18 มิถุนายน 2546 10:26 น.
burst
ตีราคาของเธอไว้สองบาท
ไม่เผื่อเกินเผื่อขาดพอแลกได้
ไข่ซักฟองขนาดกลางพอชั่งใจ
ว่าแล้วแลกเธอไปไม่รอรี
ได้ไข่มาทอดกินพอลิ้มรส
แค่ได้ซอสสองหยดก็เข้าที่
ไม่ถึงอิ่มได้ชิมก็ยังดี
ก็ยังสมกว่าที่เคยมีเธอ
เธอทำตัวไว้ยังไงไม่ต้องบอก
ที่พลิกลิ้นกลิ้งกลอกอยู่เสมอ
ตั้งแต่คบยังไม่เคยเชื่อใจเธอ
เกิดมาก็เพิ่งพบเจอคนหลายใจ
ไข่หนึ่งฟองยังมีดีที่โปรตีน
ยังพอมีนุ่มลิ้นและกินได้
แต่มีเธอกลืนไม่เข้าได้แต่คาย
แถมยังมีพิษร้ายแฝงเจือปน
จึงอยากเอาเธอแลกไข่ดีไหมเล่า
เผื่อชีวิตของเราจะหลุดพ้น
ที่ผ่านมาไม่หลงเหลือแล้วอดทน
นั่งกินไข่...ยังสุขล้น..อยู่คนเดียว
17 มิถุนายน 2546 17:30 น.
burst
เหมือนเคี้ยวเอื้องให้เธอเคืองว่าเหมือนวัว
รักเธอแล้วลืมตัวเป็นบางครั้ง
อาจเหมือนวัวลืมตีนไม่ระวัง
แต่ไม่ลืมตัวซักครั้งนะคนดี
รักของฉันเรื่อยเปื่อยดูเฉื่อยแฉะ
เธอนั่นแหละทำเดือดร้อนมาก่อนนี่
ฉันก็รักเรื่อยเรื่อยมาหลายปี
มีความสุขแค่นี้...ฉันพอใจ
เธอว่าฉันเหมือนวัวกลัวจะเบื่อ
คงไม่เหลือรักอีกแล้ว...แห้วใช่ไหม
เลยเปลี่ยนมาด่าฉันดันว่าควาย
ยกระดับความเลวร้ายให้แก่กัน
จากเป็นวัวกลายเป็นควายร้ายเกินทน
อุตส่าห์รักอุตส่าห์ทนมาหลายครั้ง
แล้วต่อไปเป็นอะไรสงสัยจัง
คงจะโดนจังจังเป็นตัวทอง
เธอกดดันฉันเป็นสัตว์กัดแล้วทิ้ง
นี่แหละนะ...ความจริงที่หม่นหมอง
แม้ความรักเราประคับเราประคอง
ยังไม่วายถูกมองเป็นวัวควาย
17 มิถุนายน 2546 17:20 น.
burst
ช่วยผมหน่อย...ช่วยผมหน่อย
แค่เรื่องเล็กน้อย...ช่วยหน่อยได้ไหม
ผมมีเรื่องเล็กน้อยเฝ้าคอยใคร
เข้ามาเยียวยาใจเป็นบางที
เรื่องมีอยู่ว่ากาลครั้งหนึ่ง
เป็นเวลาที่คิดถึงจนวันนี้
ในวันนั้นเคยมีชายแสนดี
ผู้มีใจที่ดีมีน้ำใจ
เค้ามีเพื่อนรักอยู่หนึ่งคน
ร่วมสุขทุกข์ทนคอยชิดใกล้
สบถสบานร่วมกันไว้
ว่าจะเป็นเพื่อนตายกันและกัน
เรื่องมีอยู่ว่ากาลครั้งหนึ่ง
เป็นเวลาที่นึกถึงในวันนั้น
เพื่อนที่เคยดีต่อกัน
กลับเป็นคนทำร้ายฉันอย่างไม่อาย
เพราะมีหญิงคนหนึ่ง
เป็นคนซึ่งมีความหมาย
เป็นคนที่ผมรักจนจับใจ
เป็นคนที่ใครๆก็รู้ดี
ใช่แล้ว...เค้าเป็นแฟนผม
แต่ไปหลงคารมณ์เจ้าหมอนี่
ทำใจแล้วปล่อยเธอไปแต่โดยดี
แล้วโบกมือลาเพื่อนที่เคยคบกัน
นับจากวันนั้นมา
เค้าก็วนเวียนมาอยู่อย่างนั้น
ให้ผมเห็นเป็นเสี้ยนหนามแทงใจกัน
เห็นมันอยู่แทบทุกวันมันจนใจ
มีเรื่องขอร้องให้ช่วย....หน่อยครับ
ช่วยแบกรับความเจ็บช้ำ....นั้นได้ไหม
ช่วยบรรเทาความปวดร้าวในจิตใจ
ช่วยปลอบโยนหน่อยได้ไหมให้หายกลัว
16 มิถุนายน 2546 15:12 น.
