ถึงฉันจะไปแล้ว ฉันฝากกำลังใจไปให้เธอ

เพลงกลางป่า

วันสอบวันสุดท้าย ฝนตกที่ตกลงมาตั้งแต่สี่โมงเย็นเริ่มซาลง จนตอนนี้ห้าโมงครึ่งแล้ว ฟ้าเริ่มมืดครึ้มลงทุกที แม่ค้าที่ขายของหน้าโรงเรียนก็เก็บของกลับบ้านหมดไปแล้ว ผมนั่งรอเพื่อนที่ผิดนัดที่จะมารับผมไปกินข้าวตั้งแต่ห้าโมงเย็น
  "อ้าว ต้อง ทำไมยังไม่กลับบ้านล่ะ" เสียงเพื่อนเรียกมาแต่ไกล ผมจึงหันหลังไปมองตามเสียงที่เรียก
  "อ๋อ ก็รอเพื่อนน่ะ ตอนนี้ยังไม่มาเลย แล้วนายล่ะ ยังไม่กลับเหรอ เป้"ผมทักทายเพื่อนชื่อเป้ ที่รู้จักกันตั้งแต่สมัยอนุบาลหนึ่งจนถึงตอนนี้
  "พอดีอาจารย์เขาขนของอยู่น่ะ ให้มาหาคนที่รอรถหน้าโรงเรียน ให้ไปช่วยอาจารย์หน่อยน่ะ ของมันเยอะจริงๆขนไม่หมด ว่าแต่ จะไปไหมล่ะ" เป้ถามผมแกมบังคับ
  "ไปสิ ก็นายมาตามถึงนี่แล้ว กานต์คงไม่มารับเราแล้วล่ะมั๊ง"ผมบอกเป้พร้อมกับนึกว่า กานต์เพื่อนผมคงไม่มารับผมแล้ว
  แล้วผมก็เดินไปหลังโรงเรียนพร้อมกับเป้ เดินผ่านสวนดอกไม้ก็ยังผลิบานเหมือนเดิม มันคือต้นที่ผมปลูกไว้ตั้งแต่ต้นเทอม ดอกบานไม่รู้โรยสีม่วงๆ ที่เป็นความทรงจำในอดีตของผม ที่เคยช่วยกันปลูกกับแม่ กับยายที่บ้านหลังเก่าผม แต่ตอนนี้ยายจากไปหลายปีแล้ว เหลือเพียงภาพทรงจำเก่าๆ
  "ต้อง"
  "ต้อง!"
  "ต้องงงงงงงงงงงง"
  ผมตกใจเสียงเพื่อนเรียกผมขณะที่ผมนึกอะไรเพลินๆอยู่
  "ครับ ครับ ครับ"
  "มัวทำอะไรอยู่ มาช่วยขนของเร็ว"อาจารย์จุฑามาศที่แสนโหด ที่หน้าตาของอาจารย์ไม่บอกก็รู้ว่าอาจารย์เป็นคนเข้มงวด รอยหยักบนใบหน้าของอาจารย์แสดงให้เห็นว่าอาจารย์โกรธบ่อย แต่วันนี้อาจารย์ใจดีกับผมเป็นพิเศษ เพราะผมมาช่วยอาจารย์
   ของที่ขนนั้นไม่ใช่อะไรเลย คอมพิวเตอร์เครื่องใหม่ๆ 3 เครื่อง พร้อมโต๊ะ ผมขนเสร็จแล้วก็ออกมารอที่หน้าตึกคอมพิวเตอร์ เพราะอาจารย์อาสาพาไปส่งที่บ้าน พออาจารย์ล็อกประตูเสร็จก็เดินมาไขล็อกประตูรถเก๋งคันใหม่ของอาจารย์
ผมก็ต้องตะลึง.... เด็กหญิงรุ่นราวคราวเดียวกับผม แต่ผมไม่รู้จัก  เพราะเรียนคนละโรงเรียนกับผม 
   "พลอยนี่ต้องนะ รู้จักกันซะสิ"อาจารย์จุฑามาศแนะนำผมให้รู้จักกับหลานสาวอาจารย์
   ผมตะลึงอยู่ครู่หนึ่ง อาจารย์ออกจะโหด มีหลานสาวสวยขนาดนี้เชียวหรือ
   "ดีนะ พลอย" ผมทักอย่างสุภาพปนเขินนิดๆ
แล้วก็ไม่รอช้า ผมขึ้นรถ
    "พอดีครูจะส่งพลอยไปประกวดวันวิทยาศาสตร์คอมพิวเตอร์ แต่ว่าแม่นัดผ่าตัดก่อนน่ะ คงไปไม่ได้ จะให้พลอยติวต้องให้ไปแทนได้ไหมล่ะ"อาจารย์พูดขึ้นมาขณะรถติดไฟแดงอยู่
