19 มิถุนายน 2545 22:33 น.
dokkoon
คำว่า รักและคิดถึง
อาจเป็นเพียงคำหนึ่งซึ่งลงท้าย
อาจเป็นเพียงประโยคง่ายง่าย
อาจคล้ายไม่มีความหมายอะไร
แต่สำหรับฉัน
รักและคิดถึง นั้นมันยิ่งใหญ่
รัก คือรักที่ให้จนหมดใจ
คิดถึง เมื่อห่างไกลแทบขาดใจเมื่อห่างกัน
รักและคิดถึง
เธอลองอ่านอีกครั้งหนึ่งคำสั้นสั้น
รู้ไหมคนเขียนใส่ใจไว้ในนั้น
ความหมายมันไม่ได้สั้นเหมือนข้อความ
19 มิถุนายน 2545 02:59 น.
dokkoon
โชคชะตาวาสนาฟ้ากำหนด
จึงไม่อาจแข่งเช่นรถเรือได้
เพราะเกิดมาใต้ฟ้าชะตาใคร
เลือกไม่ได้เหมือนสวรรค์ได้สร้างสรร
แต่เมื่อเกิดมาแล้วไม่ใช่ฟ้าชะตาลิขิต
เพราะชีวิตเลือกอย่างไรได้อย่างนั้น
เพราะคนเราเลือกได้ในทุกวัน
หากสร้างสรรชีวิตนั้นต้องมั่นคง
หากปล่อยชีวิตลอยไปตามกระแส
ก็เหมือนแพที่เคว้งคว้างไปทางหลง
ขาดหางเสือก็ไม่เหลือรังจะจมลง
อย่าลุ่มหลงปล่อยชีวิตไปตามดวง
17 มิถุนายน 2545 22:59 น.
dokkoon
ความรักไม่ใช่เหตุผลใดใด
เป็นความรู้สึกของใจไร้เหตุผล
ที่รักชอบตอบไม่ได้ใจชอบกล
เหมือนถูกดลให้ตราตรึงซึ้งซาบใจ
หากถามว่ารักเธอเพราะอะไร
หรือว่ารักเมื่อไหร่ตอบไม่ได้
เพราะที่รักเธอจนหมดใจ
ฉันเองก็ไม่เข้าใจเกิดขึ้นได้อย่างไร เมื่อไรกัน
อย่าถามเลยนะว่ารักเท่าใด
ตอบไม่ได้เพราะความรักนั้น
ไม่มีหน่วยนับเชิงปริมาณให้มัน
รู้แต่ว่าใจฉันนั้นรักเธอมั่นจนแน่นใจ
16 มิถุนายน 2545 10:24 น.
dokkoon
บอกว่าไม่รักฉันอีกสักครั้ง
ที่ผ่านมายังไม่ผิดหวังจนท้อ
เธอบอกปัดฉันยังไม่พอ
ยังไม่หงอแล้วก็ยังคงรักเธอไม่คลาย
เพราะรักเธอมากไปหน่อย
แค่ปฏิเสธน้อยน้อยก็รักยังไม่หาย
คงต้องพยายามอีกมากมาย
กว่าความรักของฉันจะตายไปจากใจ
แค่เธอบอกชัดถ้อยอย่าคอยตาม
อย่ามาถามว่าเธอรักฉันแค่ไหน
เธอบอกว่าตั้งแต่ต้นยังไม่มีใจ
ต่อให้รอจนตายความรักที่มีให้ก็ไม่มี
เธอบอกให้ฉันไปให้พ้นก่อน
แล้วไปนอนฝันถึงให้เต็มที่
ในฝันฉันอาจทำให้เธอรักจนล้นปรี่
ให้ฉันสุขีได้ที่ในฝัน
คนอะไรใจแข็งจัง
แต่ฉันยังไม่เชื่อเช่นนั้น
แค่เธอลองใจสักหลายวัน
รักเธอคงเป็นได้ไม่ใช่แค่ในฝันใช่ไหมเธอ
13 มิถุนายน 2545 00:07 น.
dokkoon
:::+:::หวัง:::+:::
.+*~*+.น้ำค้าง.+*~*+.
แค่หลับตาลงช้าๆ
อดีตที่ร้าวล้าก็กลับมาเคลื่อนที่
เธอเหยียบย่ำความจริงใจที่ฉันมี
ฉันยังจำมันได้ดีกับสิ่งที่ผ่านมา
เธอฆ่าเธอทำลาย
ความทรงจำทำฉันฝันร้ายจนปวดปร่า
เธอทำร้ายหัวใจกัน ด้วยวาจา
กรีดลึกเกินกว่าจะกล้าลืมมัน
ก่อเกิดเป็นแผลที่ไม่อยากรักษา
เพราะยิ่งพยายามยิ่งเจ็บล้ายิ่งสิ้นฝัน
หวัง~หวังลึกๆว่าสักวัน
ความเจ็บปวดหลายร้อยพันจะทำให้ฉันทรนง
dokkoon
หลับตาลงอย่างช้าช้า
ทำใจให้เย็นชาไม่ลุ่มหลง
ใครเคยทำอะไรทำใจปลง
อดีตที่ผ่านเป็นเพียงผุ่นผงที่หลุดลอย
แม้ใครเคยทำร้าย
ใครเคยทำลายความฝันร่วงผลอย
ใครเคยทำให้ใจช้ำเป็นจ้ำรอย
เป็นบาดแผลแม้ไม่น้อยจะลืมมัน
แผลใจฝังไว้มากยากรักษา
แม้อาจเคยปวดปร่ามหันต์
ตั้งใจลืมให้ได้ในสักวัน
ชีวิตนั้นไม่ใช่ของเขาเป็นของเราเอง
หน้าส่วนตัว
917