burst
โป๊ก โป๊ก โป๊ก โป๊ก โป๊ก
ใช่เป็นเสียงเคาะกะโหลกนะพี่จ๋า
แค่ได้ยินและดมกลิ่นที่ลอยมา
ก็รู้เลยล่ะว่า...ส้มตำปู
ต่อไปนี้..จะเล่าถึง..อาหารอร่อย
คือส้มตำกินบ่อยๆใช่เลิศหรู
น้ำตาลนิดมานาวหน่อยซอยถั่วพลู
กระหน่ำพริกขี้หนูถึงรสไทย
ให้เผ็ดแซ่บจี๊ดจ๊าด.....ปากตลาดแพ้
ลิ้นใครว่าแน่ยังต้องแย่....เชื่อไหม
ใส่ปูตัวโต.....โอ้โหถึงใจ
ตำเข้าเนื้อเมื่อไหร่เป็นได้เห็นดี
นั่นแหละรสความรักที่ฉันรู้
รักเหมือนส้มตำปูรสอย่างนี้
ถึงพริก ถึงมะนาว กลิ่นคาวกำลังดี
น้ำตาไหลทุกทีแต่ก็ยังติดใจ
ความรักมันเผ็ดมันร้อนปากบาน
แต่ยังรักกันทุกวันเชื่อไหม
ความรักแฝงพิษแรงฤทธิ์เพียงใด
ก็ยังสมัครใจมารักทุกครา
ยิ่งกินยิ่งล้า...น้ำตานอง
สองมือประคองปากซู่ซ่า
เลิกกินไม่ได้...เหมือนมีมนตรา
เสน่ห์สากแม่ค้าตำได้เผ็ดจริง
ความรักมันเจ็บจี๊ดๆจ๊าดๆ
แต่ก็ไม่อาจตัดใจโยนทิ้ง
ส้มตำรสเด็ดแม้เผ็ดจริงๆ
โดนใจอย่างยิ่งไม่อาจลืมมัน
ความรักจึงเหมือน...ส้มตำปูเค็ม
ถึงเผ็ดก็เปรมถึงเครื่องในฉัน
สมรักสมรสกินหมดทุกวัน
ความรักของฉัน.....คือส้มตำปู
16 มิถุนายน 2546 11:02 น.
burst
นั่นเมฆครึ้มอืมครึมดูซึมเซา
นั่นเม็ดฝนหล่นเอาเราใจหาย
นั่นฟ้าแลบแสบตาเมื่อคราใด
นั่นกระทบถึงใจคนไกลกัน
ฟ้าเปลี่ยนไปตามฤดูก็รู้แน่
แต่ใจคนอาจผันแปรยิ่งกว่านั้น
ฤดูใจมีเท่าไหร่...ไม่รู้มัน
ถึงฟ้าเปลี่ยนทุกวัน...ไม่เท่าใจ
สำหรับฉันฟ้าเปลี่ยน...ใจไม่เปลี่ยน
แม้คลื่นฝนวนเวียนอยู่ใกล้ๆ
เสียงฟ้าร้องฟ้าผ่าน่าตกใจ
มรสุมหนักแค่ไหนใจยังทน
แต่...ฝนที่ตกทางโน้นอีกกี่ที
หนาวถึงคนทางนี้...ช่างสับสน
ฉันแน่ใจว่าใจฉันมันยังทน
แต่หัวใจแต่ละคนไม่เหมือนกัน
หากฟ้าเปลี่ยนใจจะเปลี่ยนเหมือนกันไหม
ฉันแน่ใจว่าไม่ใช่หัวใจฉัน
แต่ใจเธออาจสั่นไหวไปทุกวัน
คิดแล้วใจของฉันชักไม่ดี
จึงมองฝนอย่างคนที่เงียบเหงา
มองเห็นฝนเป็นดั่งเราในวันนี้
มองฟ้าไกลดูสดใสดูสวยดี
แต่ฟ้าฝนตรงนี้กลับมืดมัว
เธอจะลืมฉันไหมฟ้าไกลจ๋า
ที่ตรงนี้มีน้ำตา..ฟ้าสลัว
ยิ่งคิดมากเท่าไหร่..ใจยิ่งกลัว
ฝนยังตกไม่ทั่ว...กลัวใจเธอ
หน้าส่วนตัว
1132