    "ผะ ผะ ผมเหรอครับประกวด" ผมดูถูกตัวเอง
    "เธอจะต้องมาติวกับพลอยทุกวัน อยู่บ้านไปวันวันอยู่ไปทำไม"อาจารย์ยังคงดุ สไตล์อาจารย์เหมือนเดิม พร้อมกับดุผม
    "แล้วคนอื่นไม่มีแล้วเหรอครับ ผมหมายถึงคนที่เก่งกว่าผมน่ะครับ"ผมพูดพร้อมเสนอความเห็น
    "แล้วเธอจะไปหาใครล่ะ ก็ไม่เห็นมีใครมาสมัคร วันวิทยาศาสตร์คอมพิวเตอร์ก็จะมาถึงอยู่แล้ว"อาจารย์พูดแบบว่า ไม่ปล่อยผมแน่
    จากนั้นทุกเย็นผมก็มาติวกับพลอยทุกเย็น เพราะอาจารย์ไม่ว่างมาสอนผมโดยตรง ติดธุระต่างจังหวัดเป็นประจำ จนผมได้สนิทกับพลอยมากขึ้น ไม่รู้เป็นบุญอะไรของผมหรือเปล่า เพราะปรกติผมจะไม่ค่อยคุยกับเพื่อนต่างเพศเท่าไหร่นัก  พลอยจะเป็นเด็กขี้เล่น และมักชอบกวนผมเสมอๆ เอารองเท้าไปซ่อนบ้าง มาปลุกผมทุกเช้าที่บ้าน เพราะผมอยู่บ้านคนเดียว แล้วก็ไปกินข้าวเย็นกันทุกเย็น เหมือนกับแฟนกัน แต่ไม่ใช่ เป็นแค่เพื่อนสนิทกันเท่านั้น
   และแล้วก็มาถึงวันประกวดผู้ที่เก่งคอมพิวเตอร์ที่สุด พลอยไม่ได้มากับผมด้วย เพราะอยู่เฝ้าแม่ผ่าตัดที่ร.พ. แต่ผมก็อยู่แข่งขันจนจบ ผมไม่ได้รางวัลอะไรเลย เพราะผมได้ที่หก พลาดไปแค่นิดเดียวเท่านั้นเอง
   เวลาปิดเทอมเล็กก็หมดลงแล้ว ผมมาโรงเรียนเทอมใหม่ตามปรกติ แต่อาจารย์จุฑามาศวันนี้ไม่มา ผมได้เพื่อน(สนิท)ใหม่มาอีกหนึ่งคน ผมก็รู้สึกเงียบเหงาเหมือนกัน ที่พลอยหายไปนานเหลือเกิน แล้วเย็นนี้ผมก็กลับบ้าน มีจดหมายเล็กๆวางไว้หน้าบ้านผม
   เป็นบัตรเชิญไปงานศพของพลอยกับแม่
ผมตกใจสุดขีด รีบคว้ามอเตอร์ไซค์ไปบ้านอาจารย์จุฑามาศ ไม่เจออาจารย์ ผมจึงไปที่วัดก็ได้เจอกับอาจารย์ ผมถามว่า เกินอะไรขึ้นเหรอครับ
อาจารย์ก็ตอบว่า พลอยกับแม่น่ะ เป็นโรคเอดส์มานานแล้ว ผมก็นึกเสียใจมากจนกลั้นน้ำตาไม่อยู่ ผมไม่เคยเสียเพื่อนสนิทไปเลย ผมเสียใจมากๆที่จะไม่มีใครมาเป็นกำลังใจให้ผมไปประกวด ไม่มีใครเอารองเท้าผมไปซ่อน ไม่มีใครมาดังเอะอะหน้าบ้านผมทุกเช้าเหมือนวันก่อนๆ
   แล้วเย็นอีกวันที่ผมมารอเพื่อนที่จะนัดไปทำรายงาน เพือ่นก็ไม่มารับผม ผมก็ตกรถอีกเช่นเดิม สักพักก็มีเสียงจากข้างหลัง
   "อ้าว ต้อง มารอใครล่ะ ทำไมไม่กลับบ้าน" เป้เพื่อนผมถาม
   "อ๋อ ก็เดี๋ยวจะกลับแล้วล่ะนะ"ผมตอบ
   "พอดีอาจารย์กมลเขาขนกองหนังสือไปไว้ห้องสมุดน่ะ ให้มาตามหาคนที่จะช่วย นายว่างไหมล่ะ" เป้ถามผม
   "โทษนะ พอดีไม่ว่าง กลับก่อนล่ะ"ผมตอบ
   "....................."				

..