะได้รู้กันว่ารักจริง
ขาลีบลีบเตะปี๊บคงไม่ไหว
ทั้งใจกายสิ้นลายแล้วทุกสิ่ง
เธอจะยอมรับไหมความเป็นจริง
หรือจะทิ้งฉันไว้เพียงลำพัง
เพราะชีวิตไม่ได้เหมือนมาม่า
คงถึงวันร่ำลาอย่างสิ้นหวัง
ก่อนจะต้องจากไปอย่างจริงจัง
ขอสัญญาเธอสักครั้ง....จะรักจริง
หน้าส่วนตัว
610
