23 เมษายน 2545 15:36 น.
burst
อันอ้อยตาลหวานลิ้นแล้วสิ้นซาก
แต่ลมปากเหม็นปลาร้าน่าใจหาย
แต่ละคำล้วนทำให้ปวดใจ
ปากคุณอมอะไรไว้น่ากลัว
อันหมูหมาเป็ดไก่อยู่ในเล้า
ยามลัดพัดพาเอากลิ่นเหม็นไปทั่ว
ปากเธอคงอมวัวควายไว้หลายตัว
ปศุสัตว์ชัวร์-ชัวร์ในปากคุณ
ปากแม่ค้าแปดหลอดยังมอดม้วย
มาเจอปากพาซวยช่วยกระตุ้น
ทั้งตลาดยังกระเจิงหากเจอคุณ
ให้ว้าวุ่นยามคุณด่าน่ากลัวเกรง
23 เมษายน 2545 14:38 น.
burst
ประทับตราหัวใจให้เธอเลย
เกิดมาก็เพิ่งเคยเจอคนนี้
สุดยอดแห่งคนรักที่เคยมี
ประทับใจทุกนาทีที่คบกัน
เธอดูแลทุกอย่างคอยใส่ใจ
หนาวก็อ้อนร้อนก็คลายไม่เคยหวั่น
มีความรักเติมเสมอเธอให้กัน
เหมือนพบความสุขนั้นที่จริงใจ
คนรอบข้างเป็นดั่งเพื่อนของเธอ
มีความสุขอยู่เสมอยามเธอใกล้
ISOสิ่งแวดล้อมพร้อมให้ไป
ด้วยตัวเธอช่วยให้โลกสวยงาม
เธอมีกฏมีระเบียบอย่างเฉียบขาด
เธอมั่นใจจนไม่อาจตั้งคำถาม
เธอเด็ดดวงท่วงท่าสง่างาม
เธอสวยเย็นเป็นดั่งนางสาวไทย
กิริยามารยาทดูอ่อนหวาน
สมดั่งคำโบราณท่านว่าไว้
เป็นเบญจกัลยาน่าเกรงใจ
โอ้...ทำบุญด้วยอะไรได้เธอมา
ณ บัดนี้ได้เวลาอันสมควร
จึงประกาศเชิญชวนกันถ้วนหน้า
ขอมอบ ISO แก่แก้วตา
มาตรฐานแห่งคุณค่า....คนรักจริง
23 เมษายน 2545 14:24 น.
burst
ใยเทียนเหงาเศร้าใจใคร่อยากทราบ
น้ำตาอาบคราบไขใครห่างเหิน
ใช้ไฟเร้าเผากายให้ยับเยิน
คงช้ำใจเหลือเกินเขาเมินมอง
ยิ่งลมปัดพัดแสงให้แรงกล้า
เจ้ายิ่งเสียน้ำตามาสนอง
จนหมดตัวหมดตนคนไม่มอง
เป็นเถ้าไขไหลกองนองพื้นดิน
คราบน้ำตาเทียนเจ้าที่เอ่อล้น
ให้คิดถึงใจของคนใกล้สูญสิ้น
เทียนเจ้าเอ๋ยแม้เจ้าเคยมีทลทิน
หากได้ยินฉันยังห่วงด้วยดวงใจ
23 เมษายน 2545 14:24 น.
burst
เธอมือค่าแค่ลูกไก่ในกำมือ
ให้ฉันถือหรือบีบตายได้ทั้งนั้น
ชีวิตเธอมีค่าเท่าไหร่กัน
อยู่ที่มือของฉันจะสั่งการ
มองขึ้นมาเธอเห็นฉันเป็นอะไร
หรือต้องการบอกใบ้ให้สงสาร
หรือจะบอกว่าไม่ไหว...ทรมาน
ในสายตาคู่นั้นบอกอะไร
แล้ววันหนึ่งฉันถึงได้รู้ความ
ในคำถามครั้งนั้นจำได้ไหม
มองกระจกเห็นตัวเราถึงเข้าใจ
ฉันก็เป็นลูกไก่เหมือนเหมือนกัน
จึงได้มองขึ้นไปเหมือนกับเธอ
หวังดีใจว่าละเมอไปเท่านั้น
ฝันสลายแทบจะตายไปโดยพลัน
สุดท้ายตัวของฉัน....ไร้ราคา
เป็นลูกไก่ที่มือไก่ในกำมือ
เป็นลูกไก่ที่ใครถือที่ใครว่า
ฉันเป็นแค่ลูกไก่ไร้ลูกตา
มองไม่เห็นคุณค่าของตัวเอง
22 เมษายน 2545 16:33 น.
burst
เคาะกะโหลกโขกกะลาเหมือนบ้าใบ้
สะท้อนจิตสะเทือนใจก็คราวนี้
ให้เป็นบ้าเป็นหลังก็ยังดี
ไม่อยากแล้วรักนี้ไร้ยางอาย
สองต่อสองไม่พอใจอีกหรือ
นึกว่าฉันนั้นคือจุดมุ่งหมาย
เธอผ่านร้อนผ่านฝนทนมือชาย
กี่สิบร้อยใจกายได้ผ่านมา
เธอเป็นตัวอะไรหลายใจนัก
เห็นความรักเป็นของไร้คุณค่า
มีความรักเหมือนเป็นเช่นผักปลา
เธอซื้อหาความรักได้ทันที
เจอกับตัวทั้งกลัวทั้งสมเพช
ทั้งทุเรศตัวตนคนอย่างนี้
ถึงเป็นบ้าประสาทกินก็ยินดี
ให้ต้องรักคนอย่างนี้...ฉันไม่เอา
หน้าส่วนตัว
789
